Reflectie

5 november 2024

Voor mijn vakantie had ik nog een evaluatie met Condite inzake de werkgeheugentraining. Daarin vertelde ze mij dat ik bovengemiddeld scoorde (10% haalt dit) en dat het er allemaal prima uitzag. Ik mocht de laatste 4 trainingen nog doen maar het ook laten voor wat het was.

Uiteraard zei ik dat ik de laatste 4 nog wel zou doen na mijn vakantie. Echter toen ik hier in mijn vakantie over nadacht en mijzelf de vraag stelde waarom ik dit nou perse wilde kwam ik tot de conclusie dat Anna (dat stemmetje in mij) weer aardig aan het sturen was. Maar ook mijn ouders hoorde ik op de achtergrond "waar je aan begint dat maak je ook af".

Al peinzend over dit dilemma, want dat werd het, kwam ik tot de conclusie dat ik de training niet voor mijzelf af wilde maken maar voor die ander! Iets waar ik nu juist vanaf wil; het in dienst staan van de ander. Het de ander naar zijn zin willen maken. De ander een plezier willen doen en ga zo maar door.

Als ik het zou gaan doen, de training af maken, dan zou ik dit doen voor mijzelf en ik kwam tot de conclusie dat het genoeg was. Ik heb hard gewerkt de afgelopen maand om te komen waar ik ben en dat meer dan voldoende. Ik hoef niet te bewijzen wat IK waard ben want IK ben het waard om in te investeren. 

Vandaag gun ik mijzelf nog een rustige dag. Ik merk dat ik het nodig heb, even weer mijzelf de tijd geven om in een ritme te komen en van daaruit weer op weg te gaan....op weg naar het onbekende.

Mijn gevecht

23 oktober

De eerste weken maanden na mijn beroerte struinde ik heel internet af om maar informatie te kunnen vinden over mijn beroerte. Wat gaat mij helpen? Wat staat mij te wachten? Hoe gaat mijn toekomst eruit zien? Wat zijn de gevolgen die blijvend zijn? Hoe gaan anderen ermee om? etc.

Ik had zo'n behoefte aan informatie echter vond ik nergens wat ik zocht of wat mij tevreden stemde. De info die ik wel vond stemde mij niet gerust en dat maakte dat ik onbewust de boksring in stapte en het gevecht aanging met mijn NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel).

Jarenlang heb ik keihard gevochten. Gevochten om te laten zien dat ik wat waard was. Gevochten om te laten zien wat ik allemaal wel niet kon. Gevochten om te laten zien dat de NAH niet de baas over mij zou zijn. Gevochten tegen de overprikkeling.

Gevochten tegen het vergeten. Gevochten tegen de vermoeidheid. Gevochten tegen degene die het altijd beter wisten voor mij. Gevochten tegen het feit dat alles anders was. Gevochten tegen degene die voor mij alles behalve ikzelf was! Wie uiteindelijk dit gevecht gewonnen heeft.... geen idee vul dat zelf maar in.

Ik moest in ieder geval noodgedwongen de ring verlaten; fysiek en mentaal uitgeblust. Ik kon niet meer vechten ik had de energie er niet meer voor. Ik was helemaal op door de strijd, mijn migraine en mijn overgangsklachten.

Eenmaal aan de zijlijn bleef het gevecht echter doorgaan. Toegeven aan het feit dat ik nu mocht rusten lukte me niet. Mijn lichaam bleef in standje overleven staan.

Nu, een aantal maanden later, kan ik zeggen dat ik er nog niet ben. Mijn overlevingskans is echt wel minder dan in het begin. Alleen voel ik me nog verdwaald in het doolhof, zoekende naar de juiste uitgang, zoekende naar de kaart die mij de weg gaat wijzen, zoekende naar wat IK wil.

Zeker nu mijn reïntegratie dichter bij komt merk ik dat vooral anderen willen denken voor mij enof dat ik datgene wil doen wat anderen denken wat goed is voor mij. Eh volg je mij nog?

Eerlijk gezegd het gevecht is dus nog niet klaar en ben ik naast de boksring op nieuw de strijd aangegaan maar deze keer is het niet een gevecht tussen mij en mijn NAH. Nee deze keer is het een gevecht om te ontdekken wat ik waard ben, wat ik kan, wat ik voel.

Een gevecht om de juiste weg te zoeken, de juiste afslag te nemen, dat pad te kiezen wat bestemd is voor mij. Het pad waarop ik mijn talenten kan inzitten, het pad waarop ik gewaardeerd wordt om wie ik ben en wat ik kan. Op dat pad wil ik weer gaan leven en gaan stralen.

En nee dat is niet makkelijk en ook niet van de een op de andere dag gedaan echter als ik een afslag deze keer neem, een pad kies dan wil ik zeker weten dat dit het juiste pad is en dat kost tijd. En deze tijd gun ik mijzelf nu na jarenlang vechten. Dus nee ik neem niet zomaar de eerste beste afslag deze keer. Deze keer kies ik bewust voor wat goed is voor mij

Overleven

4 oktober 2024

Ik ben zo druk bezig met overleven dat ik vergeet er te zijn

Ik ben zo druk bezig met overleven dat ik vergeet te leven

Ik ben zo druk bezig met overleven dat ik vergeet te zien

Ik ben zo druk bezig met overleven dat ik vergeet te horen

Ik ben zo druk bezig met overleven dat ik vergeet te laten

Ik ben zo druk bezig met overleven dat ik vergeet wat ik kan

Ik ben zo druk bezig met overleven dat ik vergeet te voelen

Ik ben zo druk bezig met overleven dat ik vergeet wie ik ben

Wat je niet ziet maar wat er wel is

20 september

Volgende week starten de gesprekken met Condite (1e van de 6) en start mijn cogmed training (werkgeheugen training). Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit allemaal reuze spannend vindt al zou je dat mogelijk niet zeggen als je naar mijn foto kijk. Deze spanning verklaart waarschijnlijk ook een gedeelte van het slechte slapen, de nare dromen, de hoofdpijn, de zere benen in de nacht en de vermoeidheid. Ik weet namelijk niet wat me te wachten staat, waar het traject mij brengen gaat en hoe mijn toekomst eruit gaat zien. En voor iemand die graag regie heeft over haar eigen leven is dit behoorlijk eng kan ik je zeggen…..

Je zou denken na al die maanden ben je er nu toch wel klaar voor en uitgerust maar helaas is dit niet zo. Zoals ik mij tijdens mijn vakantie in Frankrijk voelde zo voel ik mij momenteel alles behalve dat. In de vakantie kon ik letterlijk los komen van de situatie waar ik in zat; een andere omgeving, de liefste mensen om mij heen, niks moeten alles mogen, een ander ritme, etc. maakte dat dit daardoor de beste vakantie ooit was na mijn beroerte. Echter was dit al snel weg eenmaal weer thuis…..

Het slechte slapen, de spanning voor de gesprekken met het werk en de zorgen om mijn gezondheid maakte dat ik snel vermoeid was en de dag doorkomen al een hele prestatie was en eigenlijk nog steeds is. Gelukkig merk ik wel verschil in de dagen en lukt de ene dag mij meer dan de andere. Daarnaast probeer ik ritme te houden in de dagen en mijn activiteiten die meer van mij vragen af te wisselen met rusten. Tevens heb ik mijzelf de ruimte gegeven om te rusten/te slapen in de middag. Iets wat ik een hele tijd uit de weg ging omdat ik bang was dat ik dan nog slechter ging slapen. Ook geef ik zo op zijn tijd mijzelf een kleine schop onder de kont en merk dan dat dat soms helpend is.

Voor nu zeg ik tegen mijzelf stap voor stap het komt zoals het komt en jij bent in regie. Gaat het te snel dan trek je aan de bel. Het gaat om jou, jij staat centraal. Geef je grens aan en weet dat, hoe klein het stapje ook is, elk stapje er 1 is. En weet ook dat stil staan oké is! Neem je tijd, je doet dit maar 1x.

5 september

De afgelopen dagen geen extreme spierpijn in de bovenbenen, geen zere knie en of extreme pijn in de enkel dus ik kon weer op pad met Hardlopen met Evy mijn roze 👟👟 en christelijke hardloopmuziek 🎧
In een rustig tempo 🏃‍♀️ging ik op pad met als doel volhouden wat Evy van mij vroeg. Bemoedigend gaf ze aan dat de snelheid later echt wel komt! En he ik ben al lang blij dat dit weer lukt en ook al ga ik niet snel ik kom er wel.🏁

Zo is dat momenteel ook met mijn leven. Het gaat niet snel; fysieke klachten gooien steeds roet in het eten en mentaal heeft dat veel impact. Ik ben met regelmaat boos 😖en verdrietig 😪om mijn hersenletsel en het voelt als een blok aan mijn been. En dat is nu juist de issue‼️

Ik vecht 🤺al zo lang tegen het feit dat mijn hersenletsel er is. Ik dacht iedereen weleens te laten zien 👀wat ik allemaal wel niet kan en nu.......nu zit ik thuis. Ik heb de strijd verloren😌, iedereen en mijzelf teleurgesteld. Ik heb mijzelf tot het uiterste gedreven en mijn lichaam trok aan de bel🚨!

Ik probeer nu te herstellen, mijn lichaam rust te geven, mijzelf rust te geven. Ik probeer te luisteren👂naar mijn lichaam en van daaruit weer stapjes 👣vooruit te maken! En nee, net zoals bij hardlopen, het gaat niet snel, maar ik kom wel in beweging en soms soms dan zit ik gewoon weer even stil 🧘‍♀️ omdat het nodig is om uiteindelijk weer op weg te gaan🏞

We gingen het weer eens proberen……

29 augustus 2024

Afgelopen maandag ben ik weer eens gestart met letten op wat ik eet! Ik hou hiervoor een voedseldagboek bij en mij inname van calorieën. Nou ik kan je zeggen dat ik dacht best gezond bezig te zijn, oké op het zoute snaaien dan na op zijn tijd, maar schrik zo af en toe echt van de kcal die zit in bepaalde producten.

Elk product wat ik nu koop wordt eerst uitgebreid bekeken op ingrediënten en/of vergeleken met andere producten voordat het op het boodschappenlijstje komt. Daarnaast wordt alles gewogen voordat het naar binnen gaat en ik probeer ook bewuster te eten en te genieten in plaats het van naar binnen te schuiven.

De eerste dagen zitten erop en ik moet je zeggen we eten lekker en oké het is even wennen maar de routine komt vanzelf daar ben ik van overtuigd.

Vandaag nam ik nog een andere stap en stofte ik mijn hardloopschoenen af en ging ik weer eens op pad. Gewoon kijken wat lukt, of ik er nog plezier in heb en kijken hoe mijn lichaam reageert.

Hardlopen of joggen, whatever, kan je het hele jaar doen en je hebt er ook maar weinig voor nodig. Ik zelf vind dat een aantrekkelijk idee. Tevens brengt het mijn hartslag regelmatig omhoog en kom ik zo in diverse hartslagzones terecht en dat is ook overal weer goed voor. Zeker met mijn hoge bloeddruk en cholesterol is dat een fijne bijkomstigheid.

En ja ik weet dat krachttraining ook goed zou zijn maar een sportschool is echt niet handig voor mij ivm de overprikkeling.

Terug naar vandaag. Gisterenavond had ik mijn kleren al klaar gelegd en na een bak koffie (decafe) ging ik vanochtend op pad. Evy in mijn oren en ter afwisseling Christelijke hardloopmuziek. Heerlijk wat worship ter bemoediging in de ochtend in mijn oren. Evy was al na 4 minuten super fier op mij! En ik???

Ik was fier op mijzelf want ik was maar mooi weer op pad gegaan. En nee het tempo is niet hoog maar he dat doet er voor mij niet toe. Ik ben erop uit geweest en ik ben aan het werk met mijzelf op het fysieke level. Een begin maar ergens moet je een stap nemen......En wie weet is dit er 1 naar meer.........

Mijn reis op mijn voorwaarden

24 juli 2024

Dit is wat ik wil leven op mijn voorwaarden. Hoe en welke voorwaarden dat is nog een zoektocht voor mij. Toen ik begin mei ziek thuis kwam te zitten was ik de eerste weken erg onrustig. Ik kon niet los komen van mijn werk, voelde me gehaast en gestrest. 

Er zijn in die tijd heel veel tranen gelaten van verdriet, boosheid, onmacht, schuldgevoel en angst. 

Daarna volgde er een tijd van structuur aanbrengen in mijn dag echter schoot ik daar compleet in door. Zodra de dag anders liep, dan de bekende structuur, ontstond er paniek en was ik boos en teleurgesteld in mijzelf. Ik legde de lat weer eens toren hoog neer. Echt om gek van te worden. Ondertussen las ik van alles over wat er mogelijk mis zou zijn met mij. Ja je leest het goed wat er mis zou zijn met mij. Ik wilde mijzelf begrijpen, snappen wat er aan de hand was. Snappen waarom het zo mis gegaan was en waarom ik mijzelf voorbij gelopen had. Een ding wist ik namelijk zeker en dat was dat ik dit niet meer mee wilde maken. En dat maakte dat ik wist dat er ook drastisch iets moest gaan veranderen. Maar wat?

Ik vertelde al dat ik veel las in die tijd en ik kwam er achter dat spanning, trauma en onverwerkte emoties opgeslagen worden in het lichaam als je ze niet de ruimte geeft. Een opeenstapeling van jaren geven veel spanning op het zenuwstelsel met mentale en fysieke klachten tot gevolgd. Je kan denken aan hormonale klachten, spierspanningen, vermoeidheid, brainstorm , slaapproblemen, etc. Daarbij las ik ook dat deze trauma’s dus bijvoorbeeld in je bekken gebied opgeslagen kan zijn. Iets waar ik al maanden last van heb….. Ik herkende in ieder geval het feit dat er trauma's opgeslagen lagen bij mij en dat het dus tijd was om deze op te gaan ruimen. 

Ik ging aan de slag met somatische oefeningen en oefeningen voor het zenuwstelsel en merkte dat ik in mijn bekken gebied losser kwam te zitten en minder pijn kreeg. Echter realiseerde ik mij ook dat er meer nodig was want ook iets anders kwam naar voren. 

Na mijn cva ben ik in een soort van trein gestapt om te herstellen. We zaten in corona tijd, mijn revalidatie was niet juist op gang gekomen en ik ging zelf op onderzoek uit. Ik vond een fysiotherapeut in het dorp waar ik 2 a 3 x per week heen kon voor training en via haar vond ik een ergotherapeut die 1x per week aan huis kwam. Na 10 maanden kreeg ik diverse therapieën via het revalidatiecentrum. Tijdens 1 van die therapieën is het woord levend rouwverlies even aan de orde geweest maar ik heb daar nog nooit echt bij stil gestaan. Tot nu toe ……

De afgelopen periode besefte ik dat ik nooit de tijd genomen heb om te rouwen om iets wat er niet meer is. Ik gaf ten eerste mij zelf de tijd daar niet voor mij echter ook de omgeving hielp mij ook niet daarbij door opmerkingen zoals “je mag van geluk gesprekken” “er is niks te zien aan je” “het had veel erger kunnen zijn” “omarm je leven; je leeft nog”. 

Ik stond er dus niet bij stil dat mijn leven anders zou zijn dan daarvoor, ik nam niet de tijd om te rouwen, ik nam niet de tijd om het een plek te geven en ik ging maar door en door totdat ik niet meer kon……..

Het besef dat ik afscheid moet nemen van iets wat er niet meer is dat is er. Echter weet ik nu nog even niet hoe ik dat wil doen en wat ik daarvoor nodig heb. Mogelijk komt het op mij pad als ik er de tijd voor neem en het de tijd geef.....

En nu zit ik thuis en merk ik dat ik de laatste weken heel erg moe ben en het erop lijkt dat mijn lichaam zich beetje bij beetje meer veiliger begint te voelen en stopt met vechten. De overlevingsstand gaat langzaam uit.  Ik doe mijn best om mijzelf eraan over te geven en zeg tegen mijzelf keer op keer dat het oké is om niks te doen, om gewoon te zitten en er te zijn. Echter sommige dagen is het lastig en moet ik weer zoveel van mijzelf.

Ik heb nog een lange reis te gaan, 1 met hobbels en obstakels. Geen idee waar de reis mij brengen gaat, geen idee hoe lang mijn reis duren gaat. Voor nu is dat oké en kan en wil ik mij focussen op het hier en nu. Wil ik luisteren naar mijn lichaam en wil ik er zijn voor mijzelf en mijn gezin.

Ik wil reizen op mijn voorwaarden naar een leven op mijn voorwaarden. 

De hoofdpijnpoli

8 juli 2024

Vanochtend was mijn langverwachte afspraak bij de hoofdpijnpoli in Zwolle. Nieuw ziekenhuis voor mij dus even zoeken maar ruim op tijd in de wachtkamer.

Het duurde even voordat ik aan de beurt was en ik voelde dat de zenuwen ook wel wat toenamen. Ik was weer even de patiënt en op de een of andere wijze voelt dat niet prettig.

Het eerste gesprek was met de verpleegkundige en ik moet je zeggen dat dit een fijn gesprek was. Ze nam echt uitgebreid de tijd om vragen te stellen en ik mocht ook mijn vragen kwijt.

Ze vertelde ook hoe de hoofdpijnpoli werkte, wat ze kunnen betekenen, gaf een lijst mee met adviezen qua eet triggers, etc. Ik voelde me begrepen en mijn klachten waren herkenbaar.

Ze nam nog even mijn bloeddruk op en helaas was deze veel te hoog. Ook na een tweede meting was deze nog steeds te hoog. Hier baalde ik echt van….. Na ongeveer 25 minuten mocht ik weer plaats nemen en wachten tot ik aan de beurt was bij de neuroloog.

Dit duurde gelukkig niet al te lang en ook dit was een fijn gesprek. Ze nam nog eens alles door met mij, deed een aantal testjes en gaf aan dat er echt wel sprake is van migraine.

Ze legde uit aan mij dat vaak triptanen worden voorgeschreven echter dat er in de bijsluiter cva als contra indicatie staat. Echter vertelde ze ook dat er reeds onderzoeken geweest zijn waaruit blijkt dat het geen kwaad kan echter zijn ze zorgvuldig en wilde ze eerst iets anders uitproberen: lasmiditan (iemand ervaring mee?). Daarnaast wilde ze de metoprolusuc verhogen om te kijken of het dan effect had.

Wat de bloeddruk betreft adviseerde ze deze week even zelf 2x per dag te meten (ik heb een meter thuis) en als die hoog blijft naar de huisarts te gaan.

Ook mijn hartslag in de gaten houden aangezien deze wat laag was. Over twee maanden hebben we een bel afspraak om te horen hoe het gaat. Ondertussen houdt ik ook een hoofdpijn dagboek bij.

Kortom een enerverend ochtendje waar al mijn raderen weer volop draaide. Eenmaal thuis moe en de tijd genomen om alles op mij in te laten werken.

Ik hoop echt dat deze medicatie wat gaat doen want migraine heeft zo’n impact op je leven. Het is niet alleen de dagen zelf dat je migraine heb maar ook de aanloop er naar toe en de dagen daarna heb ik echt nodig om bij te tanken.

O ja mocht iemand het boek Migraine is geen hoofdpijn in de kast hebben dan hoor ik het graag! Momenteel namelijk nergens verkrijgbaar.

De slowcoocker

3 juli 2024

Toen ik ziek thuis kwam te zitten had ik mij voorgenomen om het koken op mij te nemen.

Ik vond het een mooie manier om mijn hersenen te laten kraken tijdens het bedenken van het eten, de boodschappen, met oordoppen wel te verstaan, te halen en aan het eind van de dag te koken.

Uiteraard nam manlief het over als ik het niet zag zitten.

Naarmate de weken vorderen vind ik het steeds meer een uitdaging worden om iets te bedenken wat en gezond is en ook in de smaak valt bij de mannen.

Vooral de jongste heeft een uitgesproken smaak van wat lekker is. Uitspraken zoals “dit is echt lekker, mam!” “Mmmm kan er mee door!” “Nee vindt het niet lekker” passeerde de revue de aangelopen weken.

Vandaag ben ik low in mijn energie. Mijn nekpijn heeft de afgelopen dagen de nodige energie gevraagd van mij en dat is merkbaar. Toch vanochtend op zoek gegaan naar een recept voor in de slowcooker. Deze kan dat het meeste werk voor mij doen.

Al moet ik je zeggen dat de voorbereidingen ook altijd wel even wat tijd vraagt. Maar goed de aardappelen, uien en karbonades liggen met een saus in de pan en de slowcooker kan zijn werk gaan doen. Ben benieuwd wat hij hiervan gaat vinden……

O ja heb je nog gezonde recepten voor of in de slowcooker of om gewoon te maken dan hoor ik ze graag!

Ps binnenkort meer over mijzelf

De vlinder

7 juni 2024

De vlinder staat symbool voor verandering en kracht maar heeft ook een connectie met het hiernamaals.

De vlinder vertelt om geduld, vertrouwen te hebben en het besef te hebben dat alles tot bloei komt wanneer de tijd rijp is. Zoals een rups in een cocon die verandert in een prachtige vlinder.

Ik hoop dat deze vlinder ooit voor mij symbool mag staan voor een nieuw begin. Voor nu staat deze vlinder voor mijn persoonlijke en ontwikkeling en voor kracht, om de uitdagingen die op mijn pad liggen, aan te gaan. Dit alles met de overtuiging dat ik ook mag groeien tot een mooie vlinder!

Op weg naar……..nee eerst even stilstaan

13 mei 2024

Een week ben ik nu onzichtbaar ziek. Je ziet niks aan mij maar toch ben ik ziek. Bij ziek zijn dacht ik vroeger altijd dat het fysiek is maar Wikipedia is er duidelijk over. 

"Ziekte is een lichamelijke of psychische aandoening die een levend wezen belemmert in het normale functioneren". (Wikipedia)

Het was net zoals na mijn beroerte maar toch ook weer anders. Wat er dan gebeurd is? Mijn elastiekje is geknapt. Ik ben te lang en te vaak over mijn grenzen heen gegaan en nu is het op. Ik kan niet meer! Mijn lichaam zond al langere tijd allerlei signalen uit en die heb ik volkomen genegeerd. O.a. omdat er grotendeels signalen waren van de overgang. Ik had daar echt last van.

En echt ik merkte wel dat de hormoontherapie iets aan het doen was.  Mogelijk gaf het daardoor ook ruimte om mijn verdriet, mijn gevoel en mijn niet oké voelen een klein beetje de ruimte te geven. 

De eerste dagen kon ik alleen maar huilen, verdrietig zijn want waar ik zo bang voor was, is gebeurd en werkelijkheid geworden. Ik zit voor mijn gevoel weer in de fase "bestemming onbekend" en dat voelt niet fijn. Het voelt alsof alles onder mij vandaag glipt en ik niks meer in handen heb. Ik ben volledig overgeleverd aan....... En ja ik weet het ik ben overgeleverd aan MIJZELF en ik kan alleen dit alles veranderen! Echter voor nu ontbreekt nog even de moed en de kracht hiervoor.

Na mijn beroerte heb ik geknokt om weer terug te komen als manager. Om dat te doen waar mijn passie lag en waar ik gelukkig van werd. En nee, ik wist dat het niet makkelijk zou zijn maar ik heb alles gegeven wat ik in mij had. Als ik mij niet een keer oké voelde, ging ik wat aangepast gewoon door want ziek melden was geen optie (oké op corona na dan maar dat was aantoonbaar!). De angst om dit, mij ziek melden,  te doen was zo groot! Waarom? Omdat ik bang was als ik dat zou doen dat dan alles in elkaar zou vallen als een kaartenhuis. Dat mijn NAH gezien zou worden als oorzaak. En dat er geen terugweg meer zou zijn en dat ik andere keuzes moest gaan maken. Ik zette dus gewoon door, blijkbaar ten kosten van alles…..

En nu had ik geen keuze en kon ik niet langer doorgaan zo. Ik moest mij ziek melden en sta ik weer aan het begin van bestemming onbekend. Ik weet niet wat het pad mij nu weer gaat brengen. Wat ik wel weet is dat ik beter voor mijzelf moet gaan zorgen, mijn grenzen moet gaan leren aan te gaan geven en dat hulp vragen echt wel oké is. Het pad op gaan nu al lukt mij nog niet. Eerst moet alles even landen een plekje krijgen en moet ik de moed, het vertrouwen  en de kracht weer vinden om op weg te gaan.

Ik baal en ik ben verdrietig. Ik weet dat ik de tijd mag nemen voor mijzelf om tot rust te komen en van daaruit weer op pad te gaan. Op pad naar een bestemming die nu nog onbekend is maar waar ik het vertrouwen in moet hebben dat het mij/ons iets moois gaat brengen. En op het pad er naar toe mag ik leren en zal ik sterker en mooier worden. Steeds meer op zoek naar mijn nieuwe ik. Gewoon op weg gaan……

Lichtpuntje

19 april 2024

Eindelijk een lichtpuntje in het zicht vandaag na het bezoek aan het vrouwenspreekuur. Of het allemaal doorgaat is nog de vraag maar voor nu is het een lichtpuntje.

Vanmiddag nog een half uur lang mijn bloeddruk laten meten als dit allemaal in orde is en de huisarts ook een go gift kan ik beginnen met oestrogeen pleister en progesteron.

Veel vrouwen in de overgang hebben hier baat bij met betrekking tot de verschillende klachten. Echt als ik de verhalen lees, hoop ik dat ik echt dat ik mijn verhaal mag toevoegen. Ik hoop zo dat het mogelijk is in combi met mijn voorgeschiedenis en alles wat ik al slik. Duimen jullie mee voor mij!

Voor nu is het in ieder geval een lichtpuntje en daar geniet ik dan maar (even) van.

LIEF, LAF of LEF

1 april 2024

Eerlijk gezegd al deze woorden hebben de afgelopen weken de revue gepasseerd. En nee het was niet makkelijk want dat ene stemmetje in mijn hoofd deed ook gezellig mee! Ja Anna (zo noem ik dat stemmetje in mijn hoofd) was er ook weer even gezellig bij! Ze gaf haar mening volop en even vergat ik wat ik ook alweer geleerd had over haar.

Eigenlijk ben ik wel benieuwd wat jij ervan vindt of misschien heb je wel geen mening of wil je deze helemaal niet delen. Eerlijk gezegd weet ik ook niet of ik er wel op zit te wachten wat jij er van vindt. Ik vond het zelf al lastig genoeg laat staan dat jij ook nog eens je mening hierover geeft.....

Mogelijk denk je nu waar heb je het over? Waar gaat dit over? Dit gaat over een besluit wat ik heb genomen. Een besluit wat voor mij niet makkelijk was maar wel nodig was om te nemen. Ik hoopte namelijk met het nemen van dit besluit dat ook het steeds maar weer overdenken of ik dit wel of niet moest gaan doen zou stoppen.

Echter dat was een utopie want mijn hoofd bleef er maar over nadenken. Steeds weer opnieuw afwegen zal ik dan toch...... en nu tijdens het schrijven twijfel ik wederom of ik er goed aan gedaan heb. Heb ik wel het juiste besluit genomen?

Diep van binnen weet ik dat ik er goed aan gedaan had maar waarom voelde het dan toch nog niet zo? Waarom voelde het als falen? Waarom voel ik mij een mislukking? Ik zou toch beter moeten weten na al die jaren?? Of is dit weer een fase, een stap, een proces waar ik doorheen moet?? Wat is de betekenis hiervan? Ik heb geen flauw idee.

Ik probeer mij over te geven aan alle gevoelens die ik ervaar en ze vooral ook er te laten zijn hoe lastig het ook is maar ik weet ook dat dat het beste is.

Wegstoppen heeft geen zin dan kropt het zich op en komt het op een andere wijze eruit die mogelijk minder fijn is. Ondertussen weet ik ook dat deze situatie niet op zichzelf staat en een diepere betekenis heeft. Het is een les waar ik mee aan de slag moet gaan.

Terug nu naar het besluit wat ik genomen heb. Het was denk ik medio november dat ik een besluit nam om het te gaan doen. Ik zou gaan mee doen aan de Bruggenloop in Kampen. 5 km zou ik hardlopen en mijn eerste grote evenement meemaken.

Ik had in het verleden al vaker 5 km hardgelopen en medailles mogen ontvangen maar dit alles was in corona tijd. Geen publiek, geen groot evenement, etc. Ik schreef mijzelf en manlief in en nam me voor 2 a 3x per week te gaan hardlopen om die 5 km te halen. Ik ging voortvarend van start en had het vertrouwen erin dat mij dit ging lukken.

Nog geen maand later probeerde ik het een x uit of ik de 5 km zou halen en dat lukte mij. Nee niet met een snelle tijd of zo maar dat deed er voor mij niet toe. Ik had toen het vertrouwen erin dat mij dit ging lukken.

Echter had ik niet verwacht dat dit jaar mijn lichaam tegengas ging geven. Ik was veel en snel moe, sliep slecht en de hoofdpijn nam ook steeds meer toe. Een doktersbezoek maakte dat er ook nog eens een hoge bloeddruk bij kwam. Kortom fysiek zat het niet mee. Ik had gewoonweg niet meer de kracht om op pad te gaan.

En toen begon het wikken en wegen, bemoeide Anna zich ermee en twijfelde ik enorm wat ik zo gaan doen. Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en besloten niet mee te doen. En ja of dat nou LAF, LEF of LIEFDE voor mijzelf is?! Jij mag het zeggen.......

Lieve onzichtbare jij

13 maart 2024

Hallo ja jij daar mag ik jou wat vragen ja ik heb het tegen jou hoor Nou niet doen of je onzichtbaar ben Want ik zie jou echt wel hoor Elke dag weer

Maar goed ik wil je wat vragen Het is wel een brutale vraag maar ik wil het toch proberen Zou het misschien heel misschien mogelijk kunnen zijn Dat jij, ja jij, 1x per jaar of nee 1x per maand niet aanwezig bent?

Nee nu niet gelijk antwoorden Denk er maar even over na Het is namelijk best een lastige vraag Echter zou het zo fijn als het mogelijk is

Lieve groetjes van mij

3 maart 2024

Schilderen

Echt als je mij ruim drie jaar geleden gezegd had dat ik deze geschilderd zou hebben dan had ik je aangekeken en gezegd dat je niet wijs was. Ik was er echt van overtuigd dat ik niet kon tekenen laat staan schilderen en zie mij nu. Wat ben ik blij dat ik dit ontdekt heb.

Toen ik na mijn CVA op zoek was naar ontspannende activiteiten besloot ik het tekenen uit te gaan proberen. Ik merkte dat mijn hoofd leeg was op het moment dat ik bezig was. Elke tutorial, live sessie, online workshop liep ik af waarbij ik het afgelopen jaar echt op zoek ging naar wat ik wilde schilderen.

Momenteel heb ik gekozen om vooral fauna, bloemen, fruit, groente te willen leren schilderen en ik heb daar heel veel plezier in. Het levert mij echt ontspanning op wat o zo belangrijk is.

Tegen onze kinderen zeiden we altijd van proberen kun je leren en kijk wat het mij gebracht heeft! Dus twijfel je nog om iets te gaan doen, ga het gewoon proberen en wie weet wat voor moois het jou brengt!

1 maart 2024

No way back

Inderdaad dit is de titel van een programma wat momenteel bij sbs6 te zien. Ik moest hier de afgelopen weken diverse keren aan denken; aan de titel dan!

Zo ook vandaag toen ik na lange tijd weer eens op pad ging. Door fysieke omstandigheden (hoge bloeddruk, migraine, overgangsklachten, etc.) die mentaal ook wel wat impact hadden lukte het mij niet eerder. Maar vandaag wilde ik weten hoe ik ervoor stond, wat nog wel lukte en of het nog enigszins me gaat lukken om die 5 km te halen op zaterdag 6 april tijdens de bruggenloop.

Nou dat moet lukken denk ik zo als ik er tenminste drie kwartier over mag doen! En nee ik hoef niet weer reacties in de trant van waarom ga je niet gewoon wandelen want met dat tempo van jou kun je dat net zo goed doen.

Ten eerste niet echt motiverend om dat te lezen en ten tweede ik wil niet wandelen ik wil hardlopen!!

En als je mij zou kennen dan zou je weten dat ik als ik mij iets voorneem er dan ook voor ga en mijn uiterste best doet om mijn doel te behalen. Er is wat mij betreft no way back!

Vandaag lukte het mij om op een rustig tempo met wat wandelen tussendoor de 4 km aan te tikken dus die ene km erbij gaat dan ook zeker wel lukken. En nee niet in een superrecord of zo maar dat hoeft niet. Ik ben hier al tevreden mee en als ik het vanaf nu volhou om 2x per week minimaal op pad te gaan dan gaat het mij zeker lukken om mijn doel op 6 april te behalen.

10 februari 2024

Boodschappen doen

Gisteren en vandaag ging ik weer voor het eerst sinds maanden naar de AH. Hoe zo denk je misschien? Ik zal je zeggen dat ik er vandaag al weer spijt van had. Dat wat op mijn lijstje stond voor vanavond om te eten was er niet dus ik moest een andere keuze maken. Complete kortsluiting en ja het is me gelukt maar het zweet brak mij aan alle kanten uit. Neem daarbij alle prikkels……… ik heb voorlopig weer genoeg de AH van binnen gezien!

Om een beeld te geven hoe de prikkels binnen komen het onderstaande filmpje

https://www.youtube.com/watch?v=45TuxUAjjYo

31 januari 2024

Dan van het Werkplezier in de Zorg

Vandaag is het de dag van het Werkplezier in de Zorg. Daarom deel ik vandaag met de teams, waar ik manager van mag zijn, dit kleine gebaar als teken van waardering en respect voor de harde werkers.Werkplezier is een van de belangrijkste peilers en ik zeg altijd een dag of paar dagen niet happy naar je werk gaan dat kan echter zoek me alsjeblieft op als dit er meer worden want dan gaan we samen weer op zoek naar het werkgeluk!

#werkgeluk #dagvanhetwerkplezierindezorg

Ik stop ermee...

5 januari 2024

Nee ik stop niet met schrijven hoor maar ga mij dit jaar wel meer richten op mijn boek. De hoofdstukindeling is zo goed als klaar dus het schrijven kan beginnen. Waar ik dan wel mee stop? Ik stop met het verder zoeken naar mijn gebruiksaanwijzing. Drie jaar lang ben ik op zoek geweest naar de juiste gebruiksaanwijzing en echt ik heb hem niet gevonden. Elke keer als ik dacht he dit is het bleek later wel weer dat het niet werkte.

Daarom heb ik besloten om met het zoeken te stoppen. Het kost te veel tijd en energie en de belangrijkste vraag voor wie deed ik dit eigenlijk??

Ik heb besloten dat het genoeg is en ik niet meer mijn grenzen hoeft te verleggen, niet langer hoeft te laten zien dat ik het wel kan en niet langer mijn best moet doen om gezien te worden.

Niet langer andere overtuigen waarom het even nu niet lukt, niet naar anderen wederom uit leggen waarom ik moe ben of last heb van prikkels. Ik ben er klaar mee!

Dit is wie ik ben, dit is wat ik kan! Ik heb besloten het leven te nemen zoals het is en dat ik mijn best ga doen om er iets moois van te maken! Op de manier die goed is voor mij en mijn gezin! En nee dat zal niet makkelijk zijn!

Echter het mogen gaan loslaten van een oneindige zoektocht naar de juiste gebruiksaan- wijzing, het mogen loslaten van continue alles maar weer moeten uitleggen, het mogen loslaten van het bewijzen wat ik wel kan.

Kortom het mogen loslaten van mijzelf is het mooiste cadeau volgens mij wat ik aan mijzelf kan geven dit jaar!

2023 het was een bewogen jaar wat ik snel achter mij wil laten liggen.

31 december 2023

Januari:

Eerste weken van het jaar pittig met Nieuwjaarslunch met collega’s en landelijke nieuwjaarsbijeenkomst. Veel prikkels wat heel veel energie kost. Elk jaar denk ik hier ga ik niet meer heen…… Keuzes gemaakt voor de badkamer en de keuken voor inzet nieuwe huis.

Februari:

Deze maand erg moe, duizelig en angstig. Ook een weekje thuis gewerkt om de prikkels te verminderen. Bloed extra laten checken maar dat was allemaal oké. Eerste dozen ingepakt en aan het ontspullen gegaan. De nodige zaken op de marktplaats gezet en al verkocht.

Maart:

Twee nieuwe teams erbij en half maart welkom op de bouwplaats om ons nieuwe huis van binnen te bekijken. Wat was dit leuk en het viel ons alles mee qua ruimte! De zon scheen heerlijk in het huis en tijdens het lopen was ik al aan het inrichten. Deze maand ook nieuwe meubels uitgekozen waardoor het een en ander weer op de marktplaats gezet kon worden. De mannen de eettafel ovaal gemaakt zodat hij past in het nieuwe huis. Ook deze maand flink geruimd en dozen in gepakt.

April:

Intensieve twee daagse met het werk. Aantal dagen nodig om de prikkels te verwerken. Deze maand vloeren voo boven besteld. Het nodige weer verkocht via de marktplaats en de nodige dozen worden ingepakt en weggebracht naar de storage box.Manlief 50 jaar! Dankbaar dat we dit hebben mogen vieren. Veel lol met de mannen gehad om de boel te versieren.Uit eten geweest met ouders en schoonmoeder om onze verjaardagen zo te vieren. Leuke gezellige dag geweest uiteraard met de nodige prikkels in de file. En aan het eind van de maand nieuwe bedden gekocht dus er kan weer wat op de marktplaats!

Mei:

Deze maand moet het huis leeg, 12 mei, en verhuizen we naar ons overbruggings vakantie appartementje. Woensdag 10 mei was de dag van de oplevering van ons nieuwe huis in Kampen. Manlief is deze maand hard bezig in ons nieuwe huis terwijl ik het draaiende probeert te houden in ons overbruggings vakantie appartementje. Vrijdag 12 mei de grote verhuizing en maandag de 15e overdracht. 22 mei de officiële overdracht van de Wadloper bij de notaris.

Juni;

Vrijdag 16 juni verhuizen we naar Kampen en slapen we daar voor het eerst. De rest van de maand bestond uit het eigen maken van ons nieuwe stekkie.

Juli:

Deze maand nog vele dozen uitgepakt en alles een plekje gegeven. Eind van de maand brak onze vakantie aan en gingen we richting Groningen.

Augustus:

Onze eerste week vieren we vakantie in Eemslandermeer. Heerlijk genoten ondanks het slechte weer. Week 2 waren we thuis en rommelden we wat aan. Ook hele gezellige momenten gehad toen we erop uitgingen maar ja eenmaal thuis ga je toch opruimen. Onze derde week was in Frankrijk Fellering. Prachtig huisje met uitzicht. Wat hebben we hier genoten! Deze maand ook voor het eerst van het leven pech met mijn auto en langs de autoweg lange tijd gestaan tot ik geholpen werd. Echter was dit ook de maand dat we afscheid moesten nemen van mijn schoonvader. En mijn op dezelfde dag van overlijden mijn schoonmoeder verhuisde naar Kampen.

September:

Een maand met veel hoofdpijn en vermoeiende dagen. De laatste weken van augustus hebben er behoorlijk in geknald en kost de nodige tijd om te verwerken allemaal.

Oktober:

Deze maand rende ik elke ochtend 1 km per dag. Waar ik de discipline vandaan haalde geen idee?? Echter super trots op het feit dat ik dit wel een maandlang gedaan heb. Onze jongste werd 16 jaar deze maand1

November:

Intensieve periode op het werk. Deze maand besloten mij voor te gaan bereiden op de Bruggenloop in Kampen 5 km en minimaal 2 a 3 x per week hard te lopen. Onze oudste werd 21 jaar deze maand! Deze maand veel hoofdpijn mijn lichaam geeft een duidelijk signaal af.

December:

De geplande vakantie van 2 weken was echt te laat en moet ik volgende jaar vaker en eerder doen. Weinig rust kunnen vinden en dus vermoeid en snel overprikkeld na 2 weken weer aan het werk. De laatste dagen van het jaar wordt er veel geknald buiten (vuurwerk en karbiet schieten) waar ik niet echt van tot rust komt.

Nogmaals kan niet wachten om dit jaar af te sluiten. We hadden absoluut hoogtepunten maar het was een pittig jaar.

Terug naar Kerstavond 2008

24 december 2023

Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik voel nog de pijn het verdriet alsof het vandaag was.

12 december 2008; twee vruchtjes lieten we terug plaatsen en weer gingen we die spannende tijd in. Zou het deze keer wel lukken zouden we dit jaar met een wondertje afsluiten. Wie weet....... en ook deze keer was ik ervan overtuigd dat het raak was. Ik had toch pijn in mijn borsten en voelde mij anders en ook weer die twijfel ergens achter in mijn hoofd.

Beeldde ik mij alles in? Ik weet het niet en ook deze keer probeerde ik mijzelf weer te beschermen tegen het grote verdriet en mij voor te bereiden op wat komen ging. De grote teleurstelling om wederom weer niet zwanger te zijn. Maar toch dat sprankeltje hoop! Wie weet deze keer wel. Kortom een grote pingpong wedstrijd in mijn hoofd die mij de nodigde energie kostte.

Wie zou het winnen, wie had deze keer gelijk.........ik had zo’n goede hoop dat ik deze keer de finale zou halen!

En dan op Kerstavond; 15 jaar geleden. Ik voel het nog steeds het intense verdriet, de pijn, de vragen, de boosheid en wederom de teleurstelling. Ik werd op kerstavond ongesteld. De dag voordat we Kerst zouden vieren; de geboorte van Jezus.

Wat kwam dit hard aan; op Kerstavond. Waarom deze avond waarom niet gewoon derde Kerstdag als de feestvreugde voorbij was?

Het werd voor mij een Kerst die ik nooit meer zou vergeten; pijn, verdriet, teleurstelling alles wisselde zich in groot tempo af. Het was een emotionele achtbaan waarin ik zat. Ik snapte het gewoon niet en wilde het ook niet snappen. Ik had verdriet intens verdriet.

Eerste kerstdag in de kerk kon ik nergens anders aan denken en had ik moeite om het niet uit te gillen van boosheid en verdriet.

Iedereen zat daar in hun mooiste kleren te luisteren naar het mooie Kerstverhaal, de Kerstboodschap en ik......... ik kon alleen maar denken aan dat ik weer niet zwanger was en aan de pijn die ik voelde. Ik heb me die Kerst echt door geworsteld en mijn best gedaan om niet te denken aan en niet te voelen wat ik voelde. Echter wat was dat lastig.

Kerst is sinds toen nooit meer de Kerst die ik daarvoor had. Kerst is voor mij de Kerst met altijd een randje; een gedachte aan toen; 15 jaar geleden........

Niet de race maar de reis (zoals Jolanda Linschoten haar boek ooit als titel gaf)

17 december 2023

Vanochtend tijdens het hardlopen had ik als doel de 5km aan te tikken. En het ging deze echt keer echt alleen om de afstand. Ik wilde gewoon weten hoe ver dit nu eigenlijk is op het stuk waar ik het liefste loop en of ik het wel vol hou?!

Ik kan je zeggen ik heb het gedaan vanochtend en met een rustig tempo ging het mij goed af en was ik fier op mijzelf. Alle vertrouwen nu in mijzelf dat dit mij gaat lukken in april met de bruggenloop in Kampen. Zou mooi zijn als we nu wat kunnen gaan oefenen met tempo opbouw.

Tijdens het hardlopen moest ik eraan denken dat het voor mij in het echte leven eigenlijk ook zo is. Het is je ene voet voor de andere zetten en op weg gaan met jouw doel/jouw plan voor ogen. En nee dat is niet makkelijk daar weet ik alles van.

Mijn vakantie, die na vandaag afgelopen is, was alles behalve fijn. Ik was alleen maar moe, had hoofdpijn en ja zeker echt wel wat geluksmomentjes maar uitgerust voel ik mij nog niet.

Echter heb ik wel wat geleerd deze vakantie. En vooral geleerd van hoe ik het NIET meer wil aanpakken. Maar de allerbelangrijkste les (dank Connie Koese) dat ik ook mag verliezen en niet altijd maar sterk hoeft te zijn. Luister maar eens naar het lied in het volgende bericht. Ik luister het elke dag en het geeft mij kracht om weer op te staan en door te gaan.

Het is een prachtig lied met een boodschap erin die mij heeft doen beseffen dat je ook genoeg bent ondanks dat je misschien nooit meer het succesverhaal kan zijn.

Ons verhaal over aanpassing, wederzijds begrip en veerkracht

11 december 2023

https://open.spotify.com/episode/3EiemUQlsLMm1F2cH3Q4Vs?si=2G0iv6RXTaemoGd5Wc99IA

Ik krijg de link niet anders hierin. Je kunt hem kopiëren en plakken en anders opzoeken op spotify Verhalen met een beperking Marco van Delft.

Angst

4 december 2023

Op dagen zoals deze waarin de vermoeidheid de hoofdrol speelt wordt ik ook overvallen door mijn angst.

Angst voor het onbekende

Angst voor nog een beroerte

Angst dat ik niet oké ben als moeder, familie lid en partner

Angst dat ik niet de collega kan zijn wie ik wil zijn

Angst dat ik niet voldoe als manager

Angst dat ik gewoon niet goed genoeg ben

En ik weet dan dat ik mijzelf meet aan de maatstaf die ik was voor mijn beroerte

En ik weet dat ik dat niet moet doen

Maar de angst neemt het over en wat ik ook probeer de angst laat mij voor nu even niet los.....

Lieve Kia

10 november2023

Dankjewel dat je er was toen ik voor het eerst een lange rit alleen op weg ging

Dankjewel dat je er was toen ik 4x per week van Vaassen naar Urk reed en terug

Dankjewel dat je er was toen ik verdrietig was

Dankjewel dat je er was toen ik boos was

Dankjewel dat je er was toen ik voor het eerst pech in mijn leven had

Dankjewel voor alle fijne en veilige ritten die we samen hebben mogen maken

Dat de volgende eigenaar maar net zoveel plezier aan jou mag beleven als ik gedaan heb.

Lieve groetjes van je trouwe rijdster

Gewoon de ene voet voor de andere

5 november 2023

Het klinkt simpel echter voelde het alles behalve dat. Na de zomer besloot ik dat toch echt die kilo’s eraf moesten. Wat ik hoopte nooit te hoeven zeggen was wel zover gekomen: ik was gewoonweg te zwaar. Ik werd er verdrietig van en niet blij als ik naar mijzelf keek. Ik wist dat ik degene was die dit zou kunnen veranderen.

De corona vorig jaar, een op hol geslagen schildklier en een nieuwe baan (waar ik een uur heen en een uur terug voor moest rijden) maakte dat ik maar weinig aan beweging deed. Ik had gewoonweg de energie er niet voor. Zelfs de avondwandeling kostte mij de nodige energie.

Na de zomer had ik geen excuses meer om niet te bewegen. Ik besloot flink te gaan wandelen en ja dat hielp naast het gezonder eten. De kilo’s gingen eraf maar met wel een stagnatie op een gegeven moment. Meer en intensiever bewegen, die hartslag regelmatig omhoog dat was wat er nodig was. En zo besloot ik radicaal 14 oktober dat ik een poging zou gaan doen om te hardlopen. Want ja met het natte weer vind ik het te spannend om op de racefiets te stappen dus dit was het beste alternatief voor de komende maanden. De racefiets kwam in het voorjaar wel weer.

Zaterdag snel bij de Hema een broek en t shirt gehaald want ja wat er in de kast lag zal ik wel niet meer passen. Met mijn kleren naast mijn bed ging ik slapen zodat ik er echt niet om heen kon als ik wakker werd.

En zo ging ik dus zondag de 15e op pad. Met mijn oude afgetrapte hardloopschoenen en een podcast in mijn oren. Gewoon de ene voet voor de andere zettende, liep ik onder het spoor door richting het eind van het pad en weer terug. Gewoon even ervaren hoe het is om hard te lopen. En ja ik moest echt over een drempel heen want ik voelde niet de charmantste in mijn hardloop kleren. Maar goed Ik moet je zeggen het was HEERLIJK! Oké ook echt wel zwaar maar goed ik had niet anders verwacht. Maar weet je het smaakte naar meer!

En zo besloot ik dat ik 4 weken lang 1 km per dag zou gaan hardlopen in de ochtend. Zodra man lief zijn weker ging, trok ik de afgelopen 3 weken mijn hardloop kleren aan om 1 km hard te lopen. En ja dit hou ik inderdaad nu al 3 weken op en ik ben super trots op mijzelf. Ik moet je zeggen dat ik ook lekkerder mijn dag start als ik weer eens op pad geweest ben.

Ik zit eraan te denken om mij in te schrijven voor de Bruggenloop in Kampen 5km zodat ik een doel voor ogen heb. Dit schijnt motiverend te werken. Echter weet ik niet of ik tegen die tijd, 6 april 2024) zover bent. Iemand ervaring mee of je binnen 4 maanden 5 km kan lopen? Lees het graag.

Mijn les……als je iets echt wil ga er dan voor. Zoek iets wat bij jou past, stap over de drempel heen en laat je verassen wat het jou gaat brengen.

Huiswerkopdracht Les 3

Tekeningen en schilderingen interpreteren

27 oktober 2023

De tekening heb ik gemaakt met behulp van een foto die ik in juni maakte voor de Hersenstichting. Ik schreef er ook een blog bij die gaat over hoe opgesloten ik mij op tijden voel door mijn niet aangeboren hersenletsel (NAH).

De handen ineen geven het opgesloten gevoel aan. Anderzijds staat het voor mij ook als symbool dat ik het nooit alleen hoeft te doen en dat ‘’samen’’ sterk maakt.

Mijn tekening heeft te maken met mijn lichamelijke en psychische gezondheid. Iets waar mijn hele leven omdraait en waar ik dagelijks mee bezig ben. Als 1 van de twee niet oké is dan heeft het invloed op de andere. Tijdens mijn therapieën heb ik geleerd om in verbinding te treden met mijzelf en veel zelfonderzoek te doen. Luisteren naar mijzelf heb ik toen écht geleerd om te doen.

Mijn tekening staat ook symbool voor het vasthouden en loslaten van alles wat op mijn pad komt. Het liefst zou ik diep van binnen mijn NAH willen loslaten echter weet ik dat het bij mij hoort en dat als ik het vasthoudt en ermee aan de slag gaat ik ook een mooie weg mag bewandelen in mijn leven.

Ik vond het mooi om te lezen dat handen symbool staan voor daadkracht, geven, bezitten, ontvangen, loslaten, het nemen van de eigen verantwoordelijkheid in het leven en/of het manipuleren van anderen in het leven. Ik heb hier zeker herkenning op. Daarnaast las ik dat onze vingers en handen de wijze vertegenwoordigen waarop wij met onze ervaringen omgaan. Of wij dus blijven vasthouden aan of het juist loslaten. Tevens geven onze vingers en handen ook onze levensrichting aan.

Het feit dat ik juist nu in deze periode deze tekening wilde maken voor deze opdracht vertelt mij veel over wat mij de komende tijd te doen staat. Zo blijkt maar weer dat inderdaad een tekening een ontdekkingstocht naar binnen is en een spiegel kan vormen.

Zat

23 september 2023

Soms ben ik het zat

Om als ik weer eens over mijn grenzen gegaan ben

Opnieuw te vechten

Om weer op te staan

Het liefst zou ik dan willen wegkruipen

In een donker en stil hoekje

Net zolang totdat ik wakker wordt

En het blijkt dat het allemaal een droom is

Een jaar geleden......

19 september 2023

Exact een jaar geleden stapte ik net zoals vandaag de auto in. Echter toen op weg voor het eerst naar Urk. Mijn nieuwe werkplek in een nieuwe regio. Op zoek naar het werkgeluk wat ik kwijt geraakt was. En na een jaar kan ik zeggen dat ik mijn werkgeluk weer terug gevonden heb mede dankzij het warme welkom door o.a. mijn collega Janna Hoekstra. Dankbaar tot op de dag van vandaag dat ik deze kans gekregen heb! En trots op mijzelf dat ik deze stap heb durven zetten.

Sta jij op dit moment voor een keuze, het kruispunt in je leven, blijf me dan volgen want deze week deel ik mijn ervaring met jou. En wie weet is dat het duwtje in je rug wat je nodig hebt!

Mijn daadkracht won het van mijn angst

17 september 2023

Ondanks de code rood dagen (zie eerdere blog hierover)en alle alarmbellen die continue afgaan, ging ik toch op pad. De weken na mijn vakantie hebben er behoorlijk ingehakt zowel fysiek als mentaal. Ik ben behoorlijk over mijn grenzen heen gegaan en tuurlijk vraag ik mij keer op keer af of ik het anders had kunnen doen. Mogelijk wel maar goed het is gebeurd en ik heb er nu mee te dealen. Het grenzen verhaal zal de story of my life blijven……

Mijn lichaam zendt allerlei signalen uit die ik zoveel als mogelijk probeer niet te negeren. Het werken helpt mij om in een ritme te blijven en gewoonweg ook omdat ik er plezier in heb. Betekent dat ik daarom heen nu keuzes moet maken die niet altijd leuk zijn. 

Ik duik vroeg mijn bed in om toch minimaal 9 uur slaap te krijgen echter lig ik momenteel gemiddeld 1,5 tot 2 uur wakker en ja dan neemt mijn hoofd het leuk over. En vinden er allerlei discussie plaats of het dan toch niet handiger is om later te gaan slapen bijvoorbeeld. Daarnaast eet ik zoveel als mogelijk gezond en probeer ik zoveel als mogelijk te bewegen op een dag. Elke avond in ieder geval de avondwandeling met de hondjes.

En op vrije dagen en het weekend doen we in de middag ook een lekker rondje. Zo ook dit weekend trokken Joep en ik erop uit. En ja het was warm maar de aangename verkoeling voor Joep op de helft van de wandeling maakte veel goed. En ik?? Ik genoot van het uitzicht in de polder, de grazende koeien en schapen, de poes die dekking zocht toen wij eraan kwamen, de zwaan die haar veren droogde en de jongelui die de koelte in water opzochten. Kortom ondanks de zeurende fysieke pijntjes, een hoofd dat voelt alsof het in brand staat, de stekende pijn in het hoofd en tintelingen in het lichaam gingen we op pad en liet ik mijn angst achter.

Mogelijk lees je dit en herken je jezelf erin en denk je hoe dan?? Hoe lukt het jou om toch op pad te gaan ondanks de angst!! Echt ik weet het is niet makkelijk echter weet ik dat ik er soms ook doorheen moet om verder te komen en dat binnen blijven zitten mij niet verder helpt. Het idee dat ik mijn telefoon bij mij hebt en mensen tegen komt op mijn pad (zo’n pad kies ik dus bewust uit!) geeft mij enigszins wat rust.

Maar weet je op het moment dat ik buiten loop en een tinteling voelt of een steek dan schiet de angst echt wel weer even door mij heen en moet ik hard mijn best te doen om te zorgen dat het niet de overhand krijgt. Vertrouwen helpt daarbij; net zoals vandaag het is gelukt we hebben heerlijk gewandeld! Joep en ik hebben genoten allebei! Ik zie en ervaar het weer als een overwinning wat helpt om de volgende keer gewoon weer op pad te gaan. 

1 september 2023

Onverschrokken stapte zij haar nieuwe wereld in

niet wetende wat haar te wachten stond

echter 1 ding wist ze zeker

van deze nieuwe kans ging ze wat maken

bij de pakken neerzitten was geen optie

dus raapte ze zichzelf bij elkaar en ging op weg

op weg op het nieuwe pad wat voor haar lag

Ik ga op vakantie en neem mee……. Mijn NAH

2 augustus 2023

En nee dit is echt niet het eerste wat ik in mijn koffer zou willen doen. Het liefst zou ik het stukje eruit willen halen en thuis willen laten echter kan ik er niet omheen en is het iets wat bij mij hoort. Echter kan ik je wel zeggen dat het een struggle is, nog steeds, tijdens mijn vakanties.

De eerste vakantie na mijn beroerte (november 2020), ging ik onbevangen in. Ik dacht we hebben vakantie dus ik kan het rustig aan doen; niks hoeft alles mag. Dat is toch vakantie vieren dus dat moet dan toch goed komen......Ik kan je zeggen dat ik mij hier behoorlijk op verkeken had. Het begint al met de vertrek dag. Eerst alle spullen inpakken en vervolgens bij aankomst weer uitpakken. Manlief heeft een behoorlijk tempo en op de een of andere wijze liet ik mij hierin mee nemen. Bekaf ben ik dan ook de eerste avond en de dag(en) daarna heb ik dan ook echt nodig om bij te komen.

Daarnaast leef je op vakantie continue met elkaar op enkele vierkante meters. Ik was geen moment alleen; zonder prikkels. Na enkele dagen besloot ik dan ook mij regelmatig terug te trekken op mijn slaapkamer. Even een moment voor mijzelf, even tot rust komen en de prikkels verwerken.

Echter het feit dat je als gezin weg bent en dus daar van wil genieten maakte het niet makkelijk. Ik voelde mij op zijn tijd schuldig terwijl ik echt wel wist dat niet hoefde. Maar toch de drang om samen te zijn maakte dat ik daar eerder voor koos dan voor mijn eigen rust. Ook het in de avond samen wat doen (film kijken, spelletje) was aantrekkelijker dan op tijd mijn rust te pakken om te gaan slapen. Het was continue wikken en wegen.....

En ja dat maakte dat ik behoorlijk moe was van het vakantie houden en het weekend ook echt nodig had thuis om bij te tanken voordat ik weer aan het werk zou moeten gaan. Uiteraard heb ik ook echt wel

van mijn vakantie alleen viel het de eerste keer tegen hoe ik ook dus in vakantietijd mijn dagen moest plannen.

Je zou denken dat die eerste vakantie een grote leer les was echter kan ik je zeggen dat ik tot op de dag vandaag (en toevallig zit ik midden in mijn vakantie) struggle met de balans te vinden op een vakantie dag. De ene dag gaat dit stukken beter dan de andere dag. En in plaats van dit mij te laten frustreren probeer ik mij hier nu zoveel als mogelijk bij neer te leggen en te genieten van de mooie momenten die we samen hebben met elkaar.

Het is zo fijn dat je als gezin nu samen dingen kan ondernemen en lol kan hebben. En deze momenten wil ik koesteren aangezien ze beide de leeftijd hebben (15 en 20) dat dat zomaar opeens voorbij kan zijn. Ik balanceer dan ook regelmatig in vakanties, en zo ook deze vakantie, op de rand van omvallen of door kunnen gaan. Belangrijk is wel dat ik geleerd heb dat een planning op de dag en een regelmaat belangrijk is. Deze heb ik dan deze vakantie ook gelijk vanaf dag 1 gemaakt. Als ik wakker ben ga ik mijn bed uit om te douchen en aan te kleden. Daarna een rondje met de hondjes en vervolgens trek ik mij terug in mijn hoekje om te lezen. Daarna is het tijd voor wat kleine huishoudelijke klusjes. Vervolgens ga ik lekker tekenen en na de lunch gaan we iets samen doen.

Ondanks dit ritme had ik de afgelopen dagen hoofdpijn en weet ik dat mijn lichaam dan duidelijk op de rem trapt en zegt "He pas eens beter op jezelf! Maak eens even de juiste keuzes! Stop met je druk te maken over zaken waar je geen invloed heb" En ja negeren is een optie maar dat hebben we niet gedaan.As vrijdag gaan we richting de Vogezen. Het voordeel is dat we wat langer moeten rijden en aangezien ik het heerlijk vind om te slapen in de auto kan ik dus ook voldoende uitrusten tussen het moment van in- en uitpakken.

We hebben een prachtig huisje gehuurd met een magnifiek uitzicht (zie foto) en wandelen staat dan vooral op het programma. Vorige week niet voor niks goede wandelschoenen gekocht en het is een mooie training voor al mijn dromen die ik nog heb.

De komende dagen maar eens goed de planning van de dagen doornemen met de mannen zodat ik ook voldoende ruimte heb om te ontspannen en te ont prikkelen. En ja ik hou van regelmaat en voorspelbaarheid.

Ondanks dat ik graag ik mijn NAH zou willen thuis laten tijdens mijn vakanties kan ik zeggen dat het ook mij veel gebracht heeft. Ik heb geleerd en leer nog elke dag, dat het belangrijk is om voor jezelf goed te zorgen, goed te luisteren naar wat je lichaam je te vertellen heb en dat ritme en voorspelbaarheid niet slecht en verkeerd zijn. Het helpt mij in ieder geval om de dagen goed door te komen en niet bekaf thuis te komen na vakantie. En zeg nou eens eerlijk zijn dit niet allemaal zaken die voor een ieder belangrijk is?!

Het onzichtbare zichtbaar maken

22-06-2023

Regelmatig krijg ik de vraag waarom ik schrijf, waarom ik zulke kwetsbare verhalen deel en wat ik hiermee wil bereiken. 

Ik schrijf vooral omdat ik het onzichtbare zichtbaar wil maken.

Ik schrijf omdat mijn verhaal herkenning kan geven bij de ander

Ik schrijf omdat mijn ervaring een ander kan helpen

Ik schrijf omdat het jou ook mogelijk verder helpt

En ik schrijf omdat ik het heerlijk vind om van mij af te schrijven en zo mijn verhaal aan het papier toe te vertrouwen

Ik hoop dat jij wat kan met mijn verhalen en dat het jou mogelijk helpt, informatie geeft en herkenning geeft. Gelukkig heb ik ook al meerdere malen mogen terughoren dat dit zo is. Mijn boek ligt door de verhuizing (reeds verhuisd naar het mooie Kampen) en de drukte daaromheen even stil, echter pakken we zeker de draad als de rust er weer is op om verder te schrijven met als doel Het ONZICHTBARE ZICHTBAAR te maken.

Foto 1 voor mijn beroerte en foto 2 na mijn beroerte. Zie jij het vershil?!

Gevangen door mijn NAH

4-06-2023

Het is weer eens zo’n dag. Ik voel het meteen als ik wakker word.Zo’n weeïg gevoel. En nee geen Code Rood dag! Ik negeer het, duw het weg en doe gewoon alsof het er niet is.Kom op je had juist zo’n zin om aan de slag te gaan! En dan komt die NAH weer even om de hoek kijken en alles verknallen?! Nee echt niet ik laat het dit keer gewoon niet toe. 

In de auto luister ik naar een boek wat ook niet echt helpt in mijn gevoel maar ja eenmaal op de snelweg kan ik het alleen nog maar uitzetten en dan gaat mijn bovenkamer weer heerlijk te keer en daar heb ik ook niet echt zin in dus ik besluit te blijven luisteren. Dom want ik had gewoon even ergens kunnen stoppen. Maar goed ik moest weer eens eigenwijs zijn. 

Het weeïge gevoel gaat niet weg en ik kan wel janken. Zo voelt het maar goed niet echt handig als je naar je werk rijdt. Dus wederom negeren en focussen op het verkeer, mijn boek en het mooie weer. En hopen dat het straks dan over is……….. (en eerlijk gezegd weet ik wel beter…..). Dit gaat niet weg en nee het ging ook niet weg. 

Wat er gebeurde? Ergens op deze dag kwamen de tranen niet fijn maar goed ze waren er en ik kon ze echt niet meer tegen houden…….Ook later die week waren ze er weer; die tranen. Na mijn NAH merk ik dat ik mijn emoties minder onder controle heb dan voorheen en dat het mij overkomt en het tegenhouden echt niet lukt. Ik baal op deze momenten er flink van want op mijn werk wil ik dit echt niet laten gebeuren!! Thuis is oké maar noet hier op mijn werk!!

Bovenstaande dagen zijn dagen dat ik mij echt gevangen genomen voel door mijn NAH. Het voelt alsof niet ik in regie nem maar mijn NAH de overhand heeft en bepaalt wat mijn route wordt voor die dag. Keer op keer probeer ik er tegen te vechten als het mij een soort van overkomt (of denk ik dat het mij overkomt en weet ik wel beter…) en elke keer trek ik aan het kortste eind. De NAH wint het dan weer van mij!! 

Echter tijdens mijn reflectiemoment deze vrijdag kon ik het uiteindelijk voor mijzelf afsluiten en een plekje geven. Want was ik daadwerkelijk gevangen genomen door mijn NAH? Was mijn NAH op dat moment in regie? Of benoemde ik het maar zo naar mijzelf om de situaties van dat moment voor mijzelf een plek te geven? Is het oké dat mijn NAH tijdens mijn werk op de voorgrond sta? Mag het er zijn? Ook daar?? En eigenlijk kon ik maar 1 conclusie trekken…… Ook voor mij geldt dat het oké is om kwetsbaar te zijn en dit te laten zien. Wel of geen NAH. Dat wat ik tegen de medewerkers/collega’s zegt, geldt ook voor mij! Kwetsbaarheid durven tonen maak je immers tot een sterker persoon. Het laat immers ook je kracht zien en kwetsbaarheid begint met moed. Moed om er te zijn en moed om jezelf echt te laten zien!

Dag huis aan de Prins Clausstraat

15 mei 2023

Dank voor alle mooie herinneringen die je ons gegeven hebt

Dank dat je er voor ons was tijdens de corona jaren

Dank dat je er was voor ons toen wij het moeilijk hadden

Dank dat je ons een veilig thuis hebt gegeven

Het is nu tijd om je over te dragen

Het is nu tijd om afscheid te nemen

Het is nu tijd om het boek te sluiten

Het is nu tijd om verder te gaan

Vandaag om 10 uur dragen wij je officieel over

Vandaag zijnwe officieel even thuisloos

Echter zitten we hier prachtig in ons overbruggings appartementen 

En is het nu klussen en de Wadloper ons eigen maken

hopelijk kunnen we half juni dan een nieuw hoofdstuk openen in Kampen

Soms zou ik wel eens willen........

10 mei 2023

Gewoon lekker laat naar bed kunnen gaan zonder je zorgen te maken over de dag van morgen

Gewoon een ochtend op staan zonder mijzelf beroerd te voelen

Gewoon een ochtend op staan zonder een planning te maken voor de dag die voor mij ligt

Gewoon genieten van een etentje of visite zonder de dagen daarna bij te moeten tanken hiervan

Gewoon prikkels kunnen handelen zonder vermoeid te raken

Gewoon energie te hebben zoals toen 

Gewoon eigenlijk een dag kunnen doen wat ik wil doen!

Gewoon..... gewoon........gewoon

En ja ik weet dat dit niet meer terug komt!

en ja ik weet dat ik elke dag opnieuw leer!

Echter wil ik gewoon 1x niet op mijn tenen te hoeven lopen, 1x niet keuzes te hoeven maken, 1x niet te vallen en weer op te krabbelen om stappen vooruit te gaan.......

Ik verlang gewoon heel soms terug naar gewoon zoals het was …………

Begrijp je dat...........

Code rood

5-05-2023

Ik wordt langzaam wakker en doe mijn ogen open. Ik voel het meteen. Dit is foute boel! Dit is echt niet goed!! Mijn benen voelen zwaar en loom aan. Mijn hoofd bonkt en ik heb het gevoel dat er een band strak om mijn hoofd heen zit. Ik voel mij duizelig, misselijk en zweverig. Dit is echt niet oké!!! 

Het voelt weer als toen, net als toen! Het lijkt wel alsof mijn lichaam uit twee delen bestaat waarbij de ene kant dof en tinteliger aanvoelt. 

NEE niet weer NEE niet juist vandaag!!! 

De angst en paniek slaat toe. Ik wil niet weer terug naar toen, niet weer. Ik probeer er tegen te vechten, het allemaal te negeren en wordt boos en verdrietig. Het liefst zou ik keihard willen schreeuwen maar mijn zere hoofd houdt dat tegen! Waarom nu waarom ik weer waarom!!!???

Dit moet stoppen!! En wel nu meteen. Uiteindelijk doe ik er van alles aan om mijzelf weer rustig te krijgen en te stoppen met panieken, boos en verdrietig zijn. Het duurt echt even voordat mij dit lukt en ik weer rustig ben. 

En als ik rustig ben dan weet ik het heel stiekem wel. Dan weet ik waarom dit nu juist gebeurd. Ik ben weer eens over mijn eigen grens gegaan! Ik moet stoppen met steeds ietsje meer te willen en te kijken of het lukt! Ik teleurstel alleen maar mijzelf hierdoor.

Er zit niks anders op voor vandaag dan mijzelf bij elkaar te rapen en diepadem te halen. Niet 1x vandaag maar regelmatig meerdere keren. Ik weet wat me te doen staat deze dag en ga daar vandaag maar mee op pad.......

27-03-2023

Prikkels ze zijn echt overal zowel buiten mij als in mij! Prikkels die worden veroorzaakt door mensen, dieren, voertuigen, voorwerpen, de natuur en ja zelfs door mijzelf!

Prikkels is 1 van de dingen waarvan de impact op mij groot is! En prikkels is 1 van de dingen die ik het lastigste vindt om uit te leggen wat het effect ervan op mij is. Waarom? Omdat situaties die voor jou vrij normaal lijken voor mij een behoorlijke impact kunnen hebben.

Meestal maak ik de vergelijking voor de impact van prikkels met een krijtje dat over een schoolbord gaat. De meeste mensen vinden dit geluid niet heel erg prettig! Mogelijk heb jij een ander geluid waarbij je echt niet happy van wordt. En verbeeld je dan in dat elk prikkels dit nare gevoel kan veroorzaken bij mij. Kan veroorzaken omdat hetzelfde geluid de ene dag, het ene moment meer impact kan hebben dan de andere dag/het andere moment.

De prikkels kunnen op verschillende manieren binnenkomen en kunnen zowel intern als extern zijn. Zo heb ik al snel buiten een zonnebril bijvoorbeeld op omdat de lucht te fel en scherp overkomt. Maar ook binnen kan ik last hebben van het zonlicht, of last van de vele lichtflitsen tijden een tv programma. Daarom kijk ik weinig tv (alleen in het weekend).

Intern, mijn eigen gedachten, pijn, gevoelens en emoties veroorzaken ook prikkels. Ja we staan er niet vaak bij stil maar er zijn echt prikkels de gehele dag door.

Veel mensen met een hersenaandoening hebben last van overprikkeling. De exacte oorzaak van overprikkeling is onbekend. Er zijn wel theorieën die mogelijk de oorzaak zouden kunnen zijn. Bijvoorbeeld hoe de hersenen de informatie van zintuigen verwerkt, of hoe de hersenen informatie van meerdere zintuigen samenvoegde. En een andere verklaring is dat de aandachtsfilter niet goed werkt waardoor te veel prikkels binnenkomen bijvoorbeeld ook de prikkels waar je niks mee hoeft.

Overprikkeling kan leiden tot verschillende klachten. Bij mij uit zich dit meestal in vermoeidheid, hoofdpijn, duizeligheid, onrust, stress, vermoeidheid en misselijkheid. Daarnaast wordt mijn lontje korter en kan ik wat kribbiger reageren of kort uit de bocht komen.

In de loop van de jaren heb ik een hoop hulpmiddelen bij elkaar gesprokkeld om prikkels tegen te gaan. Zo heb ik een zonnebril, een geel getinte bril voor in de auto, oordoppen voor overdag, aangemeten oordoppen voor de nacht, een slaapmasker, verzwaringsdeken, hittepitkussen en een noise cancelling koptelefoon. Allemaal middelen om de prikkels te verzachten of buiten te sluiten. Mocht iemand of tips of andere hulpmiddelen dan hoor ik het graag.

Ondanks de hulpmiddelen heb ik dagelijks te dealen met de prikkels en ben ik soms te eigenwijs om een hulpmiddel in te zetten. Beetje gek toch om met een zonnebril binnen op te gaan zitten ivm het zonlicht dat naar binnen schijnt of met je koptelefoon op te zitten tijdens een vergadering.

Meestal geef ik het aan als ik ergens last van heb, echter zijn er ook momenten dat ik mijn mond hou omdat……..

Kortom overprikkeling kan ervoor zorgen bij mij dat ik een soort vicieuze cirkel terecht komt van overprikkeling, vermoeidheid, knorrig reageren, etc. Rust, ademhalen, in de stilte zijn, is dan het enige wat helpt en accepteren dat het die dag(en) gewoon even niet gaat en niet meer lukt dan er gewoon te zijn.

Mijn verhaal op de website van Klimmendaal

15-03-2023

De ochtend van 9 november 2020 begon voor Daniëlle Slofstra (50) ontspannen. In coronatijd wandelde ze elke ochtend met de hond. Maar de wandeling van die dag eindigde anders. Het duurde slechts een half uur, maar Daniëlle ervaart ruim 2 jaar later nog dagelijks de gevolgen van haar hersenletsel. Gelukkig gaat het na alle hulp stukken beter. Ze heeft geleerd om goed voor haarzelf te zorgen en deelt haar ervaringen.

Inlezen en aan de bak

‘Feest’ van herkenning in de voorlichtingsgroep voor patiënten

Weet wat je zegt en oordeel niet

Hersenletsel is als open luxaflex

Omgaan met beperkte belastbaarheid door balans

Klimmendaal denkt oprecht mee

Geknokt voor de toekomst

Advies voor anderen met hersenletsel: jezelf op 1 en pak alle hulp

6-03-2023

File, complete chaos en Total loss

16-01-2023

En nee dan heb ik het niet over mijn auto echter wel over mijzelf. Zo voelde ik mij vorige week. Ik zag al als een berg op tegen de 2e week van januari. En dat komt niet omdat ik het niet naar mijn zin heb op Urk en/of in de Regio. Nee dit kwam omdat er een nieuwjaarslunch en landelijke nieuwjaarsbijeenkomst gepland stond! Absoluut twee hele leuke activiteiten echter weet ik ook dat deze activiteiten mij een hoop energie zouden gaan kosten door de vele prikkels die deze activiteiten zouden gaan geven.

En stiekem, heel stiekem hoopte ik nog dat het allemaal wel mee zou vallen en hoopte ik dat ik mogelijk weer wat meer prikkels zou aan kunnen dan voorheen! Echter die hoop die viel in 1x in duigen na de nieuwjaarslunch op dinsdagmiddag.

De geluiden waren zo intens dat ik al binnen geringe tijd het liefst keihard wilde schreeuwen, huilen en wegrennen! Waarom ik het niet gedaan heb? Ik weet het niet en heb hier echt lang over nagedacht. Ik denk dat ik het niet gedaan heb omdat ik van mijzelf vond dat ik het moest volhouden! Echter dat heb ik geweten!

Er ontstond na die lunch een complete file in mijn hoofd van prikkels die in de rij stonden om verwerkt te worden. Het is lastig uit te leggen hoe dat voelt echter mogelijk kun je iets voorstellen bij een vol hoofd wat bijna uit elkaar ploft. Je hoofd voelt zwaar aan, het voelt alsof er een helm opzit en op dit soort momenten ervaar ik weer het gevoel dat mijn lichaam uit twee helften bestaat. Daarnaast komt meestal ook die angst weer om de hoek kijken…..

Woensdag heb ik het dan ook iets rustiger aan gedaan (wat gelukkig mogelijk was) en aan het eind van de ochtend weer naar huis gegaan om daar verder thuis te werken onder mijn verzwaringsdeken. Echt iets wat helpend is op deze dagen.

Donderdag vertrok ik rond half 11 richting Bussum voor de landelijke Nieuwjaarsbijeenkomst van ‘s Heerenloo. Iets waar ik altijd wel naar uitzie omdat ik dan meestal een hoop oud collega’s tegenkom van Noordwijk. En ja die waren er; fijn om deze collega’s weer even te zien, bij te kletsen, etc. We hadden ook twee sprekers @Daan Roosegaarde en @Katja Staartjes. Indrukwekkend en inspirerend!

Echter hier was ook het volume en de prikkels enorm. Hoe later het werd hoe rotter ik mij begon te voelen. Ik heb het ook nu volgehouden mede dankzij de lieve collega’s die steeds vroegen of het ging en ervoor zorgde dat we helemaal achteraan gingen staan dus niet midden in de menigte.

De rit in het donker met regen naar huis was intens en dankbaar was ik toen ik thuis kwam. Na een warme douche kroop ik mijn bed in onder mijn verzwaringsdeken. Alle signalen die mijn lichaam afgaven waren duidelijk; ik was over mijn grens gegaan en herstel zou even gaan duren. Gelukkig had ik wel vier dagen vrij en voor nu kan ik zeggen dat ik redelijk hersteld ben! Ik ben er nog niet echter gaat het goed komen.

En ja waarschijnlijk denk je nu waarom ga je dan naar dit soort bijeenkomsten als je weet dat het je zoveel gaat kosten! Ik kan dan alleen maar zeggen dat er soms gewoon momenten zijn dat je niet wil inleveren en aanpassen! De rest neem je dan maar aan voor lief hoe naar de gevolgen dan ook zijn……

En ja of ik de volgende keer weer ga? Ik weet het niet. De tijd zal het leren…….

3-01-2023

Terugblikken vooruitkijken goede voornemens zoals meer sporten, gezonder eten, minder geld uitgeven, etc. Nee, ik doe er niet aan mee. Wat mij betreft zijn er 365 dagen per jaar waarop je dit allemaal kan doen en jezelf kan voornemen! En helemaal prima als jij dat wel doet hoor. Ga er voor wie weet wat het jou brengt!

Ik heb echter wel wat wensen voor dit jaar! En 1 wens wil ik graag delen met jullie en dat is dat we wat liever zijn voor elkaar! Laten we stoppen met het oordelen over de ander op basis van hoe hij/zij eruit ziet of door datgene wat hij/zij zegt. Niets is namelijk wat het lijkt! Echt neem dat van mij aan!

Want kijk nu eens naar mijn foto. Ik zette deze half december op fb en kreeg hele lieve reacties. Echt super lief echter wat die andere niet wisten en/of konden weten is dat ik eigenlijk helemaal niet zo happy was toen ik deze foto maakte. Waarom ik hem dan toch op social media zette en hem als mijn profielfoto gebruik? Omdat ik mijzelf eraan wil herinneren dat Niets is wat het lijkt!! Om mijzelf eraan te herinneren dat achter een glimlach, een mooie foto; het verhaal van de ander zit; een verhaal wat jij, die ander, niet altijd weet! Te vaak hoor ik om mij heen "maar o als ik dat geweten had van die ander dan......"

Dus ja 1 wens die ik graag wil delen: laten we stoppen met oordelen en veroordelen! Laten we oprecht interesse hebben in de ander, laten we de tijd nemen om te luisteren naar elkaar en laten we altijd onthouden dat Niets is wat het lijkt! Dus ja 1 wens; Laten we alsjeblieft een beetje liever zijn voor de ander en vergeet dan ook vooral jezelf niet!

Angst in de ogen kijken

9-12-2022

Angst is een slechte raadgever. Angst is je grootste vijand echter om daar te komen waar ik nu ben moest ik toch echt wel dwars door die angstzone heen! En kijk nu! Ik ben de beste versie van mijzelf geworden!

Echter heb ik nog wel steeds angst. Namelijk de angst om nog een keer een beroerte te krijgen! En nee echt niet meer elke dag zoals in het begin echter weg is deze angst niet!

De angst komt met name om de hoek als ik heel moe ben, een slechte dag heb, hoofdpijn en/of van alles voel in mijn lichaam wat ik ik vooral niet wil voelen. Zoals gisteren en vandaag. Denk hierbij aan raar gevoel in het hoofd, hoofdpijn, pijn in de nek, armen, tintelingen, etc. Gewoon zoals ik zeg alles wat ik niet wil voelen, voel ik dan.

En dit gevoel overkomt mij vaak op de meest nare momenten. Als ik buiten alleen loop met Joep (onze eenjarige oude teckel), in de auto, op mijn werk, tijdens een gesprek of vergadering, als ik in de winkel loop, tijdens uiteten, midden in de nacht, etc.

Waarschijnlijk vraag jij je nu af en dan wat doe je dan? Hoe ga je hiermee om? Mmmm ik probeer ermee te dealen omdat ik in mijn beleving niet veel anders kan op dat moment!

Op sommige momenten zou ik echter het heel hard willen uitschreeuwen, weg willen kruipen onder mijn dekbed, naar huis willen echter gaat dat vaak niet en besluit ik dan maar te doen wat nog mogelijk is op dat moment. Ik focus mij dan op mijn ademhaling. Gewoon 6 tellen in ademen door de neus en 6 tellen uit ademen door de mond! Net zolang totdat ik rustig ben. Kortom ik zet mijn gedachten op iets anders. Iets anders dan op alles wat ik op dat moment vooral niet wil voelen!

Meestal geeft het mij rust en zakt het angstige gevoel weg. Echter helpt het soms niet en blijf ik de angst voelen en kan ik alleen maar hopen dat dat ene waar ik zo bang voor ben niet weer gebeurd……

Hoe is het met jouw batterij gesteld?

3-12-2022

De dagen en weken vliegen om en zo zitten we alweer in de maand december. De laatste maand van het jaar; de maand waarin je als je niet oppast van het ene feest naar het andere feest vliegt en uiteindelijk met Kerst uitgeput in de kerk en/of aan het kerstdiner zit.

Vroeger, toen de mannen klein waren, genoot ik aan de ene kant van deze maand echter ging ik vaak vermoeid de kerstdagen in. Vermoeid van alle voorbereidingen en drukte rondom Sinterklaas en Kerst op school en op het werk.

Nu ga ik voor het eerst sinds drie jaar zelf weer relaxed de maand december in. 2019 was het qua werk geen fijne tijd en in 2020 had ik net mijn beroerte gehad. In 2021 zat ik midden in mijn reintegratie en was er onzekerheid of ik ooit nog mijn passie zou kunnen uitoefenen. Kortom geen fijne herinneringen aan Kerst en altijd blijft die ene herinnering ook voorgoed staan in mijn geheugen. Daar in een van de volgende berichten meer over.

Echter dit jaar ga ik wel vol goede moed de maand december tegemoet! Ons huis is verkocht, de zoektocht naar een nieuw plekje in Kampen is begonnen en met Kerst gaan we met het gezin naar een huisje in België. Heerlijk relaxed en met elkaar de laatste week van het jaar doorbrengen.Ik kijk hier echt naar uit! Genieten met en van elkaar!

Nu de mannen ouder zijn, zijn ze vaak boven op hun kamer te vinden en zien we ze nauwelijks. Gelukkig hebben we nog wel elke week family time op zondag om 16 uur waar we dan een filmpje samen kijken of een spelletje doen onder het genot van wat hapjes. Deze momenten koester ik echt!

Maar goed terug naar de drukte in deze maand. Ik hoop echt dat jij tijd neemt voor jezelf deze maand en niet blijft doorrennen ondanks dat je batterij leeg is.Want bedenk dat het ook voor jou belangrijk is om jezelf op te laden net zoals je dat doet met je telefoon, laptop enof iPad. Daar stoppen we de stekker ook op tijd in om te zorgen dat de batterij weer vol loopt. Echter zijn wij geneigd om, als wij bijna leeg zijn, nog even een tandje harder te lopen waardoor we die batterij helemaal leeg trekken.Eigenlijk duurt het dan nog langer voordat we weer helemaal opgeladen zijn.

De wijste les die ik geleerd heb na mijn CVA is, zorg dat je jezelf tussendoor oplaadt na elke inspannende activiteiten.Geef je lichaam en hersenen tijd om te ontspannen zodat je weer voldoende energie hebt om met je volgende activiteit verder te gaan. En nee dat hoeft geen uren te duren! Een kwartiertje doet al wonderen! En voor de een helpt het om een korte meditatie te doen, even te tekenen of ontspannende muziek te luisteren. Probeer het maar eens uit de komende tijd en kijk wat jou helpt om even een pas op de plaats te doen! Mij helpt het in ieder geval om lekker te tekenen! Ik wens je deze maand veel rust en me time toe en vergeet niet te genieten elke dag!

Wat is jouw beste keuze van het jaar?

21-11-2022

”Las ik het nu goed werk jij in Urk?”“Ja klopt ik werk OP Urk!”en tik er een achter want de smile op mijn gezicht ziet ze niet.“O ja op Urk! Maar hoe dan?”“Nou eh gewoon door te solliciteren!”“Poeh en ga je dan elke dag heen en weer.”“Jep drie dagen in de week rij ik een uur heen en uur terug!””Wauw wat goed van jou; ik zou dat echt niet kunnen!””Dankjewel. En eerlijk gezegd dacht ik ook dat een half jaar geleden maar hé ik doe het maar toch en het valt mij reuze mee!”

Ach, ik begrijp het wel. Als je mij begin dit jaar gezegd zou hebben dat ik het laatste kwartaal op Urk zou werken zou ik diegene ook wazig aan gekeken hebben. Zeker omdat ik toen er van overtuigd was dat lang rijden in een auto nu niet echt mijn grootste hobby is. Ik laat mij liever rijden en sluit dan het liefst ook nog mijn ogen toe! Heerlijk lekker slapen in een auto!Zo zie je maar dat de overtuigingen die je hebt, niet altijd de waarheid hoeven te zijn!

Ik rij nu namelijk 135 km op een dag en valt het mij echt reuze mee! Met een goede podcast en/of luisterboek vliegt de tijd voorbij. Daarnaast heb ik de route geknipt in 3 stukken en dat helpt ook!Voor de donkere ochtenden en avonden heb ik een overzet nachtbril (en inderdaad het ziet er niet super leuk uit) om de prikkels van de lampen en het inspannende rijden in de schemering/donker wat te verminderen. Alle kleine beetjes helpen! En tuurlijk helpt het om te weten dat we medio volgend jaar gaan verhuizen richting Kampen.

Echter wat het meeste helpt is dat ik mijn werkgeluk weer terug gevonden heb. Dat wat ik kwijt geraakt was heb ik in deze nieuwe regio en op Urk weer teruggevonden; plezier in mijn werk!En uiteraard wist ik wel dat dit heel belangrijk was en is; die juiste balans tussen werk en privé. Echter het zelf nu mogen ervaren hoe belangrijk het is (in ieder geval voor mij) maakt dat ik dit onderwerp zeker volgend jaar weer op de agenda zet van de teamoverleggen en gesprekken die ik heb.

En ja dat werkgeluk gaat niet vanzelf. Daar moet je ook zeker wat voordoen en wat voorlaten! Echter nu ik het gevonden heb, ga ik het zeker niet los laten en wil ik juist delen wat plezier in je werk met je kan doen! Ik heb mijn werkgeluk weer gevonden door de stap te nemen om elders te gaan werken. En nee dit was geen makkelijke stap (zie eerdere berichten hierover) en nee dit is niet in 1x gegaan. Echter ben ik nu zo blij dat ik deze stap gezet heb en dat ik met volle kracht vooruit gegaan ben om dwars door die angstzone te gaan en uiteindelijk te komen daar waar ik nu ben. Nogmaals dankjewel @Astrid de Bruyn voor je inspirerende woorden en het duwtje in mijn rug wat ik nodig had.

Een jaar geleden schreef ik nog een blog over “Wie wil mij nou hebben; iemand met NAH?!” En zie wat een mooie kans ik heb gekregen; werken op Urk, werken binnen de Regio Midden Nederland! Wat mij betreft is dit tot nu toe de beste keuze van het jaar en ik hoop stiekem dat er dit jaar nog een volgt (nieuw huis kopen in Kampen). Echter deze mooie stap neemt niemand mij meer af. En genieten en dankbaar zijn dat doe ik elke dag!

Ik ben wel benieuwd wat jouw beste keuze van het jaar geweest is (tot nu toe). Wil jij die delen met mij?

9-11-2022

Voor mijn lieve man Lodewijk en mijn twee kanjers Timo en Luan. Zonder jullie was ik nooit zover gekomen als daar waar ik nu ben. Dankjewel. Ik hou van jullie.

_____________________________________

Lieve lezer

Dankjewel voor het kopen van mijn boek. Een gedeelte van de opbrengst gaat namelijk naar de Hersenstichting toe om bij te dragen voor nog meer onderzoek naar de gevolgen van hersenletsel.Ik hoop dat dit boek jou gaat brengen wat je zoekt. Mogelijk heb je het gekocht voor herkenning, erkenning, tips of omdat jij jouw naaste, partner, familielid, collega, vriend(in) (beter) wil leren begrijpen. Ik wens je veel leesplezier toe en zou het heel leuk vinden als je een berichtje achter laat op een van mijn social media kanalen.

_________________________________________________

De eerste twee pagina’s staan op papier van mijn boek met als voorlopige titel “Mijn onzichtbare ik” Wanneer mijn boek af is geen idee ik heb er een jaar vooruit getrokken dus af gaat mijn boek zeker komen.

Vandaag is het precies twee jaar geleden dat ik rond de klok van 8 uur mijn beroerte kreeg. Ik wist toen nog niet dat mijn leven, na de definitieve diagnose op 11 november, een hele andere wending zou gaan krijgen en dat nooit meer alles hetzelfde zou zijn zoals het was. Ik heb mijn leven echt opnieuw moeten leren inrichten.

Ik ben trots op waar ik nu sta en wat ik geleerd heb de afgelopen jaren. En ja het is nog regelmatig vallen, kruipen en weer opstaan zoals ik dat noem en dat zal zo blijven!Het grootste verschil is echter dat ik nu weet dat ik na een ‘valpartij’ ook weer kan herstellen en kan opstaan! En ja soms duurt dat opstaan even echter als ik dan weer sta dan ben ik er ook weer volop en geniet ik met volle teugen van dat wat het leven mij brengt!

Soms ben ik er echt helemaal klaar mee

23-10-2023

Waarmee nou gewoon het feit dat ik last heb van die onzichtbare gevolgen! Je weet wel die gevolgen van mijn beroerte die niet zichtbaar zijn. En ja dan zijn er van die reacties die dan zeggen joh wees blij dat je niks meer ziet! Of gewoon lekker vroeg je bed in vanavond! En dit zijn zo’n nietszeggende argumenten voor mij! Al zou het wel fijn zijn als het zo simpel zou werken.

Ik denk op zo’n moment meestal deal er maar eens mee elke dag met die overheersende prikkels en de vermoeidheid die dan optreedt. Weetje dat kort termijn geheugen daar kan ik wel mee leven. Tuurlijk baal ik daar ook weleens van maar goed op de een of andere wijze kan ik dat makkelijker handelen dan de prikkels en vermoeidheid op zijn tijd.

Het is zo moeilijk uit te leggen aan anderen wat het betekent om last te hebben van prikkels. Ik zeg altijd vergelijk het maar eens met zo’n piepend krijtje over een schoolbord (de meeste mensen krimpen in elkaar bij dat geluid of als je het er al over heb) en dan dat de gehele dag door. En dan nog zie ik van die nietszeggende blikken……..of reactie joh dat zal best wel meevallen.

En echt de ene dag gaat het beter dan de andere dag. Zo ook afgelopen dinsdag. Ik had echt zin in een trainingssdag  LEAN echter zorgde die dag de omgevingsgeluiden ervoor dat het mij behoorlijk wat energie kostte. En ja omgevingsgeluiden zijn er volop op zo’n dag; mede collega’s die klikken met hun pen, aan het eten zijn, aantekeningen of waren het toch mailtjes verwerkten op hun laptop, krakende stoelen, geluiden van buitenaf en ga zo maar door. En hoe moeier ik ben hoe meer er binnenkomt!

Naarmate de dag vorderde des te harder kwamen de geluiden binnen en des te lastiger was het voor mij om mij te focussen. Het is gelukt maar ik was helemaal op en kon op een gegeven moment wel janken. Zo naar voelde ik mij!

En ja waarom zeg je er dan niks van. Ach ja heel simpel omdat ik weet dat ik niet zo aardig meer uit mijn woorden kan komen als ik moe ben en overprikkelt ben. Ik ben dan echt geïrriteerd en chagrijnig en dat wilde ik dus voorkomen. Tevens wist ik ook niet of ik het wel droog zou houden en daar zat ik al helemaal niet op te wachten. 

Bij de evaluatie heb ik het trouwens wel aangegeven als evaluatie van de dag. ‘S Avonds gelijk maar gegoogled op oordoppen die de omgevingsgeluiden dempen en waarbij ik dan nog wel het gesprek zou kunnen volgen. Hopelijk gaan mij die helpen op dit soort dagen. We zullen het zien.

Kortom er zit niks anders op voor mij dan het blijven aangeven, blijven zeggen en anderen erop blijven te attenderen dat prikkels voor mij intens kunnen zijn! Al zou ik echt soms heel soms willen dat………………..

Daar kikker je van op!

2-10-2022

Althans dat zeggen ze. Regelmatig intensief bewegen is goed voor je en vermindert hart- en vaatziekten. Mooi meegenomen dus om weer eens wat vaker, naast mijn 1 uur per week fysio, om pp pad te gaan en zo mijn lichaam en geest het nodige 'voedsel' te geven!

En zo ging ik dus vanochtend na 7,5 maand weer op pad met mijn hardloopschoenen! Fietsen (met de racefiets of mtb) vind ik niet prettig met dit natte weer en hardlopen is een prima manier om de komende maanden door te komen. Dus gisteren mijzelf verwend met 2 nieuwe hardloopbroeken, shirts, sokken en trui. Nou ja verwend het was meer een must want dankzij de schildklier en minimaal bewegen zaten er wat kilo’s aan waardoor alles wat in de kast lag niet echt lekker zat. Nog meer redenen om die hardloopschoenen onder te binden.

Eenmaal in het bos startte ik de Evy app op bij les 1. Ik zette de Best of Hillsongs op mijn oren en ging op pad. Het was prachtig in het bos en menig paddenstoel kwam ik onderweg tegen. Al rennend en wandelend vlogen de dagen van de afgelopen week door mijn hoofd. En ja ik kon maar 1 conclusie trekken en dat is dat het werken in de nieuwe regio Midden-Nederland en op Urk mij een goed gevoel geeft! Ik kikker er echt van op!

Of zoals ze in het Engels zeggen "It will make you feel good!" en/of "It might pep you up!"Afgelopen week zei ik het regelmatig het voelt voor mij echt als thuis komen! Hier kan ik “ik” zijn en dat is het mooiste wat er is!

De kop is er af

19-09-2022

Vol energie werd ik vanochtend wakker. Na mijn ochtendmeditatie (ja ik start de dag met zelfzorg), douche ritueel en ontbijt reed ik met de gezonde kriebels in de buik vandaag richting Nijkerk voor mijn startgesprek met de regiodirecteur Brechtje Fleur. De lucht was strakblauw en de zon scheen mooi door de bossen en op de hei. Mooier kan een dag toch niet starten!

Het weekend was ik al verwend en warm welkom geheten met een prachtige bos bloemen! Dank daarvoor Brechtje en collega's Midden-Nederland.

Tijdens het gesprek maakte we nog nader kennis en hoorde ik de ontwikkelingen die de regio had meegemaakt en waar de regio nu voor stond. Mooie en soms ook complexe uitdagingen om met elkaar aan te gaan! Ook fijn dat ik volgende week kan aansluiten bij de tweedaagse van de regio.

Na een rondleiding door het kantoor en her en der nog kennis gemaakt te hebben met vele nieuwe gezichten ben ik aan het eind van de ochtend richting huis vertrokken om daar verder te werken. De kop is er af en ik kijk uit naar de komende weken om verder kennis te maken met de regio, collega's en met Urk!

Afscheid

15-09-2022

Gisteren nam ik afscheid na ruim 3 jaar gewerkt te hebben als manager binnen de regio Apeldoorn. Vanaf 19 september zal ik mijn werkzaamheden als manager voortzetten binnen de Regio Midden-Nederland rayon Urk.

Ik wil een ieder bedanken voor de lieve berichten, kaartjes en attenties die ik heb mogen ontvangen. Met een lach en een traan kijk ik terug op deze bewogen tijd in Apeldoorn. Het waren pittige jaren waarin ik veel geleerd heb over mijzelf, over wat ik belangrijk vind binnen mijn werk en hoe ik daarin mijn keuzes wil maken.

De laatste periode, de keuze om weg te gaan en dit ook in actie om te zetten, was pittig maar hé zoals Astrid de Bruyn zegt je kunt in je comfortzone blijven zitten maar om de beste versie te worden van je zelf zal je toch die ene stap moeten zetten. En dat heb ik gedaan; met volle kracht vooruit dwars door de angstzone op weg naar de beste versie van mijzelf met vooral heel veel zelfliefde!

Ik wil vooral ook alle medewerkers bedanken die mij een warm welkom gaven en het vertrouwen hadden in mij om samen op weg te gaan. De eerste stapjes zijn gezet en ik heb alle vertrouwen in jullie als teams dat jullie samen nog mooie stappen gaan zetten. Blijf geloven in jezelf en in elkaar. Zorg vooral goed voor jezelf en ik wens een ieder veel werkgeluk toe! Dag Apeldoorn en Regio Midden-Nederland tot volgende week!

Met volle kracht vooruit, dwars door de angst zone op weg naar een betere versie van mijzelf met zelfliefde.

31-08-2022

Nee dit wordt niet hetzelfde bericht als begin juni echter raakt dit wel de kern! Begin mei nam ik jullie mee en vertelde ik dat ik de afslag naar de parkeerplek genomen had. Het was toen tijd om bewust stil te staan bij wie Ik NU ben, wat Ik NU kan maar vooral de vraag wat IK NU wil.

Ik heb veel gereflecteerd in die maand en ook in de maand erna. Astrid de Bruyn zette mij aan het denken na een inspiratiesessie op het werk en ik wist dat ik niet verder zou komen door in mijn comfortzone te blijven zitten. Ik besloot het aan te gaan en dwars door die angstzone heen te gaan met volle kracht vooruit en wat was dat spannend zeg! Het heeft ook echt wel de nodige tranen en twijfels gekost.

Het duurde uiteindelijk nog wel een aantal weken voordat ik echt concreet de stap zette maar de stap is gezet en wat was dat spannend. Want ja “Anna” (dat stemmetje in mijn hoofd) bemoeide zich er natuurlijk heerlijk tegen aan! En riep zaken als: “Wie wil jou nou hebben?” “Jij bent al 50 hé!” “En hé vergeet je die CVA niet, dat risico neemt niemand hé!” “Dit gaat niet lukken!”

Echter Pippi’s uitspraak won het van Anna; “Ik heb nog nooit gedaan(oké 1x keer) dus denk dat ik wel kan!” En moedig ging ik voorwaarts.En ondanks dat corona, mijn schildklier en bronchitis de boel in de war gooide, heb ik volgehouden en ben ik gaan solliciteren.

En ja het is gelukt! Ik ben aangenomen in de Regio Midden Nederland ‘s Heerenloo. Ik zal per half september daar gaan starten als manager. Ik kijk uit naar deze nieuwe uitdaging en neem met gemengde gevoelens afscheid van de regio Apeldoorn.

Ik ben dus ook weer achter het stuur gekropen en heb de parkeerplaats verlaten. Het was een leerzame tijd en echt de moeite waard om stil te hebben gestaan. Ik ben mijn nieuwe route ingeslagen; op weg naar een nieuwe bestemming!

Mijn APK was niet zo goed deze keer

14-08-2022

Bij mijn APK (deze krijg ik regelmatig na mijn beroerte) in juni had ik ook maar mijn schildklierfunctie mee laten prikken. Ik was best moe de laatste tijd en had nog wat meer klachten die daaraan gerelateerd zouden kunnen zijn.

Het was een juiste keuze geweest want de waardes waren behoorlijk hoog. Medicatie verhoging moest het werk gaan doen om de waardes weer te verlagen. Voor de zekerheid werd ik ook nog getest op mogelijke beginnende hartklachten. Gelukkig waren die uitslagen goed en gingen we ervan uit dat de klachten mogelijk veroorzaakt werden door de schildklier.

Helaas volgde daarop corona en bronchitis en toen trok mijn lijf aan de noodrem! De week vakantie die ik eerder gepland had om weer fysiek sterker te worden bracht ik hangend op de bank door. Zelfs van een toiletbezoek moest ik bijkomen. Het voelde voor mij even terug naar af. Weer starten met werken na mijn vakantie zat er helaas niet in. Ik moest dit signaal serieus nemen en aan mijzelf denken!

De weken daarna bestonden uit het zorgen dat ik fysiek weer sterker zou worden en ik trok alles uit de kast wat ik geleerd had tijdens mijn therapieën vorig jaar. Ritme in mijn dag had ik al echter voegde ik er nu 3x daags een meditatie aan toen, belde ik de fysio op en ging met hun aan de slag voor conditie opbouw samen met thuis oefeningen en wandelde met Joep.

Langzaam aan voelde ik dat ik weer wat meer energie kreeg (na nogmaals medicatieverhoging voor de schildklier ging het steeds wat beter) echter zater er ook nog slechte dagen tussen. Op die dagen vocht ik er niet tegen echter gaf ik mij eraan over zonder mijn ritme over boord te gooien. Het is oké om even niet oké te zijn......

Naast het opbouwen van kleine activiteiten op een dag ben ik gaan Nature journaling. Ik vind het heerlijk om te tekenen en te schrijven en met Nature journaling combineer ik deze twee.Nature journaling is het het registeren van je waarnemingen in de natuur tijdens een wandeling waarbij je datgene tekent wat je ziet/vindt en daarbij voeg je jouw verhaal toe en wat wetenswaardigheden. Bij nature journaling gaat het om de verbinding met de natuur en niet het creëren van een mooi kunstwerk. Is natuurlijk wel mooi meegenomen als dit lukt:)!Ik vind het een mooie manier om mij zo te verbinden met de natuur en te ontspannen.

Kortom we hebben de afgelopen weken hard gewerkt om weer wat beter in mijn energieveld te komen zitten. Op het moment van schrijven vier ik vakantie met mijn gezin aan het Friese water om nog meer energie op te doen zodat ik straks weer opbouwend kan gaan beginnen.

Ik zie ik zie wat jij niet ziet!

2-07-2022

Meer dan 4 miljoen Nederlanders hebben een hersenaandoening. Zij leven vaak met de onzichtbare gevolgen hiervan en ervaren dagelijks overprikkeling of vermoeidheid. Zij ervaren veel onbegrip, omdat deze gevolgen niet zichtbaar zijn. Om hier aandacht en begrip voor te vragen, voert de Hersenstichting van 20 juni-10 juli campagne! Kijk maar eens naar mijn foto's. De eerste is 10 minuten voor mijn CVA genomen en de andere later. Zie jij wat ik zie?!

Waarschijnlijk niet echter mijn beroerte heeft mij wel de nodige onzichtbare gevolgen gegeven. Gevolgen waar ik dag in en dag uit hard mee bezig ben om daar de juiste balans en mijn weg in te vinden.

Mijn leven bestaat uit plannen, geen spontane uitjes meer, niet te lang naar ruimtes waar veel prikkels zijn, regelmaat is van belang en afwisselen van in- en ontspanning.

Wat is nu overprikkeling? Eigenlijk is het zo dat het aandachtsfilter niet goed werkt. Mensen zonder een hersenaandoening zijn in staat om het filter te openen en te sluiten/klein beetje te sluiten. Bij mensen met een hersenaandoening staat het filter altijd open. Alle prikkels komen op hetzelfde niveau binnen, ook die waar ik op dat moment niks mee hoef.

De gevolgen zijn dat je sneller vermoeid bent, verminderde concentratie hebt, slaapproblemen, onrust en kan overlopen van emoties. En juist omdat je niks ziet aan de buitenkant, van iemand met een hersenaandoening, leidt het vaak tot onbegrip in de omgeving.

Helaas is er nog steeds niet het medicijn of die therapie gevonden die deze onzichtbare gevolgen kan genezen. Ik ben dankbaar voor de therapieën die ik heb mogen volgen echter blijft het dag in en dag uit een zoektocht. Doe ik dit wel of niet. En als ik deze activiteit wel doe welke gevolgen heeft het dan?

In de podcast Tussen je oren werd ik geraakt door de woorden van Annemarie van der Sar dat ze nooit meer zo zou kunnen meekomen als vroeger. Dit hoort ook bij revalideren/mijn leven; accepteren (of is ermee leren leven een beter woord?) dat mijn leven nu anders is dan voor mijn beroerte. Het zal nooit meer zijn zoals het was en ik zal altijd rekening moeten houden met het feit dat ik sneller vermoeid en geprikkeld ben. Ik kan je zeggen hiermee leren leven is echt een proces van vallen en opstaan. Een strijd met mijzelf, het niet aan willen gaan, het ervan wegvluchten, het ontkennen, het boos zijn op mijn CVA, het verdrietig zijn en huilen tot mijn tranen op zijn.Ik heb ervaren dat als ik diep zit dat ik na het vallen de kracht en moed weer heb om op te staan om er weer tegen aan te gaan. Alleen kost dit tijd en die moet ik mijzelf gunnen. Niet te snel willen, gewoon stapje voor stapje op mijn tempo, op het tempo wat mijn lichaam mij aangeeft!

Dus nee je ziet niks aan mij op de foto's of als je mij tegenkomt. Echter weet en onthoud dat ik keihard aan het vechten ben elke dag en ik niet alleen maar vele andere met mij!

Alle ballen verzamelen; jawel joh doe er nog maar eentje bij!!

Wat is het toch dat die laatste weken, voordat de zomervakantie aanbreekt van je kinderen, je het idee hebt dat je nog meer ballen in de lucht moet houden dan daarvoor. Als je niet oppast dan worden er nog een paar ‘stiekem’ naar je toegegooid die je ook nog in de lucht moet/wil houden.

En of het nu de zomervakantie van je kinderen is die aanbreekt, of de zomervakantie op je werk het maakt niet uit we kennen allemaal die druk die we dan voelen.

De druk die we ons eigenlijk zelf opleggen om al die ballen maar in de lucht te houden. Want ja wie zegt dat jij die ene bal die je toegeworpen wordt ook nog moet mee laten jongleren?!

We zijn er goed in, in dat jongleren, althans dat denken we! Echter is er wel 1 bal die we steeds vergeten tijdens het jongleren en die we na een paar keer vallen en weer oprapen gewoonweg op een gegeven moment laten liggen in het hoekje.

Die komt wel aan de beurt als ik vakantie heb, zeg je tegen jezelf en wederom doe je hard je best om al die andere ballen in de lucht te houden.

Ook ik was er maar druk bezig, met die ballen in de lucht houden, en bij mij zorgde Corona ervoor dat ik al mijn ballen wel moest laten vallen.

Fysiek en mentaal lukte het mij niet om en corona te hebben en de ballen in de lucht te houden.

Eh ja 1 bal mocht ik in de lucht houden! Dit was de bal waarop ME stond. Die bal die ergens in een hoekje lag. De enige bal die nu in de lucht moest blijven en ik kan je zeggen zelfs dat was moeilijk.

Want heel soms werd er toch een andere bal mijn kant opgegooid en trapte ik er toch weer in om deze mee te laten doen. 

Gelukkig wist ik snel deze bal weer los te laten omdat ik merkte dat het me teveel energie kostte om er 2 in de lucht te houden. Ik wist dat het nu tijd was voor ME en herstellen bovenaan staat.

Als jij nu ook het gevoel heb dat je zoveel ballen omhoog moet houden, kijk dan eens goed naar welke ballen je makkelijk los kan laten en jij eigenlijk niet omhoog hoeft te houden. Maak keuzes, deel met een ander en onthou (een wijze les die ik ooit kreeg) dat een “nee tegen een ander een JA is tegen jezelf!

Kwetsbaarheid is een kracht en daarom deel ik dit. Heb je herkenning dan lees ik dat graag en dat mag ook in persoonlijk bericht. 

Donderdag 9 juni 2022

En daar was hij dan vandaag; de man met de hamer je weet wel die druppel die de emmer doet overlopen. 

Dinsdag liep ik weg bij de huisarts terwijl haar zin maar bleef door dreinen in mijn hoofd “We gaan even wat onderzoeken doen om beginnend hartfalen uit te sluiten!” Eenmaal in de auto ontstond er paniek en angst en was ik het liefste naar huis gereden om daaraan toe te geven. Maar ik koos er voor om naar mijn werk te gaan en het gevoel en de gedachtenis ver weg te stoppen. Ik hoopte stiekem dat ze daar konden blijven tot ik aan het eind van de week er tijd voor had om het te laten gaan. 

Ik had beter moeten weten, ach nee ik wist beter! En toch deed ik iets anders dan kiezen voor mijzelf. Leren is vallen en opstaan en soms flink onderuit gaan! En ja dat flink onderuit dat ging ik vandaag.

Na 2 slechte nachten slapen ging ik toch vanochtend vol goede moed douchen. Mijn tas met broodtrommel en de flap-over stonden al klaar voor de diverse overleggen van die dag. Echter 1 mail deed de tranenkraan openzetten en stopzetten was maar lastig. Ik liet het toe en ik wist wel dat er nu maar 1 ding op zat was en dat was mijn afspraken afzeggen en thuis mijn hoofd leegmaken qua werk wat erin zat, rust pakken en luisteren naar de signalen van mijn lichaam. Pffff dit was niet makkelijk kan ik je zeggen……..

Keihard heb ik eraan gewerkt tijdens de therapieën na mijn CVA en ik hoor het mijzelf tegen collega’s zeggen “zorg goed voor jezelf; dat is het alles belangrijkste; JIJ op nummer 1!”en kijk nou hoe ik het ervan af bracht deze week! Het hoort erbij; ik weet het en ook ik ben niet perfect  en maak verkeerde keuzes hierin. 

Het was en is een harde leerschool keer op keer weer. Elke keer hoop ik toch weer terug te kunnen op het level waar ik zat voor mijn CVA en nee dat lukt niet dat weet ik ook. Echter blijf ik het toch nog steeds proberen. Waarom?! Geen idee?! Kennelijk heb ik nog een stapje te gaan in het proces van accepteren dat het nu eenmaal anders is en niet meer wordt zoals het was.

Met volle kracht vooruit, dwars door de angst zone op weg naar een betere versie van mijzelf met zelfliefde

Maandag 6 juni 2022

Toen ik vorige week naar huis reeds na een inspirerende bijeenkomst van @Astrid de Bruyn schoot mij dit te binnen. Vorige maand heb ik uiteindelijk bewust een andere afslag genomen en ben ik op de parkeerplek gaan staan. Gewoon om even stil te staan, te reflecteren en tijd te nemen op de vragen in mijn hoofd. Ik moet je zeggen, ik ben al een heel eind maar heb besloten deze maand gewoon nog even te blijven waar ik sta en te genieten van het mooie uitzicht en de antwoorden te zoeken op de vragen die ik heb. Een klein gedeelte van mijn nieuwe route is gemaakt echter ben ik er nog niet helemaal uit waar de reis mij naar toe gaat brengen. 

Echter zette @Astrid de Bruyn mij de afgelopen week wel aan het denken want ik bedacht mij dat ik niet verder kom door in mijn comfort zone te blijven zitten en te bedenken dat ik maandag ECHT wel ga beginnen om af te vallen, nog meer te bewegen, meer me rust in mijn dagen te plannen, etc. Oké voor sommige zaken is het misschien (lees je de twijfel?!) wel oké om in mijn comfortzone te blijven echter om op andere zaken verder te komen zal ik toch echt door die angstzone heen moeten om verder te komen. Misschien daarom wel die ‘met volle kracht vooruit’ dan ben ik er maar snel doorheen?! 

Kortom ik heb besloten om ten aanzien van bepaalde zaken toch echt wel het avontuur aan te gaan en met volle kracht vooruit te gaan. Want wie wil nou niet die betere versie van zichzelf worden met vooral ook heel veel zelfliefde!! Ik wel en daarom heb ik wat moedige stappen genomen die mij verder gaan brengen tot nog een mooiere Danielle! 

Ik heb besloten dat het start bij mijzelf want Ghandi had gelijk “Be the change you want to see  in the world”

Werkgeluk

Zaterdag 28 mei 2022

Het is zaterdagochtend en na het ontbijt kruip ik op mijn reeds gemaakte racefiets. Niet dat ik nu zeer gemotiveerd was (zeker niet toen het nog eens begon te regenen) echter weet ik dat bewegen goed is voor mij en dat ik echt niet zonder kan. 

Ik fietste eerst door de weilanden om vervolgens door het Kroondomein te gaan. Menig fietser en wandelaar kwam ik tegen en al kijkend naar de grazende koeien bemerkte ik dat er een glimlach op mijn gezicht verscheen. Kijk dit was weer zo'n gelukmomentje! Ik bedacht me dat het soms best simpel kan het zijn om het geluk te vinden op deze wijze. Dit soort momentjes koester ik.

Echter bedacht ik mij ook hoe moeilijk en moeizaam het is om op sommige werkdagen dit zelfde geluksmomentje te ervaren. Toch probeer ik het werkgeluk elke dag te zoeken en vind ik er uiteindelijk altijd wel 1. Sommige dagen zijn de geluksmomenten heel groot en andere dagen zijn ze er niet of maar minimaal aanwezig. En op zich een dag zonder werkgeluk is oké echter als het de overhand gaat krijgen is het goed om hierbij stil te staan en op te reflecteren.

Komende maand wil ik samen met mijn teams stil staan bij het thema werkgeluk. Niks zo belangrijker dan dat je met plezier naar je werk toe gaat. Ik ben benieuwd hoe medewerkers hun werkgeluk op dit moment ervaren. Hoe kijken zij naar werkgeluk. Wat is er nodig om werkgeluk te ervaren. 

We weten inmiddels dat we het werkgeluk niet los kunnen zien van hoe het met je gaat als medewerker. En dat betekent dat je als leidinggevende ook aandacht zou moeten hebben voor datgene wat speelt in het leven van de medewerkers. Weet jij als manager wat er in de thuissituatie speelt of vindt jij dat helemaal niet nodig?

Ik wil de komende maand opzoek gaan met de medewerkers en collega's naar het werkgeluk. Samen gaan bouwen aan werkgeluk. Want als de medewerkers dit werkgeluk ervaren en/of vinden dan weet ik dat ze de zaken die niet helemaal gaan zoals ze hadden gehoopt beter kunnen handelen en soms met hele creatieve oplossingen kunnen komen.

Heb jij nog tips of tools voor mij om dit thema op de agenda te zetten dan hoor ik dat graag.

"Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan"

Zondag 22 mei 2022

ik ben dol op Pipi haar uitspraken zo ook op deze. Oke voor vandaag is het niet helemaal waar echter heb ik wel vandaag mijn angst overwonnen. Angst is een slechte raadgever en ik weet als geen ander na mijn CVA hoe angst je leven kan beheersen.

Ik durfde niet alleen naar buiten, was dagelijks bang voor een nieuwe CVA, was bang om mijzelf in te spannen, etc. Gelukkig wist ik toen ook al dat het beste is om je angst aan te gaan en deze proberen te overwinnen. Niet makkelijk echter stap voor stap en met hulp van mijn partner en kids kwam ik al een heel eind. Kijk maar eens waar ik nu sta!

Vandaag was ook zo'n dag waarbij ik mijn angst ben aangegaan. Ik had mijzelf voorgenomen gewoon te kijken wat lukte en zo nodig een andere afslag te nemen als het te spannend bleek te zijn. Maar he die andere afslag was helemaal niet nodig! Ik heb het gewoon gedaan!

Waarschijnlijk vraag jij je nu af WAT heb je dan gedaan vandaag?! Welke ANGST heb jij overwonnen?!

Ik ben vandaag bewust de natuur ingegaan. Enerzijds om mijn angst te overwinnen en anderzijds om op zoek te gaan naar de antwoorden op mijn vragen die ik heb. De natuur is wat mij betreft de beste plek hiervoor. Er zijn zoveel elementen die tekenend zijn voor hoe ik mij voel op dat moment echter als ik goed kijk dan geeft het mij ook de antwoorden op mijn vragen. De wegen die recht of krom zijn, de zanderige paden en paden vol met obstakels. De bossen waarbij de bomen keurig in een rij of kriskras door elkaar staan. Bomen die omgewaaid zijn  waarvan de wortelt de lucht insteken. Nieuwe plantjes die bloeien en groeien. De heuvels om te beklimmen en de prachtige vergezichten over de hei.

Tis eigenlijk heel simpel. Gewoon even stil staan, luisteren naar de stilte, ogen dicht en adem halen. De natuur geeft mij mijn antwoorden die ik zoek.

Oke maar terug naar die angst die ik overwonnen heb vandaag. Ik ben voor het eerst weer alleen, sinds mijn CVA in november 2020, op mijn mountainbike gestapt. En ik heb heerlijk een ouderwets rondje gecrosht door de bossen en de heide op de Veluwe. Was was dit heerlijk die vrijheid, die rust en even het alleen zijn in de natuur.

Deze vrijheid, dit gevoel, deze mentale energie naar fysieke inspanning, deze angst die ik overwonnen heb, de euforie, de antwoorden zoeken in de natuur, etc.  wat gun ik vele dit. Gewoon even weg van de hectiek en ontspannen om mijzelf weer op te laden voor de week die voor mij ligt.

Zondag 15 mei

Yes eindelijk na 8 weken kon ik weer op pad met mijn racefiets! 8 weken denk je misschien? Ja 8 weken heeft het geduurd voordat ik het intensief bewegen weer aandurfde. Eerst viel ik van mijn racefiets af met de nodige pijn aan de linkerkant van mijn lichaam en daarna had ik ruim drie weken last van positieduizeligheid.

Echter vandaag ging ik weer heerlijk op pad en genoot ik volop van de natuur. Meningen racete mij voorbij maar dat maakte mij niks uit. Ik zat op mijn fiets, ik bleef zitten en ik bewoog!

Intensief bewegen en gezond eten vind ik erg belangrijk om in balans te zijn met mijn intensieve job. Want ja intensief is het echt wel en ik weet dat fysiek bezig zijn mij meer mentale ruimte geeft! Nooit geweten dat het zo werkte maar door mijn therapieën heb ik veel geleerd over fysieke en mentale inspanning. En ik weet uit ervaring dat ik deze fysieke inspanning nodig heb om weer mentaal aan de slag te kunnen gaan! 

Nu nog het gezond eten. Na het webinar van @Astrid de Bruyn over ”Weinig energie? Misschien zijn het je hormonen” ben ik meer info gaan opvragen. De nodige info kreeg ik binnen en in ieder geval alvast het boek van @marjolein Dubbers “Elke dag feest op je bord” besteld. Een boek vol met recepten voor o.a. Ontbijt lunch soepen diner bijgerechten en extra’s dranken en smoothies. Daarnaast ben ik veel aan het lezen en hoop ik op deze wijze met bewegen en eten weer in balans te komen.

Want ja op dat gebied ben ik echt wel uit balans en ben ik blij dat ik er weer aan kan werken om in balans te komen! Vandaag was de start en ik was best trots op mijzelf!

Moederdag 8 mei 2022

Elk jaar is dit voor mij weer een bijzondere dag en daar sta ik dan graag ook even bij stil. Niet alleen voor mij als moeder echter juist voor al die vrouwen die deze diep gekoesterde wens hebben en deze (nog) niet vervuld zien worden. Hoezo denk je misschien nu je hebt toch twee prachtige zonen? Echter ik ken de pijn om niet gewild geen kind te hebben.......

Onze oudste zoon Timo (inmiddels 19 jaar) werd ruim een jaar na onze trouwdag geboren. Na 48 uur weeën, 10 cm ontsluiting kwam hij uiteindelijk met een keizerssnee ter wereld. Geen makkelijke bevalling echter met zo'n klein manneke ben je dat redelijk snel kwijt.

Na ongeveer 2,5 a 3 jaar wilde we wel weer zwanger worden echter dat lukte niet helemaal op de natuurlijke manier. En uiteindelijk volgde er nog 6 IUI behandelingen en 3 ivf behandelingen zonder resultaat. Deze tijd was een rollercoaster van emoties! Keer op keer de hormonen slikken, spuiten en dan die spanning! Wat een verdriet en teleurstelling elke keer weer als het resultaat niet positief was. Uiteindelijk besloten we te stoppen en na lange tijd hebben we de keuze gemaakt voor adoptie.

Onze jongste zoon Luan(nu 14 jaar) sloten we in oktober 2012 in China in onze armen. In ons hart hadden we hem al gesloten vanaf het eerste moment dat wij een voorstel kregen. Wat een bijzonder reis was dit om samen met Timo te mogen doen! Als moeder voelde ik mij rijk met mijn twee zonen. En helemaal toen al vrij snel na dag 1 "mama" "papa" en "Timo" uit zijn mondje kwam! 

Op deze dag zou ik altijd willen dat zijn China mama even om het hoekje kon kijken. Gewoon om te zien dat het goed gaat met hem en dat zij een pracht van een zoon op de wereld gezet heeft! Het mocht niet zo zijn voor hem en haar om samen deze dag te vieren. Stil staan en aan haar denken; zeker vandaag is dan op het minste wat ik kan doen.

Echter sta ik vandaag ook zeker stil bij al die vrouwen die deze diep gekoesterde wens ook hebben om mama te mogen zijn. Uit eigen ervaring weet ik dat dit niet vanzelfsprekend is en ook zomaar (snel) lukt!

Ik ken het verdriet, de pijn, de tranen, de teleurstelling, de onzekerheid over je eigen lijf, de boosheid en het elke keer weer opnieuw geconfronteerd moeten worden met dikke buiken om je heen! De goedbedoelde opmerkingen van mensen om je heen of de vragen "eh wanneer komt de eerste?" Niet elke keer heb je zin om het te moeten uitleggen en toe te lichten. Soms zou je het liefst het van de daken willen schreeuwen echter houdt je dan in en sterk! 

Stil staan is oké! 

Zondag 1 mei 2022

Deze week schreef een collega hoe hij letterlijk en figuurlijk weer bestuurder werd van zijn eigen bus. Zijn buurtvriend en NLP trainer coach @Remko Grijm benoemt dit vaak in zijn artikelen schreef hij: "wordt weer bestuurder van je eigen bus!"

Het zette mij aan het denken en leverde mij een reeks aan vragen op want was ik daadwerkelijk bestuurder van mijn eigen bus? Of zat ik nog op 1 van de passagiersstoelen?

Om heel eerlijk te zijn ik weet het niet? Ik denk dat ik op sommige momenten echt wel achter het stuur geklommen ben en op weg ben gegaan naar, zoals ik dat vlak na mijn CVA noemde,  Bestemming Onbekend. Maar ik weet ook dat er momenten zijn geweest dat ik mijn bus uitstapte en dacht bekijk het allemaal maar!

Echter zorgde mijn doorzettingsvermogen op die momenten er weer voor en uiteraard ook mijn gezin dat ik toch weer de bus in klom om achter het stuur te gaan zitten. Echter al denkend hierover, na het stuk van mijn collega, heb ik het idee dat ik de afgelopen maanden niet altijd de juiste afslag genomen heb en dat ik nu vastzit op een rotonde omdat ik niet goed weet welke afslag de juiste weg is voor mij. 

Al wandelend met Joep besefte ik dat dat oké was en het ook een mooi thema is om mee aan de slag te gaan in mijn Bullet Journal/dagboek. Het is goed voor mij om deze maand even de afslag te nemen richting de parkeerplek. Om even bewust stil te staan bij wie ik NU ben, wat ik NU kan maar ook vooral bij de vraag wat ik NU wil en welke route ik daarvoor moet nemen.

Ik neem deze maand de tijd om mijn route uit te stippelen op weg naar....................voor nu nog Bestemming Onbekend.

Donderdag 14 april 2022

"Het is 7 uur en mijn wekker gaat af. Ik doe hem uit en strek mij zelf uit om vervolgens te gaan zitten in bed. Mijn lichaam voelt alsof ik flink doorgezakt ben gisterenavond. Maar niks van dat alles is waar. Ik sliep namelijk al rond de klok van half 9.

Na wat knuffels van Joep, onze 9 maanden oude ruwharige teckel,  neem ik een moment om een aantal keren diep in en uit te ademen .................. en te aarden op deze nieuwe ochtend. Ook altijd weer voor mij een moment van dankbaarheid dat ik mijn ogen heb mogen openen op deze nieuwe dag.

Hierna laat ik de werkdag de revue passeren en vraag ik mijzelf even af hoe ik dit logistiek ga doen en waar ik een moment van rust kan in bouwen voor mijzelf. De wc momenten?? Of tijdens het rijden van de ene naar de andere locatie?? Ik heb werkelijk even geen idee ...........

Mijn eerste overleg start om 9 uur  met een teamoverleg en dan aaneensluitend een pb overleg om vervolgens aan te sluiten bij het volgende teamoverleg. Beide zeer enthousiaste en inspirerende teams dus aan de inhoud zal het zeker niet liggen! Maar goed wel 6 uur lang overleggen…….....

En deze dag is geen uitzondering. Ik vraag ik mij wel eens af hoe ik op dit soort dagen mijn betrokkenheid als manager nu kan laten zien aan jullie. Ben zo benieuwd of jullie tips en ideeën daarover hebben! Wat is volgens jullie een betrokken manager?"

Vandaag startte ik de team overleggen al lopend door de ruimte met bovenstaand. Geen fictief verhaal maar mijn werkdag van vandaag. Het was muisstil tijdens mijn verhaal en daarna. Echter al snel kwam het gesprek op gang na de vraag "wat is voor jou een betrokken manager?"

Zomaar wat opmerkingen die deze team overleggen langs kwamen; een kaartje als je jarig bent, een kaartje als je ziek bent, een spontaan telefoontje om even te horen hoe het gaat, een antwoord op de mail of een whatsapp berichtje, gezien worden als medewerker, laagdrempelig, open houding, je bent er echt voor ons, bereikbaar zijn, meekijken, meedenken en praten, het samen doen, openhouding, oog voor mij als individu, ik voel mij gezien en gehoord!

En echt ik was niet op zoek naar complimentjes maar wat was het ook fijn om te horen dat wat ik nu bied als manager aansluit bij hun gevoel en betekenis van een betrokken manager. 

En dat vooral daarmee doorgaan voldoende is. Als kers op de taart kreeg ik van het team Vedelaarshoeve een mooi bos bloemen omdat ze zo blij zijn met mij als betrokken manager.

Vermoeid maar voldaan en met een grote glimlach reed ik vandaag naar huis en ben ik trots op deze teams en blij dat ik hun manager mag zijn! 

#team
#betrokkenheid
#werkenmetNAH

Woensdag 13 april 2022

Hoeveel lepels heb jij nog?!

"Ben je nu alweer moe?" "Moet je niet naar de dokter toe; even bloed laten prikken?" "Gewoon even een avondje vroeg onder de wol kruipen!" "Je ziet er zo goed uit...... er is niks te zien?!"

Allemaal goed bedoelde vragen en opmerkingen. Want als je niet dagelijks met NAH of een andere chronische aandoening, die vermoeidheid met zich meebrengt, te maken heb, is het ook lastig te begrijpen hoe iemand zich voelt. En is het ook heel lastig uit te leggen.

De lepeltheorie heeft mij geholpen om aan, degene die werkelijk meer wilde weten over mijn vermoeidheid, uit te leggen hoe het is om elke dag om te gaan met mijn vermoeidheid. Elke dag moet ik bewust nadenken over hoe ik mijn dag inricht. Niks is meer vanzelfsprekend of gaat automatisch.

De meeste mensen beginnen hun dag met een onbeperkte hoeveelheid mogelijkheden en energie om te kiezen wat ze willen doen. Voor mij begint elke dag met een beperkte hoeveelheid aan energie. En dat energielevel kan per dag variëren. De lepeltheorie helpt mij ook om bewust mijn dag in te plannen en zuinig om te gaan met het aantal lepels dat ik heb!

Hieronder het verhaal van Christine Miserandino waarbij zij haar vriendin uitlegde m.b.v. lepels hoe het voor haar voelde om te leven met Lupus. Echt de moeite waard om te lezen!

Terwijl ze dit wilde uitleggen zaten ze samen in een restaurantje wat te eten. Hoewel haar vriendin de medische kant van haar aandoening kende, wilde ze graag weten hoe het voelde om ziek te zijn. Christine raakte gefrustreerd, maar deed haar best om het uit te leggen. Ze graaide lepels van tafels af en gaf er 12 aan haar vriendin; “zo, nu heb je een chronische aandoening.” Ze legde haar uit dat het verschil tussen ziek zijn en gezond zijn is, dat een ziek mens keuzes moet maken en constant moet nadenken over dingen, terwijl de rest van de wereld dat niet hoeft.  

Alle bezigheden kosten een lepel (of meer)

Aan de hand van de lepels legde ze uit dat iedere activiteit die Christine doet, haar één of meerdere lepels kost, zoals:  

• Opstaan
• Douchen
• Aankleden
• Eten
• Koken
• Auto rijden
• Wandelen, fietsen (of een andere vorm van bewegen)
• Huis poetsen
• TV kijken
• Boek lezen

Christine: “Ik vroeg haar, haar dagelijkse bezigheden te vertellen, inclusief de simpelste dingen. Terwijl ze vertelde over alle dagelijkse en leuke dingen, legde ik haar uit dat iedere bezigheid haar een lepel zou kosten. Toen ze meteen vertelde over het op weg gaan naar haar werk, onderbrak ik haar en pakte een lepel af. Ik vloog haar bijna aan.
“NEE! Je staat niet zomaar op”, zei ze. “Eerst doe je moeizaam je ogen open, en je komt er achter dat je te laat bent doordat je slecht geslapen hebt. Je kruipt moeizaam uit bed en je moet eerst zorgen dat je iets eet voor je iets anders kunt doen. Als je niets eet kun je ook je medicijnen niet nemen, en kun je meteen alle lepels van vandaag inleveren, en die van morgen ook.”
Hierdoor begon haar vriendin haar zoetjes aan beter te begrijpen en ging inzien dat het leven met een chronische aandoening niet niks is. Dat het soms een puzzel is om een dag goed in te vullen zodat je niet te veel lepels verspilt; want je kunt er wel een paar lenen van de volgende dag, maar dan zul je die dag daarna een stap terug moeten doen.   Doordat ze haar uitleg zo visueel maakte aan de hand van de lepels, werd het begrijpelijker voor haar vriendin. Ze zag nu letterlijk haar lepels minder worden toen ze samen met Christine een dag ging plannen, waardoor ze begreep hoe zorgvuldig iemand met een chronische aandoening moet zijn met de activiteiten die hij/zij kiest om te doen.
Als tip gaf Christine om altijd een lepel achter de hand te houden; voor het geval dat. Je weet nooit wat er op een dag kan gebeuren waardoor je die ene lepel misschien wel heel hard nodig hebt.

Zaterdag 9 april 2022

Welke kleur heb jij vandaag?

Geen alledaagse vraag die we elkaar stellen echter kan het zo helpend zijn!

Ik was de afgelopen weken wel een aantal keren goed rood en dan weet ik dat het tijd is voor een groot zelfreflectie moment! Mijn balans is dan niet helemaal meer in orde en als ik dan niet oppas dan kom ik een vicieuze cirkel terecht.

Tijdens mijn therapieën, na mijn CVA, stond mijn stoplicht centraal. Ik startte met het invullen per kleur hoe ik mij dan fysiek en mentaal zou voelen en daarnaast moet ik strategieën/activiteiten ernaast schrijven die ik kon toepassen om weer een kleur te dalen als ik te hoog zat. Zo kon ik ervoor zorgen dat er een juiste balans in de dag zou ontstaan. 

Is mijn mijn kleur oranje of rood dan is het tijd voor mij om vooruit te blikken op de dag en mijn plannen zo nodig bij te stellen. Bij begin oranje kan ik nog een korte interventie toepassen en door middel van een mindfulness oefening of ademhalingsoefening weer even dalen. Echter bij rood vraagt het een grotere interventie van mij. Eerlijk gezegd betekent dit voor mij; rusten met mijn verzwaringsdeken of zelfs even slapen om alle prikkels te verwerken.

Dit was en is geen gemakkelijke opdracht. Echter door in het begin om het half uur mijn wekker in mijn telefoon te zetten, werd ik eraan herinnerd om stil te staan bij de kleur van mijn stoplicht. Momenteel staat mijn wekker om het uur en is het al veel meer een routine geworden om dit elk uur te doen. 

En ja wat dan als ik aan het werk ben en rood ben?! Dan is het soms wat complexer om die rust te vinden! Er is geen bed en ook niet altijd tijd in de agenda om te rusten. Ik heb wel een paar strategieën waarvan ik weet dat het de prikkels kan reduceren en deze probeer ik dan ook toe te passen. Echter weet ik dat mijn herstel wel langer zal gaan duren die dag......

Zoals ik al zei was het deze week tijd voor een groter reflectie moment omdat mijn stoplicht te veel op rond stond. Ik heb stil gestaan bij de vraag wat er nodig is om te dalen in mijn kleur. En hoe lastig het antwoord hierop ook was, ik heb wel uiteindelijk mijn grens aangegeven. Ik wist dat als ik dit niet zou doen in een vicieuze cirkel terecht zou komen wat uiteindelijk mijn gezondheid in de weg zou gaan staan.

Deze stap gaf mij uiteindelijk lucht en weer ruimte in mijn hoofd en lijf! En dat gun ik jou ook; ruimte in je hoofd en je lijf! Ruimte om weer verder te kunnen. 

De stoplichtmethode is een eenvoudige tool hiervoor! Mocht jij zoeken naar de juiste balans in je werk of thuis vul hem dan eens in voor jezelf en maak er actief gebruik van. Ik ben benieuwd wat het jou gaat opleveren!

#NAH

#hersenletsel

#balans

#werkgeluk

#duurzameinzetbaarheid

Zondag 3 april 2022

"Wij hebben het goud al in onze handen" zei Astrid afgelopen donderdag tijdens de landelijke dag over Bezetting op orde van 's Heerenloo.

En zo is het ook! Laten we als vitale leidinggevende dit goud koesteren en juist hun  aandacht geven! Laten we ons focussen op het behouden wat we nu hebben door in ze te investeren en goed te zorgen voor ze! Ga in gesprek en luister naar wat zij nodig hebben om hun werk te doen. Sta open voor hun ideeën.

Geef 'het goud' de ruimte om zichzelf te ontwikkelen en zo nog een betere versie van zichzelf te worden!

Zondag 27 maart 2022

Verstopt?! Voor jou en die vele anderen.....

Dit is onze 9 maanden oude ruwharige teckel Joep. Dol ben ik op hem. Hij heeft en zorgt nog steeds voor voldoende afleiding voor mij. Hij is mijn spiegel en maakt soms onbewust gedrag bewust. 

Een van zijn favoriete bezigheden is zijn kluifjes verstoppen. Hij is hier dan heel fanatiek mee bezig, Met zijn neus gaat hij over de bank heen en 'verstopt' zijn botje. Regelmatig komt hij dan nog even terug om te kijken of de boel wel echt goed verstopt is. Trots loopt hij met een gerust hart dan vervolgens weg om ergens anders lekker te gaan slapen.  En ja op de tweede foto zie je hoe hij zijn bot verstopt heeft!?

Toen ik dit weekend dit zag moest ik opeens denken aan de gesprekken die ik gehad heb met vele medewerkers maar ook met jou. Trauma's, pijnlijke gebeurtenissen, lastige situaties binnen het werk met cliënten/collega's,  etc.; allemaal hebben ze hun eigen verhaal zo ook jou verhaal. 

Je denkt dat je de pijn/het verdriet afgesloten heb echter heb je het verstopt en een onverwachtse situatie bracht toch dat gevoel weer omhoog! En daar zit jij dan tegenover mij.....

Je stort je hart uit en ik ik laat je praten. 

Vele vechten er tegen echter is er opeens dat moment dat het vechten niet meer lukt en je niet meer verder kan. Alles is uit balans en soms snap je ook niet waarom jou dat nou weer overkomt! Je wil er niet aan denken, je bent boos en verdrietig, je wil het niet aangaan. Echter weet je ook dat er geen weg terug is en het tijd is jezelf in de spiegel aan te kijken en het aan te gaan! Maar hoe?! En wat dan?! 

Soms heel soms als we heel diep in ons hart kijken dan weten we dat vluchten geen zin meer heeft en dat je dit niet alleen kan en hulp nodig heb. Gelukkig zijn er dan ook voldoende hulpverleners (bedrijfsopvang, bedrijfsmaatschappelijk werk, praktijkondersteuner, etc.) die jou willen ondersteunen. Het enige wat jij hoeft te doen is het niet meer te verstoppen en zichtbaar aanwezig te laten zijn. De eerste wankele stap zetten.

Weet je ik gun jou ook een Joep. Een Joep die spiegelt en jouw onbewuste gedrag bewust maak! Jij kan dit proces aan stap voor stap......

Zondag 20 maart

Na een drukke werkweek en nog wat uurtjes in de ochtend gewerkt te hebben, besloot ik vrijdag na de lunch de racefiets weer eens te beklimmen. Best spannend of ik de balans nog goed kon houden maar vooral of ik uit de klik pedalen zou komen. Bij het eerste kruispunt ging dit prima dus vol goede moed fietste ik verder.

Heerlijk weer eens door middel van fysieke inspanning mentaal ontladen en opladen. Na mijn cva sta ik bewuster in het leven en ben ik ook bewuster van de effecten die zo'n fysieke inspanning kan hebben. En ja het werkt echt. Uiteraard kost het energie maar mentaal kan ik mij heerlijk ontladen en laad ik ook weer op! Meestal poppen tijdens het fietsen ook heerlijke creatieve ideeën op waar ik mij thuis of in in werk dan weer gebruik van kan maken!

En ja daar stond opeens een bus met aanhanger midden op het fietspad. Keurig haalde ik mijn rechtervoet uit het klikpedaal zodat ik kon afstappen echter op de een of andere bijzondere wijze wilde mijn hersenen de linkervoet laten plaatsen op het asfalt. Voordat ik het wist lag ik daar op de grond en dacht ik "NEEEE, niet weer!" Snel stond ik op terwijl mijn linker kant van mijn lichaam iets anders riep. Maar goed opgeven was en is geen optie. Dus langs de bus gelopen om vervolgens weer op de fiets te klimmen. De schoenen weer vastgeklikt en besloten even te kijken hoe het fietsen ging.

Dat was al snel duidelijk. Mijn knie deed pijn en als ik erover heen wreef had ik een mooie rode vinger. Ook mijn duim en dijbeen was niet happy! Ik bedacht mij nog hoe dan?! Hoe doen die wielrenners dat in de Tour de France na een val? Verbeten nam ik de kortste route naar huis en bedacht ik mij dat deze val tekenend is voor mijn gelopen route. Vallen, kruipen, opstaan en weer doorgaan. Echter mijn veerkracht en doorzettingsvermogen maakte dat ik elke keer weer een stukje verder kwam.

Ook binnen mijn teams zie ik medewerkers vallen, kruipen, opstaan en weer doorgaan. Ook zij roepen "NEEEEE, niet weer!" echter met hun doorzettingsvermogen en veerkracht gaan ze ook gewoon weer door. En toch maak ik mij op zijn tijd zorgen. Ik bemerk dat de rek eruit is, dat medewerkers moe en op zijn van het harde en vele werken! Ik doe mijn best om ze te zien, te erkennen, vertrouwen te geven en betrokken te zijn. Samen met de teams ga ik op zoek naar nieuwe kansen en mogelijkheden! En toch............. Ik gun ze zo die fysieke inspanning die mentale ontlading oplevert, die mentaal oplaadt en ruimte geeft om weer verder te kunnen!

Ik ben benieuwd hoe jij jouw betrokkenheid laat zien als manager! Wat heb jij als medewerker nodig om weer opgeladen aan de slag te kunnen gaan?! Hoe zorg JIJ ervoor dat je veerkracht vergroot?!

#veerkracht#doorzettingsvermogen#betrokkenheid

Vrijdag 18 maart

Van 14 - 20 maart is het de Brian Awareness week. Iets waar ik voorheen aan voorbij ging echter nu zeker bij stilsta.

Voor mij was de eerste dag van deze maand een hele belangrijke dag! 1 jaar en 3 maanden na mijn CVA in november 2020 werd ik op 1 maart 100% beter gemeld! Best raar de term ‘beter’ gemeld niet dat ik mij zelf als zieke zie echter mijn NAH is er nog wel. En ik bemerk dat dat snel wordt vergeten als je zegt weer 100% aan het werk te zijn.

Je bent er weer, er is niks te zien (kijk maar naar de foto) dus je kan ook alles weer aan lijkt dan de tendens. Gelukkig zijn er ook vele collega’s die hier anders in staan hoor en met regelmaat vragen hoe het nu gaat!

Nu terug naar die 1 maart want dit was toch echt wel een bijzondere dag. Keihard heb ik namelijk gewerkt om hier te komen en wat ben ik blij dat ik mijn passie, mijn werk als manager kan blijven doen! De afgelopen maanden heb ik mijzelf regelmatig de vraag gesteld en ‘’wat dan als dit niet kan?!’’ Ik wilde er niet aan gaan staan en heb mij continue (soms mij zelf dwingend) gefocust op dit gaat gewoon lukken! 

Alles wat ik leerde tijdens de therapieën heb ik opgezogen en ben ik mee aan de slag gegaan en nog steeds. Het waren pittige tijden omdat ik ook daarnaast nog aan het werk was! Echter is het mij gelukt en ben ik super trots op mijzelf waar ik nu sta!

Plannen, balans, energievreters en energieleveranciers zijn mijn toverwoorden! Als ik hier niet dagelijks mee bezig ben dan raak ik oververmoeid en kom ik een viceuze cirkel terecht waarbij ik mij zelf uitput. Ik moet hier dan ook echt alert in zijn! En ja dat betekent dat mijn leven er wel anders uitziet dan voor mijn CVA. Toen kon ik gewoon doorgaan zonder veel na te denken over mijn planning van de dag. Echter er gaat nu geen dan voorbij zonder dankbaar te zijn dat ik weer wakker wordt. Ik sta stil bij de mooie momenten van de dag en geniet van de kleine dingen in het leven!

Mijn CVA is niet weg echter heb ik wel geleerd er beter mee om te gaan en beter te zorgen voor mijzelf! Op deze wijs blijf ik in balans! Ik heb veel geleerd over mijzelf, mijn grenzen, balans, energievreter, energieleveranciers, stoplichten, hulp vragen mag gewoon en vooral ook hoe het is om aan de andere kant van de tafel te zitten als zieke medewerker.

Al deze ervaringen neem ik nu mee in mijn eigen werk waarvan ik hoop dit nog hele lange tijd te mogen doen.

12 dagen onderweg

12 maart 2022

Misschien ben je wel benieuwd hoe het nu met mij gaat zo zonder social media en dan bedoel ik daar Facebook en Instagram mee! Ik ben nu 12 dagen onderweg en ik moet je eerlijk zeggen dat het mij goed bevalt en dat ik het geen dag gemist heb.

Oké eerlijk is eerlijk ik mis wel wat live sessie qua creatief bezig zijn wat ik jammer vindt echter heb ik nog genoeg liggen om mee aan de slag te kunnen gaan!

Daarnaast mis ik ook echt wel de contacten maar het oneindig scrollen mis ik echt niet want dat was het op een gegeven moment. Ik kreeg er geen voldoening meer van en wilde een ieder een like geven of een reactie omdat ik weet dat dit de kleine ondernemers helpt! Als ik niet op paste dan had ik elk leeg moment mijn telefoon in mijn hand. De laatste maand had ik mijzelf al gelukkig opgelegd dit maar 2x per dag te moeten doen! En dat lukte gelukkig toen wel echter had ik toen van een onrustig gehaast gevoel. 

Meer tijd levert het nu mij nu nog niet op want het werk kost mij op dit moment de nodige energie en dat is niet gek met 6 nieuwe woningen erbij.  Ik accepteer dat en neem in de avond mijn rust door veel onder mijn verzwaringsdeken te zitten, op tijd te gaan slapen en mijn hoofd vooral rust te geven. Dit lukt de ene keer beter dan de andere keer. De ene nacht ben ik nog langer aan het verwerken van de prikkels van overdag dan de andere dag. Als ik eens wist hoe dat nu precies werkte........... dan zou ik de oplossing in handen hebben! (ps tips zijn welkom)

Het schrijven in de ochtend is fijn! Het lukt mij niet altijd om drie pagina's vol te krijgen echter mijn hoofd leeg schrijven is heerlijk! Gewoon opschrijven wat erin je opkomt en ik lees het ook echt niet meer na. Er zit echt geen samenhang in het verhaal en het is vaak een reflectie van de dag ervoor, de nacht en de dag die voor mij ligt. Heerlijk echt een aanrader want ik bemerk dat ik een stuk lichter de dag start!

Dus mocht je nog iets zoeken om de dag relaxter te beginnen, ik zou zeggen pak pen en papier leg het naast je bed en probeer het gewoon eens een paar dagen uit. Ik bemerkte na een aantal dagen al effect hiervan.

Ik moet je zeggen dat ik ook elke ochtend afsluit met hetzelfde. Ik sta dan stil bij datgene waar ik dankbaar voor ben. En eigenlijk is dat heel simpel gewoon dankbaar voor de dag die weer begonnen is en waar ik onderdeel van mag zijn! Momenteel is niks meer vanzelfsprekend en daar ben ik mij iedere ochtend meer en meer bewust van! 

Morning Pages en 1 maand offline

Nog 2 dagen en dan ga ik maand offline van social media zoals facebook en instagram. Tevens ga ik starten met mijn Morning Pages.

Om met dit laatste te beginnen ik ga elke ochtend starten met het schrijven van drie pagina’s vol; gewoon met dat wat in mijn hoofd zit; mijn eigen hersenspinsels. En ik kan je zeggen dat dat in de ochtend al heel veel is. Mijn bullet journal heb ik al voor de eerste weken klaar staan!

Ze zeggen dat op deze wijze je hoofd leeg schrijven in de ochtend je bewuster wordt van je gedachten, angsten, verwachtingen en overtuigingen die door je hoofd spelen. Je schrijft eigenlijk je hoofd leeg en het hoeft nergens over te gaan en je mag ook schrijffouten maken. Eigenlijk schrijf je alles op wat er bewust en onbewust in je hoofd zit. Ze geven aan dat het iets los kan maken in jezelf; een verandering in jezelf. Ik ben benieuwd en ik ga het hopelijk ervaren!!

Daarnaast ga ik dus ook een maand off line van facebook en instagram. Ik denk zelf dat het voordelen heeft o.a. Voor mijn gezondheid. Oké dit is dan niet wetenschappelijk bewezen echter bemerk ik ook bij mijzelf dat het voor een bepaalde mate van stress kan zorgen. Ik wil het vooral gebruiken om te reflecteren deze maand en zo te kijken wat social media voor invloed gehad heeft op mijn leven. Ga ik het missen?! Of ga ik het juist ervaren als RUST en minder gejaagdheid?! 

Tevens wil ik deze tijd gebruiken als focus op mijzelf. Wat vind ik nu echt belangrijk, waar word ik happy van, wat geeft mij energie en heb ik daar de social media in nodig?! Wat doe ik in de tijd die ik normaal spendeerde aan fb en insta?!

Dit offline gaan, neemt trouwens niet weg dat fb en insta mij ook veel gebracht heeft!! Ik kan echt genieten van de sociale contacten die ik via fb en insta heb gekregen die heel waardevol zijn!!!! Deze ga ik zeker missen echter hoop ik na een maand een aantal van jullie toch weer te mogen ontmoeten. 

Mocht je toch willen weten hoe het mij gaat en hoe ik het schrijven van Morning Pages en offline gaan ervaar, kijk dan regelmatig of er een nieuw blog online staat. Want daar stop ik zeker niet mee!!

Mijn creatieve roadtrip

Vorig jaar begin februari was ik op zoek naar een nieuwe energie leverancier. Ik merkte dat het haken mij niet die rust gaf die ik zo nodig had. Ik kwam via via op social media bij @paperfuel terecht en van het een kwam het andere. Ik ging meedoen met diverse lives die in die tijd veelvuldig (en trouwens nog steeds) waren en kreeg de smaak te pakken van het tekenen en verven.

Ik kocht steeds meer professioneel materiaal en kreeg veel plezier in alles wat ik leerde en kocht de een na de andere cursus om nog meer te leren over bijvoorbeeld waterverven, schaduw, tekenen, etc. Dit ging zo het hele jaar door.

De laatste tijd kocht ik cursussen en keek ik ze wel echter kwam ik op de een of andere wijze niet tot tekenen. Echt heel raar?! Of misschien ook wel herkenbaar...... Je zou zeggen zonde van het geld en dat is het aan de ene kant ook. Aan de andere kant sponsor ik op deze wijze wel de kleine ondernemers!

Mijn behoefte lag ergens anders; ik wilde meer vanuit mijn hart bezig zijn. En zo kwam ik vorige week al scrollend op internet, pinterest, etc. terecht bij de website van @toni Burt, @Jenny Grant en @karen Campbell. Ik volgde de gratis lessen op hun sites en bij skill share en kocht ook de cursus Messy Soul en The Eyes of the Soul. Het sprak mij erg aan omdat het intuïtief bezig zijn is en als je je eraan overgeeft, bezig kan zijn vanuit je hart. Gewoon lekker scheuren, tekenen (of krabbelen zoals Toni zegt) en zo tot een sprekend resultaat komen. De overeenkomst is dat het nu voornamelijk portretten zijn echter wil ik mij ook verder gaan verdiepen in de andere mogelijkheden van mixed media. Op de een of andere wijze spreekt mij dit aan. En nee ik stop niet met tekenen en schilderen dat blijf ik gewoon ook nog doen alleen ligt de focus nu even hierop!

Ik had nog een oud muziekboek liggen en ging dus aan de slag. En wat vond ik dit heerlijk om te doen! En het maakte niet uit dat het niet perfect eruit zag! Ik was blij met wat ik maakte en vooral hoeveel plezier ik hierin had. Dit smaakt dus naar meer en het geeft mij energie op dit moment! Ik baal gewoon als ik een dag niks heb kunnen doen en dat is een goed teken. Ik kan trouwens wel dagen bezig zijn met 1 portret. Heerlijk en ben blij dat ik weer wat gevonden heb wat mij energie oplever! Ik kijk ook uit om dit straks in mijn Interleaved Edition Bible te gaan verwerken. Mochten er lezers ervaring hebben dan hoor ik dit graag!

Nu kijken of ik mixed media ook kan gaan verwerken in mijn Dialy Journal waarbij ik het schrijven trouwens ga omdraaien en in maart ipv de reflectie in de avond in de ochtend ga starten met schrijven. Of te wel de Morning pages. Ook hier benieuwd naar ervaringen van mixed media in je Daily Journal en het starten van de dag met Morning pages. 

Hoe het gaat....

Lange tijd niks laten horen en maar weinig gepost. Gewoon omdat mijn focus momenteel even anders ligt en uiteraard bekijk ik wel jullie berichtjes maar goed het allemaal bijhouden.......

Toen ik vorige week met Joep door het bos liep moest ik denken aan de afgelopen 15 maanden. Het pad waar ik op liep was kenmerkend voor de reis die achter en nog steeds voor mij ligt. Oneven heden, drassige paden, zand paden en her en der wat modder waar ik in wegzakte. Ook mijn weg naar waar ik nu sta en die ik nog te gaan heb was/is zo. Er waren momenten dat ik naarstig op zoek was naar het asfalt onder mijn voeten, gewoon stevige grond om op te staan. Echter vaak was het zanderig en vol met oneven heden en moest ik goed opletten welke route ik liep.

Ook kwam ik regelmatig in een moeras terecht en zakte ik tot mijn kin weg in de modder. Ik wist dan echt effe geen uitweg meer echter mijn daadkracht en moed maakte dat ik er weer uit kon kruipen en wederom op pad ging.

Gelukkig was mijn steun en toeverlaat er ook altijd om mij te helpen als ik wegzakte of het even niet meer wist. NAH heb je immers nooit alleen!

Zij hebben moeten dealen met het feit dat hun mama een andere versie geworden was en zo ook mijn lieve man heeft daar zijn weg in moeten vinden en misschien nog wel. Naast het feit dat hij ook nog mantelzorger is voor zijn vader en moeder. Hij heeft het niet makkelijk gehad en nog steeds niet want op bepaalde momenten ben ik echt niet te genieten, heb ik een kort lontje en ben ik sneller dan ooit geïrriteerd en laat ik dat ook zeker merken! Gelukkig zit de liefde diep en hebben we al een hoop bergen beklommen, inclusief deze!

Oke terug naar waar ik nou bezig geweest mee bent en waar mijn aandacht momenteel heen gaat. Mijn focus en energie ligt met namen op mijn gezin, me time en mijn werk. Zelfs het sporten staat even op een laag pitje echter hoop ik straks tijdens de voorjaarsvakantie weer op te pakken en het mooiere weer komt er gelukkig weer aan dus dat betekent droge wegen en dan klim ik echt mijn fiets weer op!

Met werk ben ik nu zover dat ik per 1/3 de vlag uithang en 100% beter gemeld wordt. Ik heb er keihard voor gewerkt en zolang ik regie heb op mijn eigen planning gaat het goed. Mits ik ook in de avond voldoende me time neem en op tijd mijn bedje in duik. Ik ben super trots op mijzelf en heb ook plezier in mijn werk. Het is fijn om weer met mijn passie bezig te kunnen en mogen zijn!

En ja ik vind het nog steeds spannend omdat ik steeds meer teams erbij krijg waar ik verantwoordelijk voor mag zijn echter weet ik wat mijn grootste valkuil is en zolang ik goed luister naar mijn signalen van mijn lichaam en deze ook dan serieus neem door daar op te anticiperen gaat mij dit gewoon lukken!

Ik weet dat er dagen tussen zullen zitten waar ik mijn grens over zal gaan echter weet ik uit ervaring nu ook dat na een paar dagen herstel ik weer boven jan ben! De lastige momenten zijn de dagen waarop ik geen regie heb op mijn agenda, verjaardagen en op visite gaan of krijgen. Daarin merk ik dat ik snel mijn grens overga. Hier ben ik echt nog wel zoekende in. Je wilt andere niet teleurstellen.....

Iets anders wat nog lastig is, is het slapen. Er zijn nachten dat het oké is echter ook nachten dat ik lang wakker lig en van gekkigheid niet weet hoe ik moet liggen en lastig weer in slaap kom. De bijwerking van de medicatie voor mijn cholesterol is echt zo niet fijn! Benen die rusteloos, pijn, vermoeid aanvoelen alsof ik een marathon gelopen heb of een vrachtwagen erover heen gereden is. Dit gevoel houdt de gehele nacht aan en het eerste uur meestal in de ochtend. De gouden tip is van harte welkom!!! 

Kortom ik zit niet stil ook niet op creatief gebied maar daar later meer over!

Wie wil mij nou hebben?!

Een vraag die regelmatig door mijn hoofd spookt. Wie wil nu iemand met NAH binnen zijn werk hebben? En nee ik ben niet mijn NAH maar heb NAH en ja ik kan nog echt wel veel! Uiteraard zitten daar aanpassingen in, echter dit moet toch kunnen!

Dit blijf ik maar zeggen en roepen tegen mijzelf. Echter zijn er wel twee partijen nodig om dit daadwerkelijk te zien. Mijn oproep is echt zie alsjeblief niet alleen de NAH maar ook de persoon die erachter zit met zijn/haar kwaliteiten op welk levensgebied dan ook!

Elke week tijdens de groepstherapie is het ‘werk’ een onderwerp van gesprek. De meeste van ons voelen zich niet gezien en gehoord en als je al richting het jaar of langer ziek bent dan geeft dat een hoop onzekerheid en twijfel. Iets wat je eigenlijk er niet bij kan hebben aangezien je keihard aan het werk bent dagelijks met je doelen die je gesteld heb vanuit je therapie.

Helaas blijkt in de praktijk (ervaringen binnen de groep maar ook op social media lees ik er veel over) dat er maar weinig werkgevers/bedrijfsartsen zijn die weten hoe om te gaan met een werknemer die NAH heeft.

Op de verkeerde momenten wordt de druk op gevoerd, wordt al een tweede spoor ingezet of bij een wat oudere werknemer gepusht richting vervroegd pensioen.

Bij mij roept het ook in ieder geval de vraag op wie wil mij nou hebben in zijn team?! Wat ben ik nog waard met mijn NAH????? Wordt ik nog gezien als de werknemer met mijn kwaliteiten of ziet men eerst mijn NAH en trekt men dan al een conclusie en kiest men dan al een andere route?

Dat zou toch anders moeten gaan?! Je zou toch een deskundige moeten inroepen om hierin te ondersteunen? En niet alleen afgaan op een FML of onderzoek. En ja ik ken de Wet Poortwachter en weet ook echt dat bepaalde stappen nu eenmaal moeten maar echt de gesprekken zijn keer op keer zo’n gevecht en volgens mij moet dat echt anders kunnen!

Het is best lastig dat er geen spoorboekje is wat jij als werknemer en werkgever kan volgen. Ook voor een bedrijfsarts zou dit spoorboekje fijn zijn zodat de adviezen aansluiten bij dat wat die ene werkgever met NAH nodig heeft. Want geen enkele NAH is hetzelfde!!

Ik weet dat ze gelukkig bezig zijn met het ontwikkelen van een brochure “Hersenletsel en re-integratie naar werk dit is goed om te weten” (wordt ontwikkelt vanuit het project Op-Weg-Wijzer, onderdeel van het programma Volwaardig Leven van het ministerie van VWS). Echter is er naar mijn idee meer nodig dan een brochure! Ik zal in ieder geval in mijn boek hierbij stil staan en onderzoek naar doen! (mocht jij je ervaringen willen delen met mij stuur mij dan een persoonlijk berichtje!)

Maar goed terug naar de titel “Wie wil mij nou hebben?” want daar ben ik wel benieuwd naar. Als jij werkgever/bedrijfsarts zou zijn hoe zou jij dit dan aanpakken? Als jij leidinggevende bent, kan iemand dan nog werken bij jou? Mag ik aangepast werken binnen jouw organisatie met mijn NAH en mijn passie uitvoeren als leidinggevende? Ik ben erg benieuwd hoe jij daar tegenaan kijkt en of ik nou zo verkeerd zit met mijn gevoel “Wie wil mij nou hebben?” Deel jij hieronder jouw verhaal?!

PS mijn eigen foto hierbij geplaatst want zie jij ook wat ik zie?!

Therapieland

Wie had ooit gedacht dat ik daarin zou belanden! Het is toch echt gebeurd en ik moet je zeggen het is best wennen om o.a. opeens zelf PMT (Psycho Motoische Therapie) te krijgen. Zeg maar de patient/client in het revalidatiecentrum te zijn.

De eerste weken met mijn nieuwe therapieen zitten erop. Drie dagen achter elkaar heen en week naar het revalidatie centrum is best pittig kan ik zeggen. Zeker omdat het evenwicht in de week nog ver te zoeken was. Ik ben wel gestart met het regelmatig rusten/slapen in de middag. Ik heb het echt weer nodig. De tip van iemand van fb helpt om het rusten/slapen ook te zien als therapie! Hierdoor voel ik me minder schuldig, heb ik een minder baal gevoel en voelt het ook minder als achteruitgang. De laatste twee weken heb ik ook pbl uren opgenomen van het werk om te kijken of ik mijn lichaam even een reset kan geven.

Na de vakantie was ik echt zo moe en uit balans dat ik het gevoel had op grote hoogte te balancerenop een dun koort. De afgrond was erg dichtbij kan ik je zeggen.

Nu ruim een week verder kan ik zeggen dat het mij wel helpt al moet ik wel bijven rusten 2x op een dag om in balans te blijven!

De therapieen zjin intensief echter ook heel leerzaam. Daarnaast is het zo fijn om in de OBB groep (Omgaan met Beperkte Belasting) en de groep Voorlichting over NAH herkenning te hebben op de klachten en samen met anderen het hierover te hebben. Je hoeft eigenlijk maar weinig te zeggen omdat de ander precies begrijpt wat je bedoelt. Ook loopt met en tegen dezelfde zaken aan en reacties van buitenstaanders! (onbegrip, je ziet toch niks, ach ik ben ook weleens moe, gewoon even vroeg je bed in, ik vergeet ook dingen hoor, etc.)

Vanuit de OBB groep gaan we ook echt aan de slag met de gemaakte persoonlijke doelen. Voor mij is een van de belangrijkste doelen dat ik leer om mijn activiteiten die ik wil doen op een dag goed leert in te delen en niet zoals ik het nu doe alles in de ochtend plan waardoor ik in de middag helemaal geen energie meer over heb voor andere zaken.

Tevens wil ik mijn gevoel serieus nemen en mij zelf hierin seriues in nemen. Ik doe dit nu door elk uur te kijken waar ik sta op de thermomenter, hoe voel ik mij en wat houdt dit in voor de volgende activiteit die gepland staat. Zonodig pas ik dus ook mijn activiteit aan. Ik weet nu namelijk dat mijn hersteltijd als ik doorga alleen maar langer is en dat ik uiteindelijk mijzelf dan uitput. De batterij van iemand met NAH laadt nu eenmaal anders op dan van iemand zonder NAH. Mijn batterij loopt sneller leeg en helemaal opgeladen zal hij ook nooit meer worden.

Bovenstaand wil niet zeggen dat de balans er is. Dit is nl. nog erg zoeken echter heb ik wel weer wat betere dagen ervaren en merk ik dat ik weer kleine stapjes vooruit kan zetten. Ik weet wat me te doen staat echter het ook daadwerkelijk uitvoeren is best lastig. Je bent gewend om altijd maar door te gaan en afscheid nemen van mijn oude IK gaat met kleine stapjes.

Ook bij PMT zijn we hard bezig om toe te werken naar die balans door diverse oefeningen die we doen. Ik zal hier in mijn volgende blog op terug komen waarbij ik een kijkje geef in mijn therapie sessies

Dinsdag 12 oktober 2021

Wat als ik jou zou vragen.......

Vandaag was de doodle een messengertas. Ik verwerk momenteel mijn doodles in mijn SchrijfBijbel. Hierdoor is het gelijk een Bijbelstudie omdat ik vaak op het woord verschillende teksten uit de Bijbel met uitleg tegenkom als ik hierop google. Vervolgens neem ik de tekst en uitleg die ik het best passend vindt bij mijn stemming van die dag.

Voor vandaag is dat Psalm 121; een Pelgrimslied geworden. Lees maar eens wat een mooie boodschap in deze Psalm zit. 

Ik hef mijn ogen op naar de bergen, vanwaar mijn hulp komen zal.

Op de site van zijlacht.nl kwam ik de toepasselijke vraag tegen bij deze Psalm "Wat zit er in jouw tas?!"

Dit brengt mij terug tot de ttitel vandaag. Want wat als ik jou zou vragen welk werk zou jij gaan doen als jij je huidige baan niet meer kan uitvoeren?! Geen makkelijke vraag toch. 

Dit is wel de vraag die momenteel in mijn tas zit! Stress over mijn toekomst. Kan en mag ik mijn vak als manager nog wel doen?! En stel dat ik dit niet meer kan/mag wat dan?! Wat ga ik dan doen????? Hoe kan ik mijn passie laten gaan?! Je begrijpt dat dit mij veel stress en emoties oplevert momenteel en mijn tas loodzwaar maakt! 

Sinds de zomervakantie, nu zo'n 8 weken geleden ben ik erg moe. Je zou denken dat de vakantie energie geleverd heeft echter ben ik sinds die tijd moe, misselijk, duizelig, etc. Ik sleep mijzelf de dagen door......

Nu is het voor een ieder al lastig om na drie weken vakantie weer in een werkritme te komen echte bij mij kost het dus nog meer tijd. Tevens waren de therapieen erg onduidelijk in het begin en lukte het mij dus ook niet om in een ritme van de werkweek te komen. En dan speelt deze vraag de laatste week ook nog eens mee!

Voor nu heb ik even twee weken uren opgenomen om te kijken of ik tot een soort van reset kan komen met mijn lichaam, met mijn hoofd en met mijn zware tas op mijn schouders. Heb je tips dan zijn ze zeker meer dan welkom en hoor/lees ik het graag. Voor nu probeer ik om mijn tas in Zijn Handen te leggen.

Vier weken na de zomervakantie

Dinsdag 21 september

Je kent het vast wel je eerste werkdag, werkweek na de vakantie. Pffff wat is die zwaar, je lijkt niet vooruit te branden en het komen in dat werkritme is een ramp. Nou doe dit x ......... en dan weet je een klein beetje hoe ik mij voel. 

We zijn reeds 4 weken verder na de zomervakantie en helaas nog steeds geen ritme kunnen vinden in de dagen. Elke dag ben ik bek af en er zijn zelfs dagen dat ik niet vooruit te branden ben en alleen maar op de bank kan hangen en gek wordt van de angst dat ik weer een CVA krijg omdat ik mij zo beroerd voel.

Op een gegeven moment maar eens gevraagd op een lotgenoten groep of meerdere mensen daar herkenning op hadden. Je gaat toch twijfelen althans ik wel. Gelukkig waren de reactie over het algemeen hetzelfde en had een ieder daar last van. Je hebt in je vakantie nu eenmaal een ander ritme en het kost gewoon meer tijd als je NAH heb om weer in een ander ritme te komen.

Het heeft tijd nodig. Mmmmm iets wat ik de laatste 10 maanden alleen maar doet. Tijd, geduld, kleine stapjes vooruit en weer achteruit, wachten, etc. Soms dan zou ik willen..........

Nu moet ik zeggen dat het ook wel echt pittige weken geweest zijn. Verzekerings Geneeskundig Onderzoek vanuit de werkgever afgerond en het rapport met conclusie gekregen. Dit gehele onderzoek heeft mij heeeeel veel negatieve energie gekost en tijd wat ik liever besteed had aan mijn herstel! Maar goed er zijn zaken die nu eenmaal moeten al had de wijze waarop echt wel anders gekund ...............

Naast dit rapport was er veel onduidelijkheid met betrekking tot de start van mijn therapieen bij het revalidatiecentrum. Ga ik nu individuele therapie doen of in een klein groepje?! Vanaf deze week is dat gelukkig duidelijk geworden en ga ik een pittig programma volgen van 1x per week fysio,1x per week PMT, 2 uur groepssessie beperkte belastbaarheid en 1x per week een uur de groepssessie voorlichting. Daarnaast nog mijn 50% werken wat ik over het algemeen in de ochtenden doet. 

Tot slot viel vorige week ook nog eens de brief op de mat dat ik binnenkort 52 weken ziek ben en dus nog maar 70% van mijn salaris ga krijgen. Pfffff wie had dat ooit gedacht! Je weet dat die brief eraan komt en toch doet het pijn en verdriet als hij eenmaal op de mat valt!

Wat hebben we nog veel te leren in het traject medewerkers begeleiden die ook in dit proces zitten. Ik heb er in ieder geval veel van op gestoken en zal het de volgende keren zeker nog beter gaan aanpakken dan ik al die jaren gedaan heb als manager met zieke werknemers. Wat dat betreft ben ik een ervaring rijker (liever niet gehad) en zal ik dit zeker meenemen en delen als de situatie zich voordoet.

Het evenwicht/ritme zal nog wel even zoeken zijn denk ik. Ik moet ook leren toe te geven aan mijn vermoeidheid en dan gewoon even mijn rust te pakken door weer op de bank te kruipen en even weg te dutten. Maar he dat voelt zo als een teruggang!!! En ja dat wil je niet! Ik moet mij zelf er dan ook echt toe dwingen en beetje bij beetje gaat dat wat beter.

In de avond ga ik op tijd naar bed zodat ik rond de 8,5 a 9 uur slaap te pakken heb. Dan voel ik me in de ochtend al iets minder vermoeid dan als dat minder dan die 8,5 uur is!. Gelukkig heb ik ook wat afleiding door onze kleine Joep. En ja natuurlijk vergt dat ook energie maar de liefde die ik ervoor terug krijg!!! En ja we knuffelen veel! Wist je dat uit onderzoek is gebleken dat zowel voor Joep als voor mij knuffelen stress verlagend is. Gelukkig houdt hij er van dus knuffelen we samen wat af!  

Tevens is het een heerlijke afleiding en zorgt het ervoor dat ik minder continu bezig ben met het feit dat ik aan het herstellen ben. Ook zorgt het voor het nodige ritme en probeer ik in de middag met de slaap momenten van Joep mee te doen! Kortom als je vraagt hoe het gaat met mij dan is dat lastig te zeggen nu. Ik verlang weer naar betere tijden dus duim je mee met mij dat deze snel gaan komen!!!

De week van de hulpverleners

Vrijdag 27 augustus 2021

Of het nu komt omdat ik drie weken rust gehad heb ik weet het niet echter had ik deze week wel een “hulpverlenersmoe” gevoel. Ben trouwens benieuwd of er lezers zijn die hier herkenning op hebben. 

En voorop gesteld ik weet dat zij er zijn om mij te helpen en daar ben ik ook heel blij mee; dus daar gaat het niet over! Waar gaat het dan wel over?!

De week startte met een bezoek aan het revalidatiecentrum Klimmendaal waar ik twee intake gesprekken had; ergotherapie en PMT (psychomotorische therapie). Hele fijn gesprekken waarbij ze echt de klachten herkenden en beiden aangaven dat ze zeker wat konden betekenen voor mij. Erg fijn om te horen dat er nog stapjes te maken zijn en er nog genoeg te leren valt!

Ik merk dat het fijn is om met mensen te praten die je met niet zoveel woorden hoeft uit te leggen wat er is en die met 1 woord/zin begrijpen wat je bedoelt!

Woensdagochtend werd ik verwacht bij de verpleegkundige in de huisartsenpraktijk voor controle bloeddruk. Deze was gelukkig goed en over drie maanden mag ik terug komen en dan ook nog een keer bloed laten prikken. Niet veel later was ik bij de fysio en dat was hard werken na drie weken wat minder actief te zijn geweest! Ze heeft mij flink laten zweten maar des te trotser op mijzelf dat ik dit maar mooi weer gedaan had!

Donderdag had ik een afspraak in het Antonius ziekenhuis in Utrecht. Voor mijn werk heb ik een Verzekerings Geneeskundig Onderzoek waar een second Opinion van een andere neuroloog in zit. Dit was een pittig gesprek van ruim 1,5 uur waarbij ik wederom mijn hele vraag mocht doen, vele vragen kreeg, een concentratie test kreeg en een neurologisch ondezoek. Ik was helemaal gesloopt daarna en heb dan ook in de auto liggen slapen. Dit gaat mij weer wat dagen kosten om bij te tanken!

De week sloot ik af bij de fysio waar ik mijzelf echt naar toe gesleept heb. Echter na het half uur was ik wel super trots op mijzelf dat ik dit maar mooi weer gedaan had! 's Middags wel op de bank gelegen want ik was echt helemaal op!

Waarom nu ‘’hulpverlenersmoe’’ denk je? Het valt toch wel mee?! Ik denk dat het met name te maken heeft met keer op keer je verhaal vertellen. Keer op keer vertellen hoe het gaat met je. Keer op keer…………. En soms heb je gewoon dagen dat je daar geen zin in heb, dat mijn CVA niet zo op de voorgrond staat. Ik denk zelf dat het met name het laatste is en in de vakantie bemerkte ik dat ik er soms even niet bij stil stond of er over nadacht. En dat waren dan echt wel de hele goede dagen in mijn vakantie. En nu na drie weken is de week vol met mijn CVA en kan ik er echt niet omheen. Ook de gevolgen daarvan zijn zeer merkbaar deze week. Het weer herzoeken en herpakken van het ritme, de vermoeidheid en de gevolgen daarvan (duizelig, concentratie verminderd, etc.)

Soms zou ik de klok willen terug draaien, de tijd (en dan bijvoorbeeld in de vakantie) stil willen zetten, de klok vooruit willen zetten. Gewoon om weer alles gewoon te laten zijn. Echter weet ik ook dat het niet zo is en dat ik mijn leven nu eenmaal anders moet inrichten dan ik voor mijn CVA gedaan heb. Echter soms wil en wens ik gewoon dat alles normaal is en dat ik niet afhankeklijk ben van andere om stapjes te maken in mijn leven! 

En aan de ander kant ben ik dankbaar dat ze er zijn en dat ik bij de intake hoorde dat er echt nog wel wat mogelijk is om de balans in mijn leven stabieler te krijgen en niet met pieken en dalen zoals het nu is. 

Kortom we zetten de schouders er weer onder en gaan er weer voor en ik gun mijzelf de tijd, ik luister naar mijn lichaam en focus mij op mijn herstel!

Mijn leven lang leren

vrijdag 23 juli 2021

Mijn vader zei altijd vroeger tegen mij dat ik mijn leven lang zou leren. Ik dacht toen ja duh echt niet als ik van school af kom dan vind ik het wel genoeg geweest. Uitraard kreeg hij wederom gelijk en leer je inderdaad je leven lang!

Zeker na mijn CVA is mijn leven een grote leerschool geworden. Ik heb moeten leren, en leer nog steeds, om mijn leven compleet anders in te richten dan voor mijn CVA. Ik heb moeten leren accepteren dat mijn leven nooit meer wordt zoals het voor mijn CVA was. Ik heb moeten leren de juiste balans in de dag aan te brengen om te voorkomen dat ik oververmoeid raakt. En ga zo maar door! Het is 1 grote leerschool geworden van vallen, opstaan en weer doorgaan!

En weet je eerlijk gezegd ben ik er soms wel helemaal klaar mee met dat leren echter weet ik als ik verder wil komen, zal moeten doorzetten en dat het soms best even oke is om te sikeneuren zolang ik daarna maar de draad weer oppakt. 

Dinsdag was weer eens zo'n leerschool dag. Ik had van te voren mijn twijfels al of het allemaal niet te veel zou zijn. Ik had in de ochtend drie vergaderingen, in de middag de uitslag van mijn NPO en in de avond zou ik uiteten gaan met ex collega's. Kortom de buik zei je moet iets schrappen.........

Maar goed ik dacht ach laten we eens kijken wat het mij brengt zo'n dag. Nou dat heb ik geweten. Ik heb alle activiteiten gedaan echter was ik in de avond helemaal gesloopt! En echt het etentje was reuze gezellig en het lukte mij ook echt om aanwezig te zijn maar eenmaal thuis was mijn batterij zo goed als leeg (lees min).

De afgelopen dagen heb ik dit dus echt moeten boeten hiervoor! Ik had continue hoofdpijn, was duizelig en mijn lichaam voelde als gesloopt aan! Ik was boos op mijzelf want waarom had ik niet geluisterd naar mijn voorgevoel! Boos op mijn CVA want normaliter zou dit alles geen probleem zijn! Boos en verdrietig alles passeerde de afgelopen dagen. Ik kon daadwerkelijk echt niks meer; zelf tekenen lukte niet en ik heb vele uren op de bank, naast het werken,  doorgebracht.

Vandaag voel ik mij tot nu toe ietsje beter en kan ik terugkijken op een harde leerschool deze week! Ik wil te snel, ik wil te veel, ik wil dat het weer normaal is! Maar ja dat zal het nooit worden dus vandaag tijd om terug te gaan, te beseffen dat er een ''nieuwe normaal'' is  voormij en dat dit tijd kost en dat ik mijzelf die tijd ook moet geven! Het is zoals mijn vader zei je leert je leven lang met vallen en opstaan. 

8 maanden en 3 dagen

12 juli 2021

8 maanden en 3 dagen na mijn cva mag ik weer een stukje manager zijn. Een stukje daar bedoel ik mee dat ik nu manager ben sinds kort van 1 woning. En ja het is nog maar 8 maanden geleden en dan ben ik trots op de stappen die ik gezet heb en trots dat ik samen met dit team op pad mag gaan!

Vandaag maakte ik kennis met dit team tijdens hun derde teamcoaching. Ik mocht deze ochtend zien, ervaren en horen hoe zij hun eigen vissenkom (https://www.mica-ede.nl/blog/blog-nieuws/blog-met-elkaar-in-gesprek/) over hun team inrichten, hoe zagen ze zichzelf en de ander in de vissenkom, welke rol neem je op je en wat zie je bij de andere. 

Best spannend om je als medewerker kwetsbaar op te stellen naar je collega's maar zeker ook naar je nieuwe manager toe die je nog helemaal niet kent. Het was een mooie bijeenkomst waarin ik veel heb mogen zien en ervaren over dit team. Een team vol met passie voor hun clienten, een team dat graag met elkaar aan de slag wil gaan om tot nog mooiere resulataten te komen!

Bloeddruk te hoog pilletje erbij

Maandag 5 juli

Angst is een slechte raadgever zeggen ze echter nadat ik hoorde dat mijn bloeddruk te hoog was en welke gevolgen dat kan hebben (oa een beroerte) nam de angst toe en het vertrouwen in mijn eigen lichaam wederom af. 

De angst om weer wat te overkomen was groot en zowel het alleen een rondje buiten doen als alleen thuis zijn kostte mij de nodige energie. Ookdurfde ik niet de hardlopen schoenen aan te doen en deed het rustig aan bij de fysio. Mede ook omdat ik regelmatig duizelig was en het gevoel dat ik zweefde over de aarde en op een andere planeet leefde!

Vandaag toch de stoute schoenen, eh hardloopschoenen aan gedaan dit moest stoppen en ik wist door het te doen dat het vertrouwen ook wel weer zou komen. De dag ervoor zoonlief, die thuis was die ochtend, verteld welke route ik zou lopen en dat als ik na drie kwartier niet terug zou zijn hij mij daar kon vinden. Gewoon wat zekerheden voor mijzelf aan de voorkant regelen.

Vanochtend wederom wakker alsof er een vrachtwagen over mij heen gereden was vannacht (zeg maar het gevoel dat je na een avondje zwaar stappen heb) echter na rustig wakker worden op bed de kleding aangetrokken en op pad gegaan.

Evy moedigde mij aan in haar oren en zo vlogen de meters, lantaarnpalen en km aan mij voorbij. De training van Evy verliep voorspoedig en doordat wandelen met hardlopen afgewisseld wordt kon ik tussendoor mijn hartslag weer iets naar beneden brengen. Oke de angst was er nog wel maar toen ik uiteindelijk na 3,3 km weer thuis was, was ik super trots op mijzelf. Dit had ik toch maar mooi weer gedaan en overwonnen. Nu volhouden!

Helaas werd ik wel in de loop van de dag duizeliger en hielp het ook niet toen ik na de lunch ging liggen. Of het komt door het hardlopen, bijwerking van de medicatie, bloeddruk, geen idee?! Het is vervelend want ik kon daardoor ook niet naar mijn afspraak buiten de deur. Het leek mij niet echt wijs om met de auto te gaan rijden namelijk. Rest van de middag maar rustig aan gedaan en wat proberen tot rust te komen op de bank en tekenend in de hoop dat het wat daalt allemaal.

Creatieve vitaliteit

Woensdag 9 juni 2021

Een paar uur naar het werk

Gisteren was het voor het eerst dat ik na 7 maanden richting werk zou gaan! Weer een stapje vooruit al voelde het niet zo vanwege de aanhoudende vermoeidheid! Al ging het gisteren gelukkig wel wat beter in vergelijking met het weekend.

Uiteraard was het spannend evenals de rit erheen langs het kanaal. En ja ik had ook anders kunnen rijden, over de snelweg maar ja ik dacht laten we deze uitdaging maar ook gewoon aangaan en niet uit de weg gaan. Het was spannened echter ben rustig gebleven en heb rustig gereden. Ja ws zo'n slak waar jij misschien regelmatig wat vindt als je erachter zou rijden. Maar he bedenk dat dit misschien dus iemand is die het spannend vindt en een stapje aan het maken is in zijn/haar proces tav auto rijden! Denk maar teurg aan mijn verhaal!

Het rijden blijft intens inspanned; niks automatisch zoals voorheen! Een rare ervaring blijft dat! De prikkels die op je af komen zijn er best veel en daarbij doet de zon door een bepaald licht ook nog eens zijn best!

Eenmaal op het zorgpark voelde het goed en vertrouwd aan. De managers waren nog in overleg echter al snel klaar en konden we aan het rayon overleg startten. Het was fijn om er te zijn, om fysiek aanwezig te zijn en zo in verbinding te kunnen gaan. Het voelde als weer mee mogen doen en niet aan de zijlijn te hoeven staan. En oke het is nog maar een klein stapje maar wel een hele grote voor mij en een hele fijne stap. Verder is het uiteraard zoeken naar mijn plekje binnen het nieuwe rayon. Collega's ken ik wel echter nog niet intensief mee samengewerkt. Absoluut het vertrouwen erin dat dit goed gaat komen. 

Lastig was dat ik terughoudend moest zijn bij bijvoorbeeld waarnemingen voor locaties regelen enof werkgroepen. Alles op zijn tijd, maar het kriebelt wel en dat is ook weer een goed teken.

Twee en half uur later stapte ik de auto weer in met een voldaan gevoel en kijk ik uit naar de volgende keer. 

Het was intensief en eenmaal thuis voelde ik ook wel een moe hoofd echter dat is ook niet gek en heb dat ook toegelaten. Compleet chill zijn kon helaas niet want om half 4 moest ik met Timo naar het ziekenhuis toe (moedervlekje weg laten halen) dus nogmaals de auto in. Achteraf was dit geen slimme move en iets te veel van het goede geweest. Een wijze les ......

En ja zo blijf je leren en zoeken elke dag weer. En geen elke dag is hetzelfde helaas. Zou zo veel makkelijker zijn echter is mijn energiebatterij daar leidend in en zal ik daarop moeten leren inspelen, beter leren luisterennaar mijn lichaam en de rust nemen die ik nodig heb!

En dan zit je opeens aan de andere kant van de "tafel"

Woensdag 19 mei

26 jaar werkzaam bij 's Heerenloo waarvan 22 jaar als leidinggevende. Ik heb vele zieken begeleidt echter na die ene dag in november was ik degene die opeens aan de andere kant van de tafel zat.

9 november 2020 ik weet het nog als de dag van gisteren. Als ik eraan terug denk dan voel, zie en hoor en ervaar ik die dag van top tot teen; de rillingen gaan door mijn lijf!

Ik had mijn check in, een rondje park met onze koningspoedel Spyro gedaan en liep de oprit op. Ik voelde me niet goed worden; duizelig, rare tintelingen... Snel liep ik naar binnen en tijdens het uitdoen van mijn schoenen maakte ik een snurkend geluid. Door mijn hoofd flitste dit is niet oké! Echter negeerde het en liep naar boven om mijn tanden te poetsen. De beelden kwamen in een soort flitst voorbij hoe ik naar boven gekomen ben. Geen idee?! Later zei mijn oudste zoon dat ik onverstaanbaar praatte echter hij dacht dat kwam doordat ik nog tandpasta in mijn mond had. 

Beneden belde collega of ik nog online kwam en ik gaf aan dat ik eraan kwam echter hij kon mij niet verstaan. En toen besefte ik dat het niet goed was! Dit klopte niet! Ik ben op de bank gaan zitten en heb mijn man gebeld, en die vroeg gelijk naar Timo want ja ik was niet te verstaan. Heel gek want in mijn beleving praatte ik normaal?!

Toen ging het snel, ambulance gebeld en die waren er binnen 20 minuten. Spraak was inmiddels terug en ook het wegtrekken van oog en mond was weer normaal. Echt wat was ik bang en angstig op dat moment!

Uiteindelijk hoefde ik niet mee naar het ziekenhuis en mocht ik mij de volgende dag melden op de TIA poli. Na een nachtje ziekenhuis en een mri in de avond hoorde ik woensdag rond de klok van 12 uur dat ik een beroerte gehad had. En toen mocht ik naar huis en zat ik thuis! 

Ik zat thuis. Ik die gewend was 24/7 aan te staan en er voor te gaan en nu wat moest ik nu?! Duizend en 1 vragen zonder antwoorden......

En ja toen zat ik ook opeens als manager aan de andere kant van de tafel! Nu ben ik de zieke medewerker. Bizar nog nooit in die 26 jaar werk zo lang ziek geweest! Nog nooit meegemaakt dat de rollen omgedraaid waren!

Bizar om mee te maken aangezien ziek melden niet in mijn woordenboek voorkwam. Oké als het echt niet ging dan deed ik dat maar daar waar nog gewerkt kon worden gewoon vanuit huis dan deden we dat! Desnoods tikken met de linkerhand toen de rechterarm geopereerd was. Echter nu had ik geen keuze; dit was niet niks. Dit was geen kwestie van de schouders eronder en doorgaan! Dit ging tijd kosten en had tijd nodig!

Aan de andere kant van de tafel zat ik dan. Nu moest ik ervaren hoe het is om als zieke gezien te worden, ervaren hoe het is om bij de bedrijfsarts te komen, ervaren hoe het is om gesprekken te hebben met je leidinggevende en re-integratie adviseur. En nee ik kon het manager zijn niet altijd los laten en gewoon de zieke zijn. Uiteraard vergeleek ik alle stappen met hoe ik was als leidinggevende naar mijn zieke medewerkers toe. Gaf ik hun wat ik nu zou willen?! Gaf ik hun wat ik nu zo nodig had?! 

Volmondig "ja" kon ik hier niet op antwoorden echter heb ik wel het idee dat ik over het algemeen op de juiste wijze kon aansluiten en de medewerker de ruimte gaf om op die wijze te re-integreren die duurzaam was.

Ik kan je zeggen dat het wel lastig is om als zieke  je 'over te geven' aan de koers die gevaren wordt tot duurzaam herstel. De stappen die genomen wordt... De verwachtingen die er zijn.........

Gisteren was er weer zo'n stap. Ik wist dat hij eraan kwam en toch kwam hij hard aan. De envelop viel op de mat van Ergatis voor arbeidsgeneeskundige diagnostiek. Met als doel "het verkrijgen van een goed medisch onderbouwd belastbaarheidsprofiel en advies over de noodzaak van een behandel interventie. Ter bevordering van verder herstel en re-integratie in passende arbeid". 

Slik hoezo passende arbeid denk ik dan. Ik ga gewoon mijn functie als manager uitoefenen. Ik ben al op weg en werk deze week alweer 8 uur! Ik krijg zelfs energie hiervan! Ik het volste vertrouwen dat ik dit kan!

Zo'n envelop met inhoud, ik weet dat het moet, echter voelt zo niet fijn en geeft eerlijk gezegd ook echt wel wat stress en druk. Ik zou zo graag de envelop willen ontvangen van revalidatie centrum Klimmendaal dat ik uitgenodigd wordt voor een intake zodat zij met mij verder aan de slag kunnen om mij nog beter te leren omgaan met mijn balans zoeken in de dag en prikkels! Daar wil ik mijn energie oprichten!! Dat gaat mij wat opleveren. Ik zie nu nog niet wat Ergatis mij gaat opleveren. Wie weet denk ik daar over een aantal maanden anders over en dan laat ik dat zeker weten. 

Morgen zal ik toch echt eraan moeten geloven en, de inventarisatielijst die erbij zit, invullen. Bezig zijn met wat ik niet kan........... Hierna ga ik mij weer focussen op het herstel waar ik mee bezig ben; de nodige opdrachten gekregen van de ergo om mee aan de slag te gaan. Ik ben nog steeds op weg,  zoekende de ene dag meer dan de andere dag naar de juiste balans. Echter mijn vertrouwen is er dat ik er ga komen; sterker en mooier dan ooit!

Op zoek naar balans

Maandag 19 april 2021

En nee dan heb ik het niet over mijn gewicht of eten. Ik heb het dan echt over de balans in de mijn dag. De balans tussen mijn energievreters en energieleveranciers.

De eerste weken van mijn ergotherapie ben ik bezig geweest om mijn dagen qua activiteiten in kaart te brengenen te scoren als een ontspannen-, lichte inspanning-, gemiddelde- en zware activiteit. Daarnaast heb ik een lijst gemaakt met wat levert mij energie op (energieleverancier) en wat kost mij energie (energievreter).

In eerste instantie bleken sommige energieleveranciers toch energievreters te zijn zoals bijvoorbeeld wandelen. Tijdens het wandelen doe ik veel prikkels op die vervolgens allemaal weer verwerkt moeten worden en als het er heel veel zijn in de file komen te staan (zie blog 18022021)

De bovenstaande activiteiten (ontspannen, lichte inspanning, etc.) stonden voor een aantal punten: ontspannen -1, licht 1, gemiddeld 2 en zwaar 3.

Mijn eigen activiteiten die ik op een dag doe. ben ik toen gaan scoren per half uur. Vervolgens hebben we een x aantal punten gekozen die ik kon besteden op een dag. We kwamen uit op 35 punten.

Dat lijkt veel echter bedenk je dat ik voorheen er wel 2000 had. Hoe werkt dat dan vraag je nu je misschien af?! Als voorbeeld;

opstaan, douchen kost mij 2 punten, ontbijten 2 punten, werken 6 punten (ik werk een uur dus 2x 3 punten), wandelen wisselend 2 of 3 punten, eten 2 punten, etc. Zo bracht ik vervolgens mijn hele dag in kaart.

Tegenover de energievreters moesten ook energieleveranciers komen te staan. Dus activiteiten die mij punten gingen opleveren. Dit om te voorkomen dat ik over de 35 punten heen ging, dus te vermoeid zou raken. Dit was wel even een ontdekkingstocht echter ben ik er reeds achter gekomen dat creatief bezig zijn in de vorm van tekenen mij de meeste energie oplevert.

De kunst is om de juiste balans in de dag te zoeken en te zorgen dat ik niet over mijn punten heen gaat. Teveel punten erover heen betekent dat ik teveel gevraagd heb van mij zelf en te weinig punten het tegenovergestelde.

Het lijkt misschien simpel echter neem van mij aan dat het een hele klus is om de juiste balans te zoeken. Het is namelijk ook niet de bedoeling om al je energievreters achter elkaar te doen en elke keer als ik dacht he ik heb de balans dan ......... was ik bijvoorbeeld vergeten rekening te houden met onverwachtse zaken zoals een telefoontje, een regelding voor school van mijn zoon, etc. Kortom we waren nog al eens uit balans.

Echter heb ik ook dagen gehad die echt beter gingen en dat is heel fijn om te ervaren. Ik weet dus dat het kan en niet onmogelijk is!

Twee weken geleden was ik uit balans; daar schreef ik 9 april 2021 over. De afgelopen week zijn we op zoek gegaan naar een nieuwe balans. Een nieuwe omdat ik 2x een half uur xtra erbij ga werken vanaf afgelopen week naast de 4 uur die ik al werkte.

Naast de 2x half uur uitbreiding binnen het werk betekent dit ook dat ik binnen de rest 2x een half uur moet uitbreiden. Ik doe het uitbreiden op diverse vlakken dus niet alleen op werkgebied.

Bij mij is dat koken geworden. En neem van mij aan dat koken echt niet meer zo vanzelfsprekend is voor mij. De nodige stappen moeten doorlopen worden in de juiste volgorde en dat vraagt het nodige denkwerk. Nadenken en doen zijn twee lastige zaken samen. Iets wat we veel ook op de fysio oefenen in combinatie met balans houden. 

Kortom een intensief weekje zo waarbij het slapen matig gaat. Oké ik ben er nog niet in de nacht uit geweest omdat ik lang wakker lag echter ben ik met regelmaat (lees veel) wakker en wordt ik niet uitgerust wakker. Zaterdag bijvoorbeeld was de accu zo goed als leeg en dan sleep ik mijzelf de dag door met wandelen, CIZ formulieren en creatief bezig zijn! Vooral het laatste om mijzelf toch nog enigszins wat op te laden. Ik sluit mij daarnaast zoveel mogelijk af van de buitenwereld om de veelheid aan prikkels te verminderen.

We hebben nog een weg te gaan echter de beterere balans dagen heb ik ervaren en ik heb er alle vertrouwen in dat ze weer gaan komen en zich gaan vermeerderen. De ellende is alleen dat ik zo snel wil en dat gaat gewoonweg niet. De wil is er echter de vermoeidheid zit me tegen. Accepteren, geduld, effe balen en weer doorgaan dat doen we met "bestemming onbekend" voor ogen!

Vrijdag 9 april

9 november 2020 alweer  5 maanden geleden ..........

De klok vooruit is nooit mijn beste vriend geweest en zeker nu niet. De afgelopen 1,5 week heb ik behoorlijk slecht geslapen en lag ik uren te staren naar het plafond. Van alles geprobeerd; mindfulness, ademhaling, van Yoga-Nidra de lift oefening echter bleef ik al snel steken op de 11e verdieping.

Uiteraard gaat dan ook de maalknop aan en kan ik de knop UIT niet vinden. Om gek van te worden. De revalidatie arts kwam met slaap hygiëne echter dat pas ik allemaal al toe met uitzondering van de laatste 1,5 uur tv kijken dan. Medicatie wil ze nog niet aan want dat is vaak kortdurend. Ik begrijp het echter lijkt het mij zo fijn als ik kan slapen en dan enigszins met energie aan mijn dag kan starten.....

Verschillende kussens heb ik de afgelopen dagen uitgeprobeerd en met de ergo uiteindelijk dinsdag besloten dat ik mijn tekenspullen boven klaar leg en als het echt niet lukt dat ik dan ga tekenen waarbij ik desnoods de wekker zet om te voorkomen dat ik tot de volgende ochtend door ga.

Gek of niet maar ik heb het tot nu toe nog niet nodig gehad. Zodra ik wakker ben en begin te woelen zeg ik in gedachten over een paar kwartier slaap je wel weer en zo niet dan ga je eruit en ga je lekker tekenen. Klinkt simpel echter knaagt er toch een stemmetje in mij; dit gaat niet lukken!!!

Ik heb geen idee waarom het de laatste twee nachten enigszins goed gaat. Mijn nieuwe kussen of ben ik gewoon bek af van alle emoties van de afgelopen dagen of is het het feit dat er tekenspullen klaar liggen en woelen dan niet meer hoeft?!

Ik denk een combi van alles want ja emoties die waren er. Een lieve vriendin van mij ligt op de IC; hersenbloeding en is er slecht aan toe. Dit hakte er bij mij behoorlijk in en ik merkte uiteindelijk niet alleen omdat ze dicht bij me staat.

Het was een pittige confrontatie met hoe het ook had kunnen gaan bij mij en bracht me totaal aan het wankelen in mijn eigen herstelproces, in alles. Duizend en 1 vragen vlogen door mijn hoofd heen; over haar, over mijzelf, over het leven......

De nodige tranen zijn dan ook gevloeid de afgelopen dagen en ik ben nog wat zoekende naar ...... ja naar wat geen idee eigenlijk. Weet het gewoon even niet meer!!!

Anna, je weet wel dat stemmetje in je hoofd, (zij heet Anna bij mij) roept dat ik niks te klagen heb, gewoon door moet gaan en wat harder mijn best moet doen. Niet zo zeiken roept ze dan! Ik weet dat ik mijzelf op 1 moet zetten om tot herstel te komen echter het voelt allemaal zo oneerlijk aan op dit moment. Waarom is zo'n vraag die continue door mijn hoofd speelt en in gedachten vecht ik keihard met haar mee!! 

Ik weet dat ze nu zou willen dat ik mij focus op mijn herstel echter zou ik haar zo graag mijn kracht willen geven aan haar, naar haar toe willen gaan en er zijn voor haar..... Ik doe nu wat er in mijn vermogen ligt en stuur haar kaartjes en videoboodschappen en in gedachten geef ik haar kracht, een dikke knuffel en vecht ik mee. En elke stap in mijn eigen proces zet ik er ook 1 voor haar!!! En zeg ik hardop zoals we altijd zeiden als het even privé of op het werk #@&  was: "Het komt goed schatje hoe dan ook!"

Zeg nou zelf; als je naar de foto kijkt zie je toch niks!

Donderdag 18 maart 2021

Deze week is het de Brain Awareness week. Er is deze week aandacht voor de onzichtbare gevolgen. Gevolgen die je niet kunt zien en die vaak onbegrepen worden. Want ja kijk naar mijn foto en zie je dan iets? 

Waarschijnlijk niet echter mijn beroerte heeft mij wel de nodige onzichtbare gevolgen (vermoeidheid, overprikkeling, kort termijn geheugen, concentratie)gegeven. Gevolgen waar ik nu hard mee bezig bent om daar de juiste balans en mijn weg in te vinden. Dagelijks luister ik naar de podcast die deze week speciaal gemaakt is: Tussen je oren!

Helaas is er nog steeds niet het medicijn of die therapie gevonden die deze onzichtbare gevolgen kan genezen. En helaas lees ik ook nog veel op facebook en andere forums dat vele mensen na een cva/hersenschudding niet de juiste begeleiding/therapie krijgen en veel zelf moeten uit vinden. 

Ook mijn traject van revalidatie had veel eerder moeten starten; direct na mijn eerste ziekenhuisopname mede ook omdat de eerste maanden zo belangrijk zijn in het herstel.

Uiteindelijk ben ik dankbaar voor de fysiotherapie en ergotherapie die ik kan volgen en waar ik de juiste tools aangereikt krijgt om fysiek sterker te worden en om de juiste balans in mijn dag te krijgen.

En dit laatste lukt echt steeds beter. De dagen dat ik pas aan het eind van de middag vermoeid ben nemen de overhand en dat is zo fijn om te ervaren kan ik je vertellen. 

Als je dag in dag uit al moe op staat en bij het ontbijt denkt hoe kom ik deze dag door dan is het een verademing als dat pas aan het eind van de middag is. En oké dan heb ik nog een avondmaaltijd en avond te gaan echter dat is beter  te overzien dan een hele dag.

In de podcast vandaag werd ik geraakt door de woorden van Annemarie van der Sar dat ze nooit meer zo zou kunnen meekomen als vroeger. Dit hoort ook bij revalideren; accepteren dat mijn leven nu anders is dan voor mijn beroerte. Ik zal nooit meer volop aan staan en zal altijd rekening moeten houden met het feit dat ik sneller vermoeid, geprikkeld, etc. ben.

Echter door mijn betere dagen heb ik veel meer vertrouwen in de toekomst gekregen en voelt het allemaal minder zwaar aan dan een hiervoor. Ik weet dat de weg nog lang is en dat ik nog maar aan het begin sta. Maar he ik sta aan het begin van de nieuwe weg die ik ingeslagen heb en ik ga er keihard voor werken om de weg te doorlopen met alle hindernissen die ik nog tegen kom!

Dus mopper niet op die persoon die in jouw beleving staat te treuzelen bij de kassa of met het inpakken van zijn/haar boodschappen. Of die twijfelt op welk knopje hij/zij moet drukken bij de groente. Of...... vul maar in.

Onthoud dat elk mens uniek is en zijn/haar verhaal heeft en een rede heeft om te doen wat hij/zij doet.

Dus nee je ziet niks aan mij op de foto of als je mij tegenkomt. Echter weet en onthoud dat ik keihard aan het vechten ben voor mijn herstel en vele andere met mij!

Vrijdag 5 maart 2021

Hoe gaat het met je?

Een veelgehoorde vraag de afgelopen maanden. Een vraag waar we allemaal herkenning op hebben en die we regelmatig gebruiken op een dag om contact te maken met de ander en/of een gesprek te openen. Om belangstelling te tonen of soms ook gewoon uit beleefdheid. Eigenlijk is het een vorm van "hoi" zeggen met de verwachting dat de ander zegt: 'Hé, ja gaat prima joh!' En hup terug naar waar we mee bezig zijn; de orde van de dag.

Weet echter dat het een heel ingewikkelde vraag is. Als je "goed" beantwoord dan zie je over het algemeen de opluchting bij de vraagsteller letterlijk doordat de schouderpartij zakt of met een hoorbare zucht. De opluchting is te lezen in de ogen van de ander. Echter wat volgt er dan...... denk er maar eens over na. Vaak gaan we dan over tot de orde van de dag of vraagt de ander hoe het gaat. Zeg je "slecht" dan zie je de paniek in de ogen verschijnen van de ander want ja wat nu?! Wat ga je nu zeggen of vragen?! Meestal ontstaat er dan een wat ongemakkelijke situatie. 

De vraag is echter of jij op deze vraag ook een oprecht antwoord geeft aan de ander? Of zeg je 'goed' om er maar van af te zijn?

Vraag jezelf eens af hoe vaak vraag jij echt aan iemand: Hoe gaat het met je, gaat het goed? En hoe vaak luister je dan oprecht naar het antwoord van de ander. 

In Australië hebben ze op 9 september de ARE U OK-DAY. Een heel mooi initiatief om echt in gesprek te gaan met de ander ook als het lastig is. Wat zou het fijn zijn als we hier niet alleen op 9 september aandacht aan geven maar elke dag als we met de ander in contact willen komen. Als we daadwerkelijk belangstelling voor de ander wil hebben! (hieronder de link naar de site met bruikbare tips die je in elke situatie kan gebruiken)

Ik vind het fijn als mensen ECHT belangstelling tonen in mij! Het antwoord op de vraag ''hoe het gaat'' is echter niet zo simpel te geven. Want ja goed gaat het niet en over het algemeen ook niet slecht, oké gisteren had ik  een #@% dag, maar goed ik heb geleerd dat het proces wat ik doorloop met vallen en opstaan gaat! En dat deze dagen erbij horen en mij ook veel leren!

Lastig is ook om het woord 'goed' te definiëren. Wat is een goede dag voor mij? Hoe ziet die er dan uit? Wat heb ik dan eigenlijk gedaan op zo'n dag?

Ik merk dat ik wel steeds dichter bij dat antwoord kom en dat is ook confronterend! Maar ja het hele proces wat ik momenteel doorloop is confronterend. Confronterend omdat niks meer vanzelfsprekend is! 

Ik zei al eerder dat revalideren keihard werken is en van de buitenkant is dat misschien niet te zien echter neem van mij aan dat het een zoektocht is zoals je in een doolhof wanhopig op zoek kan gaan naar de juist weg voor de uitgang. Ik begeef mij keer op keer op het drukste kruispunt wat je maar je kan voorstellen! Overal komen auto's, fietsers en wandelaars vandaan! Zebrapaden zoals in China schuin en dwars over de weg, stoplichten zijn er niet! Hoe kom je aan de overkant?!

Een balans in je dag zoeken met energievreters en energiegevers is nog niet zo makkelijk. Een activiteit doen waar je hoofd niet continue aanstaat wanneer is dat eigenlijk?! Bedenk maar eens iets waarbij je hersens niet gebruikt wordt?! Ik heb het nog niet uitgevonden. De vergelijking wordt weleens gemaakt dat het voetballen met een gebroken been is de gehele dag door. Kun jij je dat voorstellen?! Ik eerst ook niet maar nu wel......

Het is letterlijk leren door vallen en weer op te staan. Eigenlijk zoals de meeste van ons hebben leren fietsen, schaatsen, etc. De voorheen simpele activiteiten zoals douchen, aankleden, koken, eten, etc. kosten mij nu energie. Alles wat zo vanzelfsprekend was voorheen vraagt nu denkwerk. Heb ik mijn deo nu wel of niet opgedaan? En zelfs het spiekbriefje wat nu in ons spiegelkast hangt, geeft nog twijfel! Dag in dag uit ben ik bezig om mijn brein en lichaam te trainen. 

En soms zijn er van die dagen dat het gewoon niet gaat. Dan is mijn hoofd al moe als ik opsta en o wat is het dan lastig om hieraan over te geven en niet te luisteren naar dat stemmetje in mijn hoofd (ze heet Anna by the way en ja ik heb haar een naam gegeven!) die roept "kom op joh stel je niet aan gewoon doorgaan!"

Ik mag en moet leren om mijzelf op 1 te zetten en te luisteren naar mijn lichaam wat wel en niet gaat. Gewoon kleine stapjes nemen en niet van die reuze stappen of de snelweg te nemen zoals ik gewend ben. Dat lukt NU gewoonweg even niet. Ik moet alleen nog even de juiste d-weg vinden en als ik die gevonden heb.......dan........

 https://www.ruok.org.au/join-r-u-ok-day 

File in mijn hoofd

donderdag 18 februari 2021

Ik schreef er van de week al over...... file in mijn hoofd! En nee dan bedoel ik niet een opstopping van auto's en/of gedachten al zou dat ook zo maar kunnen. Nee, ik heb het bij file in mijn hoofd over de vele prikkels die in de file staan. Ze staan klaar om verwerkt te worden echter is het zo druk daarboven dat er nu een file staat en chaos ontstaat. 

Bedenk de hersenen maar eens als een groot wegennetwerk. Zo'n netwerk wat je weleens ziet op een kaart. Heel ingewikkeld, allerlei wegen lopen door elkaar heen, kruisen elkaar, gaan over elkaar heen, etc. Best complex en ingewikkeld dus.

Alle prikkels die ik op doe via mijn zintuigen staan op zo'n autoweg te wachten. Te wachten tot ze verwerkt kunnen worden. Echter is het er zo druk dat er een file ontstaat. Daarnaast is er ook nog eens sprake van een groot ongeluk.

Je kent het vast wel je rijdt op de autoweg en beide kanten zijn afgesloten vanwege een heftig incident. Er ontstaat file en alle auto's moeten keren. Bij de eerste paar auto's gaat dit nog goed echter als de andere auto's door krijgen dat ze moeten keren ontstaat er een chaos. De omleiding die elke auto nu moet nemen, ging al langer duren echter nu helemaal!

Zo is het ook met de prikkels die bij mij in de file staan. De verwerking van prikkels duurt langer echter is er bij sommige prikkels ook sprake van een omleiding die er genomen moet worden omdat er een "ongeluk" gebeurt is op dat stuk wegennetwerk. En deze omleiding duurt langer en kost meer tijd en ook meer energie. Ook in mijn bovenkamer ontstaat er chaos......

Net zoals heel Nederland heb ik genoten van de witte wereld; wat was het mooi en wat genoot een ieder ervan. Dit verzetje hadden velen even nodig. Echter maandag hakte de afgelopen dagen er wel in; en was ik bij het ontbijt al moe en kwamen de prikkels al keihard binnen. 

Na even kort hierbij stil gestaan te hebben en na te denken over wat het zou kunnen zijn, bedacht ik mij dat de prikkels van de afgelopen dagen een lange file hadden gevormd en klaar stonden om 1 voor 1 verwerkt te worden. De witte sneeuw, de schaatsende mensen, de mooie uitzichten, etc. hadden zich tot een file gevormd en al die prikkels probeerden nog verwerkt te worden en o wat kost dat een energie.........

En eerlijk gezegd ik zou er niet minder van genoten hebben als ik wist dat dit het gevolg zou zijn! Ik zou het zo nog een keer doen en in mijn achterhoofd houden dat de uren om het genieten heen wel minder intensief moeten zijn! 

Mijn hoofd ontploft terwijl ik stil sta

Zaterdag  6 februari 2021

Ik had zo gehoopt dat dit een betere week zou zijn dan vorige week echter was het wederom een prut week! De koers opnieuw bepalen kon pas donderdag en het wachten hierop heeft het mij veel energie gekost. Deze week erg verdrietig, boos, teleurgesteld en noem maar op wat past in dit rijtje! En ja ik ben gewoon even niet positief omdat ik me zo ook niet voelde. De dagen kostten mij enorm veel energie, mijn hoofd staat continue aan en alles komt tig x zo hard binnen qua prikkels!

Baalde er enorm van en heb mijn best gedaan dit gevoel toe te laten en er te laten zijn in plaats van zoals altijd mezelf een schop onder de kont te geven en alles weer om te buigen naar het positieve. Want positief was het gewoon de afgelopen twee weken niet! Ik ben keihard aan het werk met mijzelf en het lijkt erop alsof het niks uitmaakt!!

En ja ik weet dat het niet zo is en dat ik stapjes maak of stil staan om even op adem te komen, maar het voelde gewoon deze week niet zo! Ik was voor het eerst ook boos op het feit dat ik 9 november j.l. een cva gehad heb. Duizend en een vragen waarom ik,  hoezo ik? Ik leef gezond, ik sport?! Snap er geen bal van! En nu moet ik keihard werken om terug te komen en heb ik het idee dat alles tegenwerkt en geen meter vooruit ga!

Zo waren de afgelopen dagen en uiteraard waren er oké momenten maar dit had voor mij wel de overhand! Dit weekend rust ik uit en probeer ik energie op te doen voor de week die er weer aan gaat komen. Gewoon even pas op de plaats, in- en uitademen en accepteren dat deze tegenvallers er ook bij horen hoe naar het ook is!

De eerste dag van een nieuwe maand

1 februari 2021

Januari is voorbij gevlogen en bizar en wat is er een hoop gebeurd op welk gebied dan ook. We gingen stapjes vooruit, achteruit en we stonden stil! Het was vallen, kruipen, opstaan en weer doorgaan! Op naar een nieuwe maand vol met nieuwe uitdagingen; die we ook zeker willen zullen aangaan en omarmen!

Vandaag de eerste uitdaging maar gelijk opgepakt; spontane ingeving gisterenavond toen ik naar het weer keek. Voor fietsen beloofde de komende dagen niet veel goeds dus besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en te gaan hardlopen. Echt al een stapje vooruit vanwege het feit dat ik hieraan durft te denken en uiteindelijk dus ook gedaan heb vanochtend! Wow dag 1 van de nieuwe maand en al 1 stapje weer gedaan! 

Vanochtend rustig opgestart en Luan eerst op weg geholpen. Toen hij boven was heb ik mij omgekleed, een trainingsschema klaargezet (coach Greg) en ben ik op weg gegaan. Allereerst de benchmark run en daarna het rondje afmaken was het plan.

Hoe het was?! Het was echt fantastisch gewoon om weer op pad te zijn en ondanks dat ik nog maar net de hoek om was en bedacht dat ik mijn Save me armband vergeten was, ben ik door gegaan met alle vertrouwen in mijzelf en de route die ik ging lopen. Dit ging mij lukken en weet je wat nog fijner was? Dat ik al niet bij de allereerste lantaarnpaal dacht wow hoe moet ik dit rondje uitlopen en waarom ging ik dit ook al weer doen!? Zelfs mijn bovenkamer heb ik even uit kunnen schakelen! 

Echt diverse lantaarnpalen gingen gewoon aan mij voorbij en ik had het zowaar naar mijn zin! Dit was een juiste stap geweest vandaag; een juiste keuze!

Na de benchmark run heb ik mijn horloge weer aangezet en mijn rondje afgemaakt. Eenmaal thuis was ik zo trots op mijzelf dat ik deze stap gezet had. Dit smaakte naar meer dus blij dat ik een trainingsschema heb van coach Greg om te gaan volgen; uiteraard naast het fietsen en de fysio fitness!

Vandaag heb ik ook gewerkt, 1 uur stond op het programma en dat was best pittig dus na 45 minuutjes ook maar gestopt. Morgen weer een dag.

Na de lunch met ergo bezig geweest. Het boek Lichter leven van Gijs Jansen uitgelezen en de opdrachten gedaan die erin stonden. In mijn Happy mind Happy life schrift schrijf ik alles op zodat ik het kan nalezen wat ik wil eigen maken. Het is mooi om te lezen dat hij aangeeft dat je niet positief moet denken om positief te kunnen zijn. Als je even niet gelukkig bent, dan mag je dat voelen. 

Hij vergeleek o.a. het leven met wachten op de "perfecte trein. Als je dit zou doen dan blijf je achter op het perron. De vraag is of je bereidt bent om een trein zonder hele duidelijke of ideale stemming te pakken. Als je doe dan kom je in ieder geval in beweging. Je kunt alleen ontdekken wat je wilt doen met je leven door onderweg te gaan en dit zal gepaard gaat met vallen en opstaan! Dus durf de trein te pakken die niet perfect is!"

Dat klinkt als een uitdaging echter 1 waar ik mij wel uiteindelijk comfortabel bij gaat voelen! Na de ergo mijzelf rust gegeven en een film gekeken. Echt een aanrader I Still Believe op netflix. De nodige tranen zijn gelaten maar wat een prachtige film met een mooie boodschap. 

Voor nu de dag van mij afschrijven en dan rustig de avond in. Ik kan terug kijken op een eerste fijne dag van de nieuwe maand!

Ik ben de kapitein op mijn schip

Woensdag 27 januari 2021

"Jij staat nu aan het roer en jij mag nu jouw koers bepalen!" Poeh best lastig als je anders gewend bent en altijd klaar staat voor de ander. Echter is mij het wel duidelijk dat het belangrijk is om mijn herstel handen en voeten te geven en mijzelf daardoor nu op nummer 1 te zetten. Anders komen we niet veel verder in dit proces. Ik moet mijn grenzen aan geven wat wel of niet kan. Ik moet niet kiezen voor de ander nu. Het is nu tijd voor MIJ!

Maar poeh wat is dat complex en lastig als je dat niet gewend bent. Ik ben nog nooit zoveel in korte tijd onderuit gegaan de afgelopen maanden. Maandag 9 november 2020 werd bepaald dat mijn koers anders moest gaan worden echter was toen nog niet duidelijk hoe en wat en had ik de koers ook zelf nog niet bepaald. Dit lukte mij totaal niet! Waar moest ik beginnen en hoe dan met die vermoeidheid en prikkelgevoeligheid!

1 december besloot ik echter dat niet de cva de leiding heeft maar ikzelf. Echter waar mijn koers naar toe zou gaan?! Geen flauw idee had ik! Bestemming onbekend!

En tuurlijk wist ik dat er een bestemming voor mij was op elk leefgebied! Echter welke eindbestemming was nog onbekend op de meeste leefgebieden. Ik kon niks doen dan mij er bij neerleggen.

De koers die ik wist was dat ik wel zorgen moest dat ik zou herstellen en dat ik alles op alles  zou zetten om dit te bewerkstelligen. Alle hulp had ik zelf geregeld of aangenomen via het ziekenhuis en in januari gingen we van start. Eerst de fysio fitness, toen re-integreren en daarna de ergotherapeut en vervolgens nog nazorg vanuit Verian. Wat dat betreft voer mijn boot lekker en deinde op de golven mee. Oké het was hard werken maar ik wist waar ik voor het deed; eindbestemming onbekend echter vast wel een mooie! 

Toch ben ik deze week dan door iets opeens de koers kwijt die ik aan het varen was. Ik val hard neer in de kajuit omdat het roer onverwachts omgegooid wordt. Huilend en schreeuwend lig ik op de grond; dit doet pijn. En ik laat het er zijn ; het mag en is oké voor nu!

Na een tijd kruip ik naar de ingang van de kajuit, trek ik mijzelf omhoog verwond en met pijn loop ik richting de kaartentafel en ga ik zitten. Starend kijk ik voor mij uit en ben ik stil...... stil......

Ik besluit dat het oké is om stil te staan! Ik besluit dat het oké is om stil te staan bij deze wijziging. Ik besluit dat ik verdriet en pijn mag hebben. Ik besluit dat stil staan geen achteruitgang is. Ik besluit dat stil staan  nodig is  om vervolgens weer verder te kunnen gaan....... 

Volgende week dan pak ik mijn kompas, potlood en liniaal weer op om opnieuw mijn koers te bepalen uit te stippelen op de kaart  op dit gebied!

In de motregen heb ik door de polder mijn hoofd leeg proberen te fietsen, heb ik stil gestaan, gehuild en ben ik weer doorgegaan. Voor vandaag is het genoeg, morgen is er weer een dag!

Een dag waarop ik stil mag zijn en stil mag staan en wie weet doe ik zelfs een stapje terug om daarna vervolgens weer vooruit te gaan!

Ergo

Maandag  25 januari 2021

Voor velen een gewone werkdag; de eerste werkdag van deze week. Voor mij de start van een nieuwe week, nieuwe kansen, nieuwe puzzels! Vanochtend gewerkt aan mijn opdracht voor ergo en aan het eind van de ochtend een intensief en leerzaam gesprek gehad met de ergo. Dit gaat mij echt helpen en inzichten geven.

Dit was wat ik nodig had, hoe hard werken en confronterend het ook is! Het is vallen, kruipen, opstaan en weer doorgaan echter komen we er wel en heb ik zo maar het idee dat bestemming onbekend zomaar een hele mooie bestemming zou kunnen worden! 

De grootste les van vandaag; zet jezelf op nummer 1 jij bent nu belangrijk! Pffff zo lastig als je altijd klaar staat en wilt staan voor de ander echter weet ik heel goed dat het nu zo moet zijn! Het is fijn dat ze mij handvaten geeft waar ik mee aan de slag moet gaan en tevens aangeeft dat het echt niet gek is wat ik voel en waar ik van baal!

Op basis van wat ik vertel wil ze ook aan de slag gaan met ACT model. Het klonk mij goed in de oren dus hier volmondig JA opgezegd. 

Bij ACT leer je om op een flexibele manier om te gaan met de obstakels die je tegenkomt in je leven, zodat je je aandacht kunt richten op waardevolle dingen. Het is een ervaringsgericht behandeltraject waarbij je aan de slag gaat met je binnenwereld (gedachten en emoties) en lichaam. Ook mindfulness oefeningen zijn onderdeel van het traject. De behandelvorm heeft verder veel raakvlakken met cognitieve gedragstherapie.

Een ander inzicht van vandaag was dat we gaan kijken of een fysieke activiteit mij energie oplevert om aan de slag te gaan met een mentale activiteit. Ik plan nu een mentale activiteit in de ochtend en middag in en zal daarom heen een fysieke activiteit inzetten.

Verder ga ik nog een x in kaart brengen hoe mijn dagen eruit zien en deze vervolgens scoren. Het idee is dat je 20 punten (-1, 0, 1, 2, 2)te verdelen heb op een dag en -1 is een activiteit die nauwelijks energie kost 0 een beetje en 3 veel energie. Eigenlijk lijkt het op de lepeltheorie alleen zet je het nu op papier en maak je het inzichtelijk.

Ik heb het idee dat ik steeds dichter bij komt, stap voor stap en dat het oké is als ik even stil sta en/of een stap terug doe omdat ik het even niet meer weet.....Echter weet ik nu dat dit mag en dat de vooruitgang er dan wel weer komt!

Elke dag begin ik opnieuw om de puzzel met vele stukjes compleet te maken

Zondag 24 januari 2021

Je kent het misschien wel zo'n puzzel waar je dagen mee bezig bent. Elke dag zie je de puzzel groeien en hoe dichterbij het moment komt dat hij af is hoe spannender het wordt. Soms mis je net dat ene laatste stukje echter als je die vindt en je puzzel klaar is na dagen puzzelen dan heb je zo'n heerlijk euforisch gevoel! Houdt dat gevoel even vast want dat euforische gevoel is mijn doel voor dit jaar! Het lijkt mij super om dat te kunnen ervaren aan het eind van de dag als ik terugkijk en de dag evalueer!

Voor nu start ik elke dag opnieuw met de puzzel. Elke ochtend liggen de stukjes weer door elkaar en moet ik opnieuw de stukjes voor die dag in elkaar puzzelen en keer op keer is mijn puzzel aan het eind van de dag niet af!

De volgende dag start ik dan weer opnieuw. En als ik dan denk te weten welk stukje waar moet dan blijkt het toch weer anders te zijn dan die dag daarvoor. Keer op keer een nieuwe puzzel, op zoek naar het juiste stukje. Oké ik hou van zo'n grote puzzel maar neem van mij dat elke dag opnieuw beginnen soms best frustrerend kan zijn.

Er zijn dagen dat het gewoon echt niet wil zoals gisteren. Ik word zoals altijd gewoon moe wakker echter merkte ik al snel dat de prikkels nu al volop binnen kwamen. De dag was nog maar net begonnen! Ik hoopte dat het wel over zou waaien maar nee dat deed het niet.

Ik verlangde de hele dag naar een bubbel echter wat ik ook deed het werkte niet voldoende. En werd het verlangen na het moment om te gaan slapen groter en groter. Ik puzzelde gisteren dus ook wat af echter de juiste stukjes kon ik niet vinden; het paste gewoon weg niet! En ja dan ontstaat er frustratie die weer energie kost!

Er was 1 fijn moment en dat was het spelletje 30sec na de maaltijd! We hebben heerlijk gelachen met elkaar! Even een onbezorgd moment!

Echter blij was ik toen ik eindelijk in mijn bed lag en mij kon afsluiten van alles door mijn oordoppen in te doen en mijn slaapmasker voor! Weg prikkels, dag dag. Morgen weer een nieuwe dag om opnieuw te puzzelen!

Ook vandaag stond ik vermoeid op (eigenlijk net als anders). We startten op zondag altijd rustig op met een bakkie en wat tv om dan rond 10 uur a half 11 gezamenlijk te ontbijten met elkaar. Altijd een fijn moment waarbij we het menu voor de komende week samen stellen en gewoon gezellig samen zijn als gezin. Ik koester deze momenten in mijn hart.

Heerlijk scheen de zon buiten en was de lucht prachtig blauw. Dit maakte dat ik nog meer zin had in mijn geplande fietstocht na het ontbijt. En zo zie je maar de ene dag wil de puzzel gewoon niet vlotten en vanochtend vlogen de stukjes in elkaar.

Het fietsen was heerlijk! Ik heb grote stukken echt kunnen genieten en dat is bijzonder fijn! Voldaan kwam ik thuis en na een douche even wat rustig aan gedaan en daarna aan de slag met mijn blog en opdracht voor de ergo. Even de breins wat werk laten doen! En deze 2 taakjes zijn dan wel weer genoeg voor vandaag! De rest van de dag mag ik dan lekker in mijn Bullet Journaal werken of haken. 

De weken vliegen om en elke dag puzzel ik wat af. Op zoek naar de juiste stukjes op de juiste plek en het juiste moment. Ik weet dat ik nog heel wat moet puzzelen voordat mijn eindresultaat er is. Echter zie ik uit naar dat moment.  

Het moment dat mijn puzzel af is en dat ik kan genieten van het eindresultaat. Dat ik trots ben op mijn gepuzzel! Ik weet dat ik daar de nodige puzzelstukjes nog voor moet neerleggen, de puzzel vaak opnieuw zal moeten maken. Echter  heb ik er vertrouwen in dat die puzzel af gaat komen! Hoe dan ook!

Nieuwe week nieuwe kansen of gewoon Vandaag!

Dinsdag 19 januari 2021

Vorige week donderdag bij de revalidatie arts geweest. Een fijn gesprek gehad, neurologisch onderzoek en wat testjes. Het gevoel rechts blijft anders dan links echter was ze niet ontevreden. Omdat ik aangaf dat mijn kort termijn niet optimaal was heeft ze ook daar wat testjes voor gedaan. Moest bijvoorbeeld vijf woorden onthouden en later opnoemen; wat trouwens goed ging. Tevens zoveel mogelijk worden met de letter D in een minuut opgenomen. Dit was een pittige oefening en later zei Lodewijk dat ik wel vijf keer het woord deur genoemd had. Mmmm dit heb ik dus echt zelf niet door gehad. Nou ja het was niet zorgelijk dus ik was allang blij. De tijd zal moeten blijken wat het herstel zal worden.

Vrijdag en zaterdag waren slechte dagen. Mijn planning was slecht met als gevolg dat ik erg moe en overprikkeld was en weinig kon hebben. Alles kostte energie en van binnen baalde ik daar enorm van. Ik wil zo graag echter het lichaam en hoofd roepen keihard STOP!

Zondag gestart met een heerlijke wandeling door het prachtige bos waar nog wat restanten sneeuw lag en de rest van de dag heerlijk creatief bezig geweest. Dit deed me goed en ik kwam tot rust fysiek en mentaal. Dat is dan weer fijn om te ervaren echter ook wel een confrontatie dat ik dus minder met mijn hoofd kan dan ik zou willen! Ik beloofde mijzelf dat ik maandag weer nieuwe kansen had en het dan beter zou gaan doen.

Nou ja dat was een mooi voornemen. Gisterenochtend werd ik wakker en had ik gelijk een conflict met mijzelf in mijn hoofd. Ik wilde die dag fietsen, soep maken, boodschappen doen, wandelen met de jongste en er paps en mams kwamen langs. Mmmmm best veel dus misschien maar niet fietsen? En zo ging het gesprek in de bovenkamer nog even door totdat ik besloot op de weer app te kijken en zag dat de rest van de week niet veel goeds qua weer gaf. Ik besloot heerlijk te gaan fietsen en daarna de rest te doen. 

En ja dat was inderdaad niet de beste keuze echter die conclusie trok in pas aan het eind van de dag! Echt ik leer het ook niet of zijn het toch lessen?!

Want ja hier vandaag over nadenkend en na het gesprek met de ergotherapeute moet ik toch wel de conclusie trekken dat een planning van de dag de oplossing is. En ja die maakte ik wel maar in mijn hoofd. Ja snap jij het al? Ik maakte in mijn hoofd een planning dat kon natuurlijk niet goed gaan want ik vergeet nog weleens wat of bedenk ter plekke wat en dan loop je jezelf voorbij. Het voornemen nu is of moet ik zeggen mij challenge voor deze week; om in de avond na het avondeten een planning te maken voor de dag ernaar en dan die zaken erin te zetten die mij energie kosten. Tussendoor kan ik dan mijzelf weer opladen met creatief bezig zijn of in mijn BuJo werken. 

De laatste dagen probeer ik ook het beeldscherm te minderen en heb ik wat apps op stil gezet. Soms wel lastig omdat mijn hoofd vaak aanstaat en ik dan wat wil opzoeken en voordat ik weet zit ik dan weer op pinterest te struinen.....

Het gesprek met de ergotherapeute was erg fijn. Ze werkt oa ook met de methodiek niet rennen maar plannen en die had ik al in huis. We gaan hier dus samen mee aan de slag en de eerste opdracht voorde komende week heb ik al binnen; lezen van het hoofdstuk over vermoeidheid en opdrachten die erin staan bewust doen.

Dit hoeft niet al maandag as klaar te zijn. Wel klaar voor dan moet zijn welke stapjes ik heb genomen van het begin tot nu. Ik moest mij zelf toen en nu een cijfer geven en voor as maandag beschrijven hoe ik van een 1 (gaf ik mijzelf voor vorig jaar) naar een 5 (dat geef ik mijzelf nu) ben gekomen. Welke stapjes heb ik hiervoor genomen en hoe ziet een 6 eruit en wat is daarvoor nodig. Kortom genoeg te doen en in te plannen de komende dagen!

Vanochtend ook een half uurtje aangesloten bij mijn collega's. En ondanks dat dit erin hakt was het erg fijn ze te zien en te spreken en gaf het ook wel weer een goed gevoel. Kortom een enerverende dag vandaag waarin ik een hoop nagedacht heb en geleerd heb! Tis fijn om te weten dat een week 7 dagen heeft en dat ik elke dag opnieuw mag en kan beginnen om het beter te doen dan de dag daarvoor en dat als het even niet gaat het oké is en ik ook daar weer van kan leren! Echter moet ik ook denken aan Vandaag van Kinga Ban; Dit is vandaag, het is alles wat je hebt!.....en je hoeft maar 1 ding te doen.....er te zijn!

https://youtu.be/ELVMYipj0_E

Kinga Bán - Vandaag

Gisteren is een afdruk van je voeten in het zand.
Morgen is de aanblik van een eindeloos groot strand.
De zee komt op wanneer ze wil, ze wist je passen uit.
En als de wind het zand bespeelt, zie je nauwelijks meer vooruit.

Dit is vandaag, het is alles wat je hebt.
Morgen komt later en gisteren is alweer weg.
Dit is vandaag, met z’n vreugde en zijn pijn
en je hoeft maar één ding te doen. Dat is: er zijn.

Als je om je heen kijkt, maar je ziet niet wat je hoopt.
En als het lijkt of je al tijden zonder toekomst verder loopt.
Bedenk dan, als je zicht verliest: je loopt in Iemands zicht.
De Aanwezige verlaat je niet, want de hemel gaat nooit dicht.

Dit is vandaag en het is alles wat je hebt.
Morgen komt later en gisteren is alweer weg.
Dit is vandaag, met z’n vreugde en zijn pijn
en je hoeft maar één ding te doen...

En niets is moeilijker dan laten gaan.
De toekomst, het verleden.
Maar je bent al hier, je kunt het aan.
Gedragen door de Ene.

Dit is vandaag en het is alles wat je hebt.
Morgen komt later en gisteren is alweer weg.
Dit is vandaag, met z’n vreugde en zijn pijn.
Je hoeft maar één ding te doen. Dat is: er zijn.
Vandaag...

De neuroloog

Donderdag 7 januari 2021

Woensdagochtend werd ik gebeld door de neuroloog. Ik vond het eigenlijk best spannend waarom dat weet ik niet of toch wel?! Rond kwart over 9 kreeg ik een aller aardigste man aan de lijn die mij gelijk op mijn gemak stelde met zijn vragen en erkenning. Vooral dat laatste is zo fijn!

Allereerst vertelde ik hem hoe het nu ging en gaf ik aan van welke gevolgen ik last had (vermoeidheid, prikkels, focus, kort termijn geheugen, vol hoofd, rechter gedeelte van het lichaam anders aanvoelt zo op zijn tijd, elke avond rechteroog vermoeid, vertrouwen in je eigen lichaam kwijt). Hij gaf aan dat al deze zaken hem niet onbekend in de oren klonken. En dat de revalidatie arts en ergotherapeut daar mij bij kunnen helpen. Hij vroeg hoe het was geweest om te horen dat ik een beroerte had; een verassende wending noemde hij het. Daarna gaf hij aan dat het helaas vaak voorkomt dat op jonge leeftijd geen goede verklaring gevonden wordt voor de beroerte. Nogmaals benoemde hij dat de klachten die ik heb herkenbaar zijn. De tijd zal leren hoe dit zich verder gaat herstellen dat kan hij niet aangeven omdat dit bij een ieder anders verloopt. 

Hij vroeg of ik al bij de revalidatie arts geweest was en dit was nog niet zo en daar was hij best verbaasd over. Ik gaf aan dat de cva verpleegkundige dit zou regelen echter had dit bij ontslag uit het zh al moeten gebeuren. Hij heeft het nu met spoed uitgezet (hij zag in de pc dat de cva verpleegkundige dit ook nog niet gedaan had)dus ik ben benieuwd wanneer ik daar terecht kan. De revalidatie arts kan ondersteunen op allerlei zaken waar ik dagelijks tegen aanloop, advies geven en mijn vragen beantwoorden. Door de ergotherapeut word ik binnenkort gebeld voor een afspraak. Wat mij betreft zet ik alle hulp in die er is!

Wat de cholesterol betreft dit was op de goede weg echter nog wel gewoon blijven slikken. Hij gaf aan dat ik ook weer mocht gaan auto rijden omdat er verder geen fysieke uitval is. Tot slot gaf hij aan dat hij hoopte mij niet meer te hoeven zien en te spreken en dat we het nu afronden. Uiteraard als er iets is, kan ik altijd een afspraak maken! Echter zal de huisarts het nu verder overnemen. 

Dat was het dan; onderzoeken afgerond en afspraak met neuroloog gehad. Het voelde als een soort van definitieve diagnose (vond ik het daarom zo spannend dit gesprek)  al wist ik deze uiteraard al echter nu was het definitief; ik heb een cva gehad en mijn hersens hebben een beschadiging opgelopen! Wat daar de gevolgen op langer termijn van zijn dat weten we niet en zal de tijd ons leren. 

We gaan dus gewoon maar op weg, eigenlijk waren we dat al. En ik kan jullie zeggen we krabbelen langzaam op met vallen en opstaan, met mm vooruit en cm achteruit. Kortom de weg is lang, de bestemming is onbekend echter dat er een bestemming is weet ik zeker en dat ik er komen ga ook! Ook dit gevecht ga ik overwinnen!

In mijn BuJo werk ik met maandthema's en voor januari ben ik gestart met de vlinder. De symbolische betekenis hierachter sprak mij aan en door de hele maand hiermee bezig te zijn word ik er aan herinnert dat ik ook weer een mooie vlinder mag gaan worden!

De vlinder is het ultieme symbool van leven, dood en wedergeboorte.De rups kruipt over de grond, zich enkel bewust van datgene in zijn directe omgeving. Geen overzicht, geen verleden, en zeker geen zicht op wat de toekomst hem zal brengen. Volledig in het hier en nu bereidt hij zich onbewust voor op de lange weg die hij zal moeten gaan.

Dan eindigt het bestaan zoals hij dat tot nu toe kende. Er breekt een tijd van totale stilte aan.
De rups verandert in een cocon waarin hij een totale transformatie ondergaat. Hij wordt letterlijk afgebroken (de vorm van de rups verdwijnt bijna volledig) om opnieuw weer opgebouwd te worden. Deze transformatie vereist absolute rust en afzondering van de omgeving. Zonder de cocon die hem volledig omringt en beschermt is deze transformatie niet mogelijk. De rups is volledig op zichzelf aangewezen. Zonder enig besef van waar hij het voor doet, richt hij al zijn energie op deze zware beproeving. Geen besef van het waarom en geen zicht op wat het hem brengt. En toch is dat alles waar hij op dat moment voor leeft.

En dan is daar het nieuwe begin. Binnenin de cocon is de transformatie compleet. In het duister en de stilte is de rups aan zijn nieuwe leven begonnen. Pas op het moment dat hij daar zelf volledig aan toe is, breekt hij uit zijn cocon. Op het moment dat hij zijn vleugels uitslaat en de wereld in vliegt, weet hij pas waar hij het voor heeft gedaan.

My beautiful broken brains en de eerste x weer op de mtb!

5 januari 2021

Een titel van een documentaire op Netflix over het leven van de 34-jarige Lotje Sodderland nadat zij in november 2011 een hemorragische beroerte kreeg als gevolg van een aangeboren vasculaire misvorming. Een documentaire die je meeneemt in haar leven na de beroerte, wat ze opnieuw moest leren en hoe ze hier voor vocht.

Ik heb veel gelezen over mijn cva en vragen gesteld over mijn herstel hierin. Met name over de onzichtbare gevolgen waar ik last van heb; vermoeidheid, vol hoofd, prikkelverwerking, kort termijn geheugen en focus. 

Eigenlijk kreeg ik altijd hetzelfde antwoord te horen; de tijd zal het leren......... Iets waar ik me dan ook mij bij neergelegd heb! 

Ik heb al wat verteld over mijn prikkelverwerking en ik ben blij dat de feestdagen momenteel voorbij zijn, het ritme in de dagen weer terug is evenals de rust in huis. De jongste heeft thuisles en met zo af en toe wat hulp redt hij zich goed! Een van dingen die in mijn brains veranderd is, is mijn geheugen en dan met name korte termijn geheugen. Deze is echt niet meer zoals hij was. Ik onthield alles en nu is dat echt anders.

Je kent het vast wel dat je naar boven loopt om iets te pakken en dat je boven bent en denkt wat ging ik ook al weer halen. Vergelijk het hier mee en dan de gehele dag door. Heb ik mijn haren nu wel of niet gewassen, heb ik deo op gedaan, heb ik mijn medicatie nu ingenomen, je gaat koffie zetten en even naar de wc en daarna weet je niet meer dat je bezig was met de koffie, meerdere keren dezelfde vraag stellen, veel checken, niet meer weten wat je gegeten heb, een boodschap op het lijstje willen zetten en niet meer weten wat het was, etc.

Echt neem van mij aan als je dit niet gewend ben dan wordt je er in het begin echt gek van en heel moe omdat je je uiterste best doet om alles te onthouden met een ontploffend hoofd tot gevolg. Ik schreef al een keer dat mijn telefoon en pen en papier mijn beste vriend zijn. Alles wordt erin gezet wat mij te binnen schiet om maar te voorkomen dat ik het vergeet. Tevens heb ik ontdekt dat ik maar 1 ding tegelijk moet doen en niet bijvoorbeeld koffie zetten en naar de toilet gaan. Dan gaat het zeker mis! Echter minder zie ik het niet worden en zal het iets zijn waar ik mijn weg in moet vinden en zal moeten accepteren dat het is zoals het is. 

En ja voor mij is dat wennen, ik was een bezige bij, ging met de volle 100% overal voor en had een prima geheugen! Vaak werd er ook gezegd jij onthoudt ook altijd alles! Nu moet ik wennen dat dit anders is en dat ik mijn dag anders moet indelen en plannen. Tevens moet ik leren omgaan met teleurstellingen in de zin van dat ik het weer kwijt ben of hoor "dit heb je al gevraagd!" Ach ja niet alleen ik moet wennen aan mijn changing brains! Het is ook niet niks voor mijn omgeving!

Afgelopen weekend ben ik samen met manlief voor het eerst sinds lange tijd op de mtb gestapt. We hadden het vorige week al besproken en ik wilde gewoon kijken wat samen ging lukken. Nou ik kan je zeggen dat het pittig was. Na de derde lantaarnpaal hing mijn tong al op mijn knieën echter van omkeren was geen sprake. Ik had in mijn hoofd een uurtje te fietsen dus daar gingen we voor. Ik wees de weg en samen met manlief croste we door de bossen, hing mijn tong op mijn knieën en vloog mijn hartslag omhoog. Ik kon genieten echter baalde ik ook wel omdat ik besefte dat ik voorlopig dit niet meer alleen zou doen; het crossen door de bossen!

Ik moet je zeggen dat het best fris was en ik op het eind ook wel koude voeten kreeg. Na een uur hadden we 14 km erop zitten en was ik super trots op mijzelf. Ik had het maar mooi gedaan; mijn eerste overwinning is een feit!! Op naar nog meer ritjes samen met manlief! Daarnaast elke dag wandelen minimaal 2 km. Die conditie moet gewoon goed komen op deze manier!

Vandaag ben ik bij de fysio geweest en heeft ze gekeken hoe het met mijn conditie gesteld is. Ik ben er eerst heen gewandeld zodat ik al een km in de benen had. Daar heb ik 2x 6 minuten op de loopband gelopen en 3x10 setjes voor de armen getraind. Het was voor nu meer dan genoeg en as donderdag mag ik weer. Kortom aan de conditie gaat gewerkt worden nu hopelijk snel een afspraak met de ergo en revalidatiearts!

Het plan is om vanaf volgende week rustig opbouwend te starten met re-integreren op het werk; echt met kleine stapjes om te voorkomen dat ik te snel ga! Een van de belangrijkste tips die ik gekregen heb van een ervaringsdeskundige! Neem kleine stapjes; voor je gevoel mm echter dan maak je al meters!

Een glimlach

maandag 4 januari 2021

Vandaag schenk ik mijzelf een glimlach omdat ik trots ben op mijzelf; op de kleine stapjes die ik zet, omdat ik stil durft te staan, echter vooral op mijn moed om door te gaan!

Hoe gaat het?

Dinsddag 29 december 2020

Een veel gehoorde vraag en ook erg fijn dat mensen dit vragen. Ik zou het liefst heel graag willen zeggen dat het super goed gaat met mij echter is dat niet de waarheid. Uiteraard heb ik betere dagen echter is het nog niet zo dat ik kan zeggen dat het hele goede dagen zijn. De vermoeidheid speelt elke dag wel een rol net zoals de prikkels en de confrontatie met het korte termijn geheugen en de focus om lang iets achter elkaar te doen op de pc is er ook niet bij.

Ws wil ik ook te veel en te snel en sla ik dan ook weer compleet door als ik mij wat beter voel met als gevolg dat ik aan het eind van de dag op ben. De nachten slaap ik wisselend; oha wel 8 1/2 a 9 uur op een nacht. Best veel maar kennelijk hard nodig ondanks het feit dat ik in de middag ook nog zo'n uur slaap.

Elke dag probeer ik wel te gaan wandelen al schiet het er soms wel bij in vanwege het weer of omdat ik zo moe ben of energie wil sparen voor de rest van de dag. Tussendoor kom ik dan bij door creatief bezig te zijn of een film te kijken al is ook dan de concentratie weer lastig.

Van de Kerstdagen heb ik zeker wel genoten zoveel als mogelijk. De nacht voor eerste Kerstdag slecht geslapen dus weinig energie al na de ochtendstart. Deze wel rustig aan gedaan en daarna met de kids lekker uitgebreid ontbeten. De kids en wij genieten hier dan intens van!

Toen samen met de kids alles klaar gemaakt voor de gourmet (mmmmm had ik natuurlijk beter niet kunnen doen) en daarna op de bank gaan zitten, ogen dicht en niks gedaan. In de middag kwamen mijn schoonouders (buren) en schoonzus om met elkaar Kerst te vieren. Schoonbroer was verbonden met ons via skype. Het was absoluut gezellig echter kostte het mij wel de nodige energie en was ik ook helemaal op toen ik in de avond mijn bedje in stapte.

De volgende ochtend iets betere nacht gehad en wederom rustig opgestart met een uitgebreid ontbijtje. Na de middag de auto in gestapt en richting Leiderdorp naar mijn ouders gereden. In de auto heerlijk geslapen. De rest van de middag en avond rustig aan gedaan en genoten van de gezelligheid en het heerlijke eten! Op de terugweg weer geslapen en eenmaal thuis gelijk het bedje in.

Zondag met de kids weer lekker ontbeten en in de middag twee films gekeken en lekker kleine hapjes gegeten. Genoten van het samen zijn als gezin met de waardevolle woorden als afsluiting van onze oudste "Het was gezellig!"

Maandag was het op en was ik MOE MOE en MOE. Ach ja dat is ook niet zo gek na deze intensieve dagen en had het ook wel verwacht. Het zijn dagen die energie kostten echter ook veel prikkels veroorzaken door met name andere die dat niet door hebben.

Prikkels iets wat zo hard binnen komt bij mij naarmate het later op de dag wordt. En dan met name de prikkels die andere onbewust veroorzaken. Want ja het is onbewust! Het gezin weet het inmiddels echter dat wil niet zeggen dat ze geen prikkels veroorzaken. Bij de andere moet ik het nog regelmatig melden en of maar accepteren dat het er is en dat kost energie.

Prikkels ze zijn er overal elke dag, elke minuut, elke seconde....... Nooit geweten dat er zoveel prikkels zijn die binnen komen bij je. Bizar hoe een cva je dat pas doet beseffen hoe heftig deze prikkels kunnen zijn.

Ik vergelijk het altijd maar met een krijtje dat over een schoolbord piept. Een geluid dat bij veel mensen de rillingen over het lijf bezorgd. Zo is het met de prikkels bij mij ook echter dan heb ik het over de prikkels bijvoorbeeld van het koffiezetapparaat, de tv, de stofzuiger, de afzuiger, eten wat gekookt wordt, de container die aan de straat gezet wordt, spelende kinderen buiten met een bal of een step, auto's op straat, de kachel, berichtjes die binnen komen op een telefoon, manlief die een filmpje krijgt wat hij ontvangt, etc. Ik kan pagina's met prikkels vol schrijven echter helpt dat mij natuurlijk niet.

Echter wil ik wel duidelijk maken dat het soms fijn zou zijn als mensen er rekening mee houden als ze in mijn omgeving zijn en ietsje minder prikkels zouden kunnen geven.

En ja ook ik zal er mee moeten leren omgaan! Echter hoop ik dat de revalidatiearts en/of ergo mij hier goede tips voor kan geven. Ik bemerk dat het wel afhangt van hoe mijn energie is of ik ze beter kan handelen echter aan het eind van de dag blijft het lastig en zoeken hoe hiermee om te gaan.

Weet je wat ook lastig is dat mijn korte termijn geheugen ietsje anders werkt en dan denk je ach dan schrijf je toch alles op nou zo simpel ligt het niet. Maar daar zal ik een andere x wat over schrijven.

Voor nu als er tips zijn voor de prikkels kom maar op ik probeer ze graag uit!

Oorzaak onbekend

Dinsdag 22 december2020

Vandaag mocht  ik weer vroeg op voor een hartecho met contrastvloeistof. Keurig op tijd waren we en wederom was het een een onrust op de afdeling. Deze keer omdat de computer een storing had en men niet wist in welke kamer men moest zijn die dag.

Over half 9 kwam een arts naar mij toe met de vraag of hij en zijn stagiaire bij het onderzoek mochten zijn. Ach ja zij moeten het ook leren dus waarom niet. In totaal had ik een cardioloog in opleiding, een stagiaire, een cardioloog en een echoscopist in de onderzoekskamer staan. Een gezellige boel. De arts in opleiding ging prikken en ik kan je zeggen dat was niet fijn en het ging dus ook mis. Nog een keer geprobeerd en toen naar de andere arm. Ook deze ging niet in 1x goed maar na wat gefroet kwam er toch bloed uit. Dit werd vermengd met de contrastvloeistof en toen kon het onderzoek starten.

Na ongeveer 20 minuten was het klaar en was er niks gevonden. Aan de ene kant uiteraard een opluchting dat er niks aan de hand was met mijn hart echter aan de andere kant kunnen we de conclusie nu trekken 'oorzaak onbekend' en mag ik mij zelf tot de 30% rekenen waarbij er geen oorzaak te achterhalen is. Van de afspraak met de neuroloog verwacht ik niet heel veel omdat de cva verpleegkundige zei dat dat maar een formaliteit zou zijn. Alles wat te onderzoeken viel is gedaan en ik zal nu mijn weg moeten vinden met ondersteuning van de ergo, fysio en revalidatie arts in het verdere herstel.

Hoe ik mij nu voel; geen idee?! Moe, verslagen, down, etc. en wat de wereld ook om mij heen zegt van kom op schouders eronder en ga ervoor, het had erger kunnen zijn, je hebt nog zoveel, etc. laat ik dit gevoel echter wel toe en er zijn. Vaak genoeg in mijn leven ben ik maar door en door gegaan echter heb ik de laatste jaren geleerd dat dit gevoel mag en dat het er mag zijn. Ik heb het nu gewoon even nodig om mij bleh te voelen om daarna weer verder te kunnen gaan. Energie te zoeken en te vinden om mij weg te vinden in de dikke mist naar bestemming onbekend!  

Eigenlijk is het een soort van Kitsugi; een Japanse hersteltechniek waarbij de gebroken stukken/scherven worden samengevoegd met goudlijm. De foto benadrukte indien je je gebroken voelde door een ervaring, deze littekens eigenlijk een uniek deel zijn van je geschiedenis. 

Misschien moet ik symbolisch inderdaad maar een object stuk maken en repareren met deze Japanse techniek als symbool voor waar ik nu sta........

Zondag 20 december 2020

Je bent sterk

Sterker dan je ooit had gedacht

Sterker dan de sterkste boom

Oneindig is jouw kracht

De lepeltheorie

Ik zat met mijn beste vriend in een cafetaria te praten. Zoals gewoonlijk was het al laat en we aten patat met een snack. Vroeger, toen we nog jong waren, brachten we veel tijd door in de cafetaria in plaats van op school en de meeste tijd spraken we over meisjes, muziek of over volstrekt onbelangrijke dingen die voor ons op dat moment wel belangrijk waren. We waren nooit ergens heel serieus over. Dat was toen, maar nu praten we vaak over andere dingen.

Toen ik wat medicijnen nam, samen met een snack zoals ik gewoonlijk deed, keek hij me aan met een vreemde blik, starend, zonder verder te praten. Toen vroeg hij me zomaar, zonder aanleiding, hoe het voelt om hartfalen te hebben en om ziek te zijn. Ik was ontzet. Niet alleen omdat hij zo onverwacht met die vraag kwam, maar ook omdat ik dacht dat hij voldoende over hartfalen wist wat er bekend over was. Wat was er dan nog meer wat hij moest weten?

Ik begon wat te raaskallen over pillen, ongemakken en zorgen, maar hij leek niet tevreden te zijn met mijn antwoorden. Ik was een beetje verrast, omdat ik dacht dat hij al lang wist over de medische kant van hartfalen. Toen keek hij me aan met een blik die ieder ziek mens heel goed kent, de uitdrukking van pure nieuwsgierigheid naar iets wat iemand die gezond is echt niet kan bevatten. Hij vroeg me hoe het voelde, niet lichamelijk, maar hoe het voelde om mij te zijn, ziek te zijn.

Terwijl ik probeerde te kalmeren, keek ik rond naar iets om me te helpen, maar ook om tijd te rekken om te denken. Ik probeerde de juiste woorden te vinden. Hoe beantwoord ik een vraag die ik ook nog nooit voor mezelf heb kunnen beantwoorden? Hoe leg ik tot in detail uit hoe je iedere dag wordt beïnvloed door je ziekte? Hoe maak je de emoties duidelijk waar een ziek mens mee worstelt, aan iemand die gezond is?

Ik had het op kunnen geven, een grapje kunnen maken zoals ik normaal doe en van onderwerp kunnen veranderen. Maar ik herinner me dat ik dacht: "Als ik niet probeer het hem uit te leggen, hoe kan ik dan van hem verwachten dat hij het begrijpt? Als ik het niet uit kan leggen aan mijn beste vriend, hoe kan ik mijn wereld dan uitleggen aan iemand anders?" Ik moest het op zijn minst proberen.

Op dat moment werd de lepeltheorie geboren. Snel graaide ik alle lepels van de tafel - en zelfs van de andere tafels, gaf ze in zijn hand, keek hem aan en zei: "Alsjeblieft, je hebt nu hartfalen". Een beetje verbaasd keek hij me aan, zoals de meesten zouden doen als ze een boeketje lepels in de hand kregen. De koude metalen lepels rinkelden in zijn handen. Ik legde hem uit dat het verschil tussen ziek zijn en gezond zijn is, dat een ziek mens keuzes moet maken en constant moet nadenken over dingen, terwijl de rest van de wereld dat niet hoeft. Gezonde mensen hebben de luxe van een leven zonder die keuzes, een gift die de meeste mensen als vanzelfsprekend beschouwen.

De meeste mensen - met name jongeren) beginnen hun dag met een onbeperkte hoeveelheid mogelijkheden en energie (lepels) om te doen wat ze maar willen. Over het algemeen hoeven ze zich geen zorgen te maken over de effecten van hun bezigheden. Ik gebruikte de lepels om dit duidelijk te maken. Ik wilde voor hem iets om vast te houden en dat ik weg kon nemen, omdat de meeste mensen met een chronische ziekte een gevoel van verlies ervaren van het leven dat ze tot dan toe kenden. Als ik de controle van het wegnemen van lepels bleef houden, dan zou hij weten hoe het voelt dat iemand of iets, in dit geval hartfalen, controle over je leven heeft.

Enthousiast had hij de lepels aangepakt. Hij had geen idee van wat ik aan het doen was maar is altijd in voor leuke dingen, dus ik geloofde dat hij dacht dat ik een grapje maakte zoals ik normaal gesproken doe bij gevoelige onderwerpen. Hij had niet in de gaten hoe serieus ik zou worden. Ik vroeg hem de lepels te tellen. Hij vroeg waarom en ik legde uit dat als je gezond bent, je verwacht een oneindig aantal lepels te hebben.
Maar als je de dag zorgvuldig moet gaan plannen, moet je precies weten met hoeveel lepels je de dag start. Er is ook geen garantie dat je onderweg niet nog een paar lepels verliest, maar het helpt wel om te weten waar je de dag mee moet aanvangen. Hij telde: 12 lepels en zei lachend dat hij er meer wilde hebben. Ik zei: "Nee". Ik wist meteen dat dit spelletje zou werken, toen hij teleurgesteld keek - en we waren nog niet eens begonnen! Ik wil al jaren meer lepels en heb nog geen manier gevonden om er meer te krijgen, dus waarom zou hij er wel meer krijgen? Ik vertelde hem dat hij zich er altijd bewust van moest zijn hoeveel hij er nog had en dat hij ze niet mocht laten vallen, omdat hij – door het hartfalen – nu spaarzaam met zijn lepels om moet gaan.

Ik vroeg hem zijn dagelijkse bezigheden te vertellen, inclusief de simpelste dingen. Terwijl hij ratelde over alle dagelijkse en leuke dingen, legde ik uit dat iedere bezigheid hem een lepel zou kosten. Toen hij meteen vertelde over het op weg gaan naar zijn werk, vloog ik hem bijna aan. Ik zei: "NEE! Je staat niet zomaar op. Eerst doe je moeizaam je ogen open en je komt er achter dat je te laat bent doordat je slecht geslapen hebt. Je kruipt moeizaam uit bed en je moet eerst zorgen dat je iets eet voor je iets anders kunt doen, want als je niets eet kun je ook je medicijnen niet nemen, en kun je meteen alle lepels van vandaag inleveren, en die van morgen ook". Ik nam twee lepels weg voor het opstaan en ontbijten en hij realiseerde zich dat hij zich nog niet eens had aangekleed.

Douchen en scheren kost hem weer een lepel. In werkelijkheid zou het hoog reiken van de armen tijdens het haren wassen en scheren wel eens meer kunnen kosten dan één lepel, maar dat liet ik maar even zitten. Ik wilde hem niet meteen bang maken. Het aankleden kostte alweer een lepel. Ik liet hem iedere kleine stap in het proces ter sprake brengen om duidelijk te maken dat hij over ieder detail moest nadenken. Je trekt niet zomaar wat kleren aan als je ziek bent en zeker niet als je te maken hebt met een lijf wat nog wel eens vocht vast wil houden. En als je moe opstaat heb je niet de energie om er lang stil bij te staan, dan moet het iets zijn wat je zo kunt pakken. Als je je aangekleed hebt, moet je hopen dat je niet wat boven vergeten ben, want twee keer heen en weer zou weer een extra lepel kosten. Dit hele proces kost behalve een aantal lepels ongeveer 2 uur en zelfs die wetenschap kost weer een extra lepel.

Ik denk dat hij begon te begrijpen dat hij in theorie nog niet eens op zijn werk was en nog maar 6 lepels over had. Ik legde hem uit dat hij de rest van de dag precies uit moest uitstippelen, want als de lepels op zijn, zijn ze ook echt op. Soms kun je wat lepels van de volgende dag lenen, maar bedenk dan hoe moeilijk die dag zal zijn als je start met nog minder lepels. Dus je wilt nooit met te weinig lepels komen te zitten omdat je nooit weet wanneer je ze echt nodig hebt. Ik wilde hem niet ontmoedigen maar ik moest realistisch blijven en jammer genoeg is voorbereid zijn op het ergste een normaal onderdeel van een normale dag voor mij.

We namen de rest van de dag door en langzaamaan leerde hij dat het overslaan van de lunch of een te zoute lunch weer een lepel zou kosten, evenals een standplaats in de trein, of zelfs te lang typen op de computer. Hij werd gedwongen keuzes te maken en op een andere manier over dingen na te denken.
Theoretisch gezien moest hij zelfs de keuze maken om maar geen boodschappen te doen, zodat hij die dag nog kon avondeten. Toen we bij het einde van zijn doe-alsof-je-hartfalen-hebt-dag kwamen maakte ik hem erop attent dat hij nog moest eten, maar dat hij inmiddels nog maar twee lepels over had. Als hij zou koken zou er nog precies één lepel over zijn om de afwas te doen. Ging hij uit eten, dan zou het extra lepels kosten vanwege het zoutarme dieet en zou hij misschien te moe kunnen zijn om veilig in de auto naar huis te rijden. Hij besloot soep te maken omdat dat makkelijk was. Helaas klopte dat niet helemaal, want een pakje of blik soep zou te zout zijn, misschien was er nog eigengemaakte soep in de vriezer? Ik zei tegen hem dat het pas 19.00 uur was, “Je hebt na het eten voor de rest van de avond nog maar één lepel, dus kun je misschien iets leuks doen, of tv kijken, hobbyen, of zoiets, maar je kunt het niet allemaal doen. En houdt er rekening mee dat het ritueel van ‘naar bed gaan’ ook weer op z’n minst een lepel kost.

Toen ik zag dat hij ontdaan was, wist ik dat ik waarschijnlijk tot hem was doorgedrongen. Ik was blij dat iemand mij eindelijk een beetje begreep. Hij vroeg: "Hoe doe je dat? Moet je dit werkelijk iedere dag zo doen?" Ik legde hem uit dat sommige dagen slechter gaan dan andere; op sommige dagen heb ik meer lepels dan op andere. Maar ik kan het nooit achter me laten en nooit vergeten, ik moet er altijd bij nadenken. En er bestaat een risico dat er af en toe een lepel structureel verdwijnt die je nooit meer terug krijgt. Ik gaf hem een lepel die ik stiekem achter de hand had gehouden. Ik zei simpelweg: "Ik heb geleerd om te leven met een extra lepel in mijn zak als reserve. Je moet altijd voorbereid zijn."

Het is moeilijk. Het moeilijkste dat ik heb moeten leren is om het kalm aan te doen, naar je lijf te luisteren en niet alles te willen doen. Daar vecht ik iedere dag tegen. Ik haat het buitengesloten te worden, thuis te moeten blijven terwijl ik weg zou willen gaan, dingen niet gedaan te kunnen krijgen omdat het niet gaat. Ik wilde dat hij de frustratie voelde. Ik wilde dat hij begreep dat alles wat iedereen doet zo gemakkelijk gaat, maar dat het voor mij honderd kleine taken zijn in één. Ik moet alles plannen voor de hele dag, voordat ik iets kan gaan doen. Terwijl andere mensen gewoon dingen kunnen doen moet ik erbij stilstaan en plannen alsof ik een strategie ontwikkel voor een oorlog.
Het verschil tussen ziek en gezond zijn is die levensstijl. Voor gezonde mensen is er de wonderbaarlijke vrijheid om niet na te hoeven denken maar gewoon te doen. Ik mis die vrijheid. Ik mis het nooit lepels te hoeven tellen.

Nadat we allebei wat terneergeslagen waren en we er wat langer over doorpraatten, merkte ik dat hij het eindelijk begreep. Misschien realiseerde hij zich, dat hij nooit oprecht zou kunnen zeggen dat hij het écht helemaal begreep. Maar hij zou tenminste niet meer klagen als ik weer eens niet met hem kan gaan stappen, of wanneer ik weer eens niet bij hem langs kan gaan en hij steeds bij mij moet komen. Bij het uitlopen van de cafetaria had ik die éne lepel nog in mijn hand en zei: "Maak je geen zorgen. Ik ben gedwongen over alles wat ik doe na te denken. Weet je wel hoeveel lepels sommige mensen iedere dag verspillen? Ik heb geen ruimte voor verspilde tijd of verspilde lepels, ik heb er nu voor gekozen deze waardevolle tijd met jou een hapje te gaan eten."

Sinds die avond heb ik deze lepeltheorie gebruikt om mijn leven uit te leggen aan andere mensen. Mijn familie en vrienden halen nu ook vaak de lepels aan. Het is een codewoord geworden van wat ik wel en wat ik niet kan. Als mensen de lepeltheorie begrijpen, lijkt het dat ze ook mij beter begrijpen, maar ik kan me voorstellen dat ze hun eigen leven een beetje anders beleven dan voorheen. Deze theorie is niet alleen bruikbaar om een leven met hartfalen te leren begrijpen, maar geldt voor vele andere chronische ziekten of handicaps. Hopelijk zien mensen niet meer alles in het leven als vanzelfsprekend. Iedere keer als ik iets doe geef ik een stukje van mezelf, in iedere zin van het woord. Het is een ‘inside joke’ geworden. Al grappend zeg ik tegen mensen dat ze zich heel speciaal mogen voelen omdat ze een lepel van me krijgen.

(Bron: Susanne Meijbaum)

Vrijdag 18 december 2020

Afdeling cardiologie

Vroeger dan normaal rolde ik mijn bed uit. Totaal niet uitgeslapen echter half 9 had ik mijn eerste afspraak bij de afdeling cardiologie. 

Keurig op tijd waren we er echter werd ik niet keurig op tijd geholpen. een kwartier later mocht ik naar binnen voor allereerst de hartecho. Uitgekleed mezelf op mijn zij nee gepland en ogen dicht gedaan. Geen pretje zo'n echo aangezien er op zijn tijd aardig hard gedrukt moest worden voor een goed beeld. Ruim een kwartier later mocht ik mij aankleden en plaats nemen in de wachtkamer waar ik vervolgens 5 minuten later geroepen werd voor hartfilmpje.

Weer uitkleden, op mijn rug en na 5 minuten was het alweer klaar. Weer aankleden en melden bij de balie voor de afspraak met de cardioloog.

In wachtkamer 4 mocht ik mij melden en Lo was er na 5 minuten ook. Een kwartier later dan mijn afspraak mocht ik naar binnen. Eerst een heel verhaal en daarna de uitslag. Er was niks te zien op de echo en/of hartfilmpje. Ze stelde een holteronderzoek voor. "Eh dokter deze heb ik reeds gehad?" "O ja?" zij nogmaals kijken in het systeem. "O ja ik zie het maar eh er is geen analyse. Excuses en ze ging er achteraan." Zucht.......

Ze stelde voor om een hartecho met contrastvloeistof te doen om te kijken of er sprake zou kunnen zijn van een atrium septum defect (asd). Een hart bestaat uit 2 kamers en 2 boezems. De boezems zijn van elkaar gescheiden door een tussenschot. En bij sommige mensen zit er een gaatje in het tussenschot. Hier zou dan een bloedpropje doorheen gegaan kunnen zijn wat de beroerte veroorzaakt heeft.

Niet veel wijzer en een onderzoek rijker stapte we na een kwartier de spreekkamer uit. Bij de balie een afspraak gemaakt en deze echo kan gelukkig as dinsdag al plaats vinden. Een uur nadat de echo klaar is krijg ik dan de uitslag. Dus dat is wel heel fijn wat dan kan ik de eventuele bevindingen meenemen naar mijn afspraak met de fysio fitness. 

Kortom weer een enerverende ochtend waarbij ik nog maar weinig energie over had. De rest van de dag dus niks meer gedaan; zelfs slapen lukte niet dus op naar een goede nacht vannacht!

Dinsdag 15 december 2020

CVA verpleegkundige

Gisteren een fijn gesprek gehad met de CVA verpleegkundige. Fijn om met iemand te praten die je klachten erkent. We konden onze vragen stellen en ze nam alle tijd voor ons. Al wachtende in de wachtkamer besefte we beiden dat ik veel geluk heb gehad wat betreft de zichtbare gevolgen. Dit had ook zomaar anders kunnen zijn....... Dat neemt niet weg dat de struggle met de onzichtbare gevolgen er niet is! Het is lastig dat het niet zichtbaar is en daardoor het voor andere lijkt alsof we de draad weer kunnen oppakken waar we waren........

De belangrijkste conclusie van het gesprek is dat het tijd nodig heeft en de tijd zal leren hoe het herstel zal verlopen. Dit is zoals het is en we kunnen er alleen maar het beste van maken. Ze vond in ieder geval dat ik goed bezig was met de indeling van mijn dag, het e-book, zoeken naar balans etc. De tips die ze zou geven, deed ik eigenlijk al. 

Er komt nog vervolgafspraak met de ergotherapie, revalidatie arts en verpleegkundige in februari. Daarnaast staat er deze week nog een afspraak bij de afdeling cardiologie en volgende week nog bij fysio fitness. Kortom we grijpen alles aan om een goed herstel te bewerkstelligen.

De dagen vliegen hierom, zeker als ik een afspraak heb die dag. Het lastige is wel dat ik merk dat ik door die afspraken wat uit balans raak en mijn ritme van de dag kwijt ben. Ook is het even schakelen om weer wat meer reuring in huis te hebben (jongste sinds vandaag thuis en manlief werkt ook meer thuis). Maar hé we komen er wel stap voor stap vooruit en achteruit!

Zondag 13 december 2020

Doe de dingen waar je blij van wordt daar krijg je energie van

Terwijl de draad door mijn handen glijdt, het bolletje wol alle kanten opgaat en ik steek voor steek verder komt groeit mijn haakproject tot wat het worden moet. Althans bij het laatste project was dit niet zo echter dat is alleen maar leuk. Het is nu een heerlijke fleurige deken geworden in plaats van een vest! Ritmisch tel ik de steken keer op keer en inderdaad haken werkt voor mij ontspannend. Ik kan mij richten op de steken en het patroon wat ik gebruik waardoor mijn bovenkamer geen kans heeft om allerlei andere kanten op te gaan. Door de focus op het haken komt mijn bovenkamer tot rust!

Naast het haken ben ik ook gestart met stippen. Echt heel rustgevend en zen zeker met een relaxed spotify playlist op de achtergrond. Oké ik ben een starter en dat is te zien bij de eerste projecten maar he niks leuker dan stip na stip het patroon te zien groeien tot iets leuks. En wat is nou leuker om met dat leuks wat je gemaakt heb een ander te verwennen. Ik hou ervan! Dus op naar nog meer leuke weggeef of te koop projecten.

En tot slot  zoals jullie gisteren zagen ben ik ook gestart met een Bullet Journaal. Ik gebruik de BuJo niet als agenda maar meer als dagboek, om mijn goals in kwijt te zetten, inspirerende teksten, herinneringen vast te leggen, waar ben ik op trots op, wat heb ik al bereikt, etc. Ook hierin ben ik een starter echter alle vertrouwen in dat dit helemaal goed gaat komen als ik op gang ben. Mocht je zelf er ook 1 hebben, dan ben ik benieuwd naar jouw ervaringen, foto’s en tips! Ik zal regelmatig wat delen!

En nu is natuurlijk vraag of al deze creatieve momenten ook inderdaad energie geven. Dat laatste is helaas nog niet zo echter geeft het mij wel voldoening en zorgt het ervoor dat op de creatieve momenten mijn bovenkamer stil staat. Dus ja op die wijze zou het wel energie geven anders zou het energie kosten als die bovenkamer al zijn kanten op kan gaan! Tevens beleef ik er plezier aan en dat is ook belangrijk! Dus we gaan er lekker mee door! Dat YES en energie moment gaat er vast wel komen!

Ik mis wel heel erg mijn sporten; hardlopen en mountainbiken. Dit was echt een oplaad moment en YES moment voor mij. De Bring Sally Up Squad challenge is fijn om te doen echter niet het ultieme energie momentje wat ik had met mountainbiken en hardlopen. Ik durf het gewoon niet aan, wil eerst de onderzoeken afwachtend en starten met sporten onder begeleiding. Even weer wat vertrouwen krijgen echter zie ik uit na de dag dat ik weer er alleen op uit kan om hard te lopen en te mountainbiken. Heerlijk vrij door de natuur!

De komende week is het een drukke week; maandag naar de cva verpleegkundige, dinsdag gesprek met re-integratie adviseur en leidinggevende, vrijdag afspraken bij de afdeling cardiologie. Kortom een week met uitdagingen voor mij om de juiste balans in de dagen te zoeken! We gaan er weer voor en zetten de schouders eronder!

Vrijdag 11 december

Struinen langs de huizen en over het dorp. Niet veel km maar he ik ben weer geweest! Zo nog even de bovenbeen spieren trainen net Bring Sally up!

Daarnaast wil ik Gisette van der Plas en Dagcentrum "De Zeester" en een secret sister bedanken voor de kaartjes en cadeautjes. Deze verrassingen toveren elke keer weer een glimlach op mijn gezicht. Super lief❤🙏

Donderdagochtend 10 december

Een ochtend van opstaan, vallen, krabbelen, omhoog komen en weer doorgaan....

Maandag 7 december

Niet rennen maar plannen

Afspraak met de cva verpleegkundige kon helaas niet doorgaan vandaag ivm verkoudheid van haar. Nu voor volgende week een afspraak en vandaag zelf dus maar aan de slag gegaan met "Niet rennen maar plannen".

Met kleurtjes inzicht krijgen in hoe mijn dag eruit ziet en welke balans/onbalans er is in de dag! Daarna doelen stellen wat ik graag wil leren. Ik bemerk dat het creatief bezig zijn mij rust geeft dus plannen we die regelmatig in op een dag afgewisseld met iets fysieks/actief! Plannen blijft toch wel het toverwoord en niet te snel te veel willen!🙏❤

Zondag 6 december

Een prachtig en bemoedigend lied

Leef met volle teugen

Op de drempel van het leven 
Staar ik naar de horizon 
Voel me plompverloren en verlegen 
Dat ik sterk ben en gezond 
Want jij bent ziek en ik begrijp het niet
Ik zou willen dat je hier blijven kon 

Ben niet bang, alleen soms even, 
Maar dan zing ik mij er dwars doorheen 
Voel me broos en moegestreden
Verlangend naar de overkant, alleen, 
Ik houd me vast aan alles wat zo mooi is
En ik tel ze, de kostbare momenten

Leef met volle teugen 
Durf te leven met de dag 
Glimlach elke morgen 
Er is iets moois dat op je wacht 

We hebben het ervaren 
Dat het leven niet om ons draait 
Dat wij alleen maar kunnen varen 
Op de wind die waait waarheen hij waait 
En elke dag een nieuwe kans
Om elkaar vast te houden 

Leef met volle teugen 
Durf te leven met de dag 
Glimlach elke morgen 
Er is iets moois dat op je wacht 

En God, die bijna nooit te vinden is als je ‘m moet hebben
Maar die soms toch, juist als er niets meer lijkt te redden
Zichtbaar wordt als hier op aarde tranen vallen van verdriet  
Omdat er iets van waarde schuilt in als we hier op aarde 
Het niet meer weten, niets anders kunnen, 
Dan maar bidden in een lied

Leef met volle teugen 
Glimlach elke morgen 

Nooit gedacht 
Dat het zo tot een eind zou komen 
Maar ik ga met jou 
Dwars door de winter 
Naar de lente en naar de zomer 
Want jij en ik 
Wij blijven samen 
En blijven zingen 
Tot het eind 
Ik laat jou niet los 

Leef met volle teugen 
Durf te leven met de dag 
Glimlach elke morgen 
Er is iets moois dat op je wacht 

Geniet van je dagen 
Verlies je in de tijd  
Je wordt steeds gedragen 
Tot in alle eeuwigheid

Dwars door de winter 
Naar de lente
En naar de zomer 
Want jij en ik 
Wij blijven samen 
Wij blijven zingen 
Tot het eind 
Want jij bent nooit 
Alleen

§https://youtu.be/y0PJE2k9MvI

Zondag 6 december

Een lekkere frisse start

Dag gestart met een heerlijke wandeling over de mooie Veluwe!❤ Fijne dag allemaal!

Vrijdag 4 december

Kort termijn geheugen ontploft

De dag gestart met een heerlijke smoothie met speculaaskruiden. Echt een aanrader in deze tijd. Daarna rustig aan gedaan want sinds vannacht loopt mijn hoofd over!

Omdat mijn kort termijn niet optimaal functioneert probeer ik heel hard mijn best te doen alles te onthouden en onderwerp ik mijzelf steeds aan vragen om te testen of ik het nog weet. Ja klinkt misschien bizar maar het is echt zo! Hele lijstjes dreun ik op en ja ik weet dat ik het beter kan opschrijven..........

Zelfs bij mijn meditatie vanochtend kwam ik niet tot rust en vannacht ging het maar door in de bovenkamer. Na het eten maar even rusten met een slaapmeditatie met klankschalen en mij even overgeven aan dit nare gevoel!

Donderdag 3 december

Just breathe in
Just breathe out
And I remember
That moving forwards
Means taking it
One step at a time❤

Donderdag 3 december

Kostbare glimlach

Yes ook bij ons staat de boom! Helaas geen zelf gezaagde boom want alle tijdstippen waren al bezet! Nu nog versieren en dan genieten van het licht en de boodschap die Kerst ons geeft! Vergeet niet jouw glimlach te schenken aan iemand vandaag! Ik geef die van mij aan jullie❤😀

Woensdag 2 december

Wat kun je een douche waarderen als je deze 6 dagen lang niet heb mogen gebruiken vanwege je holteronderzoek! Het was heerlijk en ik had er het liefst heeeel lang onder gestaan maar he ons bien zunig dus niet gedaan.  Zoals elke ochtend is het opstaan ritueel een energievreter en heb ik rustig bij de tv ontbeten. Daarna nog even gehaakt en vervolgens achter de computer gegaan. Vergeten de wekker te zetten dus hier werd ik meteen later op de dag voor gestraft! Te lang dus er achter gezeten en dat leverde mij rond de middag een complete knock down op.

Met een dubbel yoga nidra sessie na de lunch geprobeerd alles tot rust te krijgen in de bovenkamer echter voelde ik mij niet veel beter daarna en was zelfs wat boos en teleurgesteld in mijzelf. Ik had het gisteren nog gelezen in "Niet rennen maar plannen" dat dit een grote valkuil is! Dat je denkt o het gaat nog wel en dat je dan juist je accu leeg trekt. Een harde leerschool zullen we maar zeggen. In de middag dus wel de wekker gebruikt!

Na de yoga nidra sessie wat gelezen en luisterboek geluisterd. Daarna mijzelf een soort schop onder de kont gegeven en naar buiten gegaan voor een kleine wandeling. Dit zou mij vast wel energie opleveren dacht ik toen nog.

Dit was ik ook zo echter was het ook een energievreter. Enig idee hoe luid een bladblazer kan zijn en dan die auto's die langs razen! En wat dacht je van de containers die de vrachtwagen ingezet worden bij de Jumbo. Pfffff wat een herrie en wat een prikkels. Echter heb ik vol gehouden en kostte deze wandeling mij dus ook energie. Ik zal hier mee moeten leren dealen en mijn weg in moeten vinden. Maar he ik ben wel geweest en was dus ook weer reuze trots op mijzelf! Ondanks alle prikkels toch weer op pad geweest! 

De rest van de middag en avond doe ik het rustig aan en morgen heb ik weer een nieuwe kans om het beter te doen dan vandaag.

In de avond vond ik troost bij onderstaand lied gezongen door Kinga Bán: 

https://youtu.be/ELVMYipj0_E

Songtekst Vandaag

Gisteren is een afdruk
Van je voeten in het zand
En morgen is de aanblik
Van een eindeloos groot strand

De zee komt op wanneer ze wil
Ze wist je passen uit
En als de wind het zand bespeelt
Zie je nauwelijks meer vooruit

Dit is vandaag
En het is alles wat je hebt
Morgen komt later
En gisteren is alweer weg
Dit is vandaag
Met z’n vreugde en zijn pijn
En je hoeft maar één ding te doen
dat is: er zijn

Als je om je heen kijkt
Maar je ziet niet wat je hoopt
En als het lijkt of je al tijden
Zonder toekomst verder loopt

Bedenk dan, als je zicht verliest:
Je loopt in Iemands zicht
De Aanwezige verlaat je niet
Want de hemel gaat nooit dicht

En niets is moeilijker
Dan laten gaan
De toekomst, het verleden
Maar je bent al hier
Je kunt het aan
Gedragen door de Ene

Dinsdag 1 december

Bad hairday! Maar hé vandaag besluit IK op deze eerste dag van december dat IK de regie wil over mijn leven en niet mijn cva! Ik accepteer en omarm dit moment en zal mijn stappen voorwaarts gaan zetten. Soms wat meer en soms wat minder. Maar hé of IK vooruit of achteruit ga IK ga er komen met hulp van een ieder die om mij heen staat! Waar de weg mij ook naar toe leidt: IK ga er komen!❤

Mijn brein en ik of ik en mijn brein?!

30 november 2020

Alweer drie weken geleden......... vandaag had ik weer een flash back; daar straks meer over.

Mijn brein en ik of ik en mijn brein ze liggen elke dag in de clinch met elkaar en elke dag zoek ik de balans tussen wat wel en niet gaat! Op internet maar eens gaan zoeken en daar kwam ik op het e-book "Niet rennen maar plannen" Hoe toepasselijk voor mij want ja dat deed ik het liefst de gehele dag door rennen en nu gaat dat niet en lig ik continu in de clinch met mijn brein of ligt mijn brein in de clinch met mij!

Want als ik rust wil dan gaat mijn brein een heerlijk gesprek aan in de bovenkamer en als mijn brein rust wil bedenk ik dat mijn brein aan het werk moet. Pffff wat een strijd en wat geeft dat een onrust.

Sinds gisteren gestart met in de ochtend na het wakker worden een korte mindfulness en in de middag een yoga nidra sessie.  In het e-book deel over vermoeidheid las ik dat ik op zoek moet naar mijn energievreters en mijn energie levers. En dat de kunst is om te zorgen dat beide in balans komen en ik niet doorsla in de een of de ander. De wekker op mijn telefoon is nu mijn beste vriend. Nou ja beste vriend soms is het echt een ruwe stoorzender. Keurig zet ik mijn klokje op 15 a 30 minuten minuten en nadat hij afgaat moet ik ook echt stoppen en iets anders gaan doen.  Wie had dat ooit gedacht dat ik zo mijn dag moet doorkomen met een planning en een wekker.,......... En nee het zit er echt nog niet goed in. In de ochtend begin ik braaf en al snel vergeet ik de wekker en heb ik eigenlijk geen planning op papier gemaakt maar in mijn hoofd. maar ja die ben ik alweer vergeten want ja dat korte termijn geheugen is niet optimaal en dan druk ik mij zachtjes uit.  Ook zo bizar om daar trouwens getuige van te zijn dat je eigen geheugen je in de steek laat......

Vanochtend de dag op zich goed gestart korte mindfullness een stukje uit het dagboek Elke dag een cadeautje van Danielle Heerens en na een wasbeurt met de washand een gezond ontbijtje (smoothie zie recept op pagina recepten) genomen. Met een bakje koffie wat mailtjes gedaan. Vervolgens gaan haken en wat tv gekeken. Na e lunch heb ik een yoga nidra sessie gedaan echter werd deze ruw verstoord door een telefoontje waarbij ik helaas te laat was met oppakken. Helaas kon ik daarna niet meer de rust vinden en besloot ik een wandeling te gaan maken; lekker de kou in daar zal ik vast van opknappen. Een prima energieleverancier zou ik zeggen!

Het was echt waterkoud buiten maar he dat mocht mij niet tegen houden. Het cadeautje voor een Secret Sister moest de post op dus geen gemekker lekker stevig doorstappen en diep in- en uitademen! Ik kwam bijna in een heerlijk trance terecht totdat deze ruw verstoord werd.

In de verte hoorde ik de sirene van een ambulance.  Elke keer als ik deze hoor gaan dan brengt mij dat terug naar 9 november. De dag waarop de ambulance met sirene ook aan kwam voor mij! Helaas kwam de ambulance steeds dichter bij en ging hij niet zo snel. Oké niet zo'n goed teken voor degene die erin lag echter het geluid, dat geluid!! Dat ging door merg en been en kwam keihard binnen. Het raakte van alles binnen mij en ik raakt echt in paniek. Het liefst was ik gaan rennen, gaan schreeuwen echter wist ik dat ik hier zelf mee moest dealen. Dit zou namelijk niet de laatste keer zijn dan een ambu met geluid zo dicht langs mij zou rijden. Uiteindelijk ben ik  gestopt en heb ik mijn oren dicht gedaan en ben ik in elkaar gedoken. Ik heb gewacht totdat de ambulance voorbij was, ver voorbij was! Pffff nooit geweten dat dit zo hard kan binnenkomen!!!

De prikkels dat weet ik daar deal dagelijks mee echter de paniek die er kan ontstaan het angstaanjagende gevoel dat je weg wil van de plek waar je nu bent en weet  dat dit niet kan......  Toen de ambulance ver genoeg was heb ik mijzelf bij elkaar geraapt en diep in- en uitgeademd. De tranen brandde achter mijn ogen en de blikken van voorbijgangers drongen naar binnen. Ik ben snel doorgelopen en heb mij gefocust op iets in de verte en mijn ademhaling. Na vijf minuutjes kwam ik weer tot rust en heb ik mijn dingen kunnen doen die ik moest en was ik weer een ervaring rijker. En ja of zo'n wandeling nou een energievreter of energie leverancier is. Ik weet het voor nu even niet! Althans vandaag was het een energievreter en helpt het mij om het verhaal van mij af te schrijven.

Het is geel en maakt een hele hoop herrie

Het is geel en redt mensen

Ook was hij daar voor mij

die bewuste maandag in november

even leek het of het was voorbij

maar he nee ik LEEF

echter ben ik even op zoek

op zoek naar die ene knop

die mij weer vooruit leert kijken

met mijn hoofd fier omhoog

 ik kom er wel

al ga ik niet zo snel

de eerste stappen zijn er al

en de volgende stap volgt vanzelf wel

ik kijk omhoog

en weet Hij is daar ook voor mij

Hij is aan mijn zij

en wacht tot ik klaar ben voor de reis

Mijn lichaam is in the lead.

27 november 2020

Het was een beroerde nacht vannacht. Lang wakker gelegen na wel even lekker geslapen te hebben. Tijdens dat lange uur maakte mijn hersens overuren. Het nam mij mee naar de bewuste maandagochtend in november en ik had een complete herbeleving van het moment waarop ik de cva kreeg. Heel beangstigend omdat ik het ook allemaal voelde en flash beelden langs zag komen. Zou het horen bij de verwerking? Ik weet het niet wat ik wel weet is dat ik niet nog eens wil in de nacht!!

De overuren van mijn hersenen gingen met name over het feit dat mijn lichaam in the lead is en niet ik. En daar baal ik behoorlijk van. Ik heb mij daar nog niet echt bij neer kunnen leggen de afgelopen weken. Ik wilde vooral zelf in the lead zijn en niet bepaald worden wat ik fysiek wel of niet kan! Het gesprek in mijn bovenkamer vannacht ging daar nu wel over. Eigenlijk schreeuwde het keihard stop met vechten tegen mij en geef je eraan over dat gaat jouw helpen!! Ik bemerk dat ik nog te veel er tegen vecht overdag en de ballen zelf in de lucht wil houden van mama zijn, partner zijn, (schoon)dochter zijn werk en school.

En nee dit lukt mij niet en vannacht mocht ik deze harde werkelijkheid onder ogen zien. Wederom ontstond er paniek, angst en kon ik welkeihard janken en schreeuwen echter wilde ik niemand wakker maken en hield ik mij stilletjes in. Het duurde even voordat ik alles onder controle had en mijn gesprek daar in de bovenkamer weer verder ging (in de ochtend zijn de tranen wel los gekomen uiteindelijk).

School was uiteindelijk het hoofdonderwerp en het maakte mij duidelijk dat ik hier een stap in moest zetten; een stap die ik liever niet zette....... Gevoel, verstand, wijsheid alles liep door elkaar heen echter zo door gaan kon ik echt niet. Dat was een duidelijke boodschap die ik reeg van .....??? Voor nu de afspraak vannacht gemaakt met mijzelf dat ik morgen kijk wat er lukt en dan definitief het besluit neemt om door te gaan of om een pauze in te lassen qua school. Uitstel van het besluit?! Ik weet het niet of weet ik het wel....... 

Gelukkig ben ik uiteindelijk wel weer in slaap gevallen echter werd ik in de ochtend rond 8 uur super moe wakker en wist ik dat ik vandaag niet veel moest doen. Rustig opgestaan en daarna met de haaknaald de bank op geklommen. In de middag ruim 2 uur geslapen met een gouden tip om te luisteren naar Yoga Nidra (zie link op de pagina ontspannings tips). Deze gaan we vaker erbij pakken; het heeft mij vanmiddag in ieder geval gebracht in een hele diepe staat van ontspanning.

Iets wat ik de laatste tijd maar weinig ervaar en waarschijnlijk nu ook wel bewuster moet gaan opzoeken; ontspannen!

21 november

Opticien geweest en nieuwe bril uitgezocht. Eind van de dag met Luan en manlief Spaanse tapas gemaakt van het heerlijke pakket wat ik gekregen heb. We hebben gesmuld en nog over voor morgen❤😋 Nu op en uitrusten op de bank😴

20 november 2020

Wat een verassing van mijn directe collega managers, secretaresses en gedragswetenschappers! Super lief ❤ Dat wordt genieten morgen van heerlijke tapas! En ook nog eenn lief kaartje van een andere collega!

20 november 2020

Ook ik werd vandaag verwend met kaartjes, een mooie bos bloemen en nieuwe bolletjes!❤ En uiteraard nog even verplicht een frisse neus gehaald!

#eenhoofdvolwatten #elkedageenstapvooruit

19 november 2020

Vanochtend mijzelf verwend met een lekkere gezonde mugcake en aan het eind van de dag wat zonnestralen gepakt met manlief. Ondanks dat mijn hoofd en lijf "nee" schreeuwde was het fijn om een frisse neus te halen.

#hoofdvolwatten #elkestapgaanwevooruit

18 november 2020

Kleine stapjes
al zijn ze nog zo klein
Ze brengen mij in de richting waar ik uiteindelijk wil zijn!

#hoofdvolwatten #beroerte

Prikkels; ze zijn overal........

17 november 2020

De dag zit er vol mee met prikkels, Zowel via de ogen, oren neus en mond. van de laatste prikkels heb ik geen last (nou ja de zin om te eten is er niet echt) echter van de rest wel. Het lijkt net alsof de geuren intenser binnenkomen. De visuele en gehoor prikkels zijn het ergste. Vooral als ik ze zelf niet veroorzaak en er dus geen controle op heb.

Qua gehoor heb ik het idee dat ik echt alles hoor hoe zacht of ver weg het ook is. Echter als ik mijn kan focussen op de tv bijvoorbeeld dan kan ik mij daarop focussen en hoor ik de rest minder intens. Ook visueel bemerk ik dat hoe later op de dag hoe vermoeiender mijn ogen worden en of minder vel licht kan verdragen. Om mijn hoofd blijf ik een band voelen evenals dat de rechterkant nog steeds anders voelt dan links. Heel raar.......

Het zal er allemaal wel bij horen echter kost mij bijvoorbeeld een avondmaaltijd bergen energie. Er zijn dan daarvoor alom prikkels en ik bemerk dat ik bij teveel prikkels geprikkeld raakt. En dan ook heel geprikkeld zou kunnen reageren. Dit doe ik echter niet want ik geniet ook van dit moment samen met manlief en de kids. Deze momenten zijn mij dierbaar en koester ik in mijn hart.

Ja die prikkels en vermoeidheid echt zo niet mij! Zoals manlief vanochtend al omschreef "jij bent gewend om meters te maken op een dag en nu maak je maar centimeters echter je gaat wel vooruit!" En zo zou ik het ook moeten zien en ervaren. Dit kost tijd en ik weet het ik kom er echt wel! Nu ws wat langzamer en straks misschien weer wat sneller. Zoals ik zo vaak tegen een ander zei; elke stap is er 1 in de goede richting; hoe klein deze ook is!

Ik moet mij eraan overgeven en accepteren en alle onderzoeken die komen gaan afwachten. Vandaag vernomen dat ik pas 6 januari een afspraak heb met de neuroloog. Dus dan weet ik meer. Tot die tijd elke dag een centimetertje meer en hopelijk wat prikkels minder!

PS gisteren viel mijn medaille in e bus A Year To Remember 2020; een dubbele betekenis voor mij voor 2020!

#hoofdvolmetwatten #cva #beroerte

Twee helften

15 november 2020

Zo voelt het momenteel alsof mijn lichaam uit twee helften bestaat; een linker en een rechter helft. En ja dat is ook zo echter bij mij voelt het als een normale kant en de kant die een klap gehad heeft.

Ik heb nog steeds een gek gevoel aan de rechterkant en dat maakt dat je elke keer als je wat voelt (druk in je hoofd, pijnscheut in je arm, trillingen in je arm en been) dat je denkt nee niet weer!!

Regelmatig heb ik ook het gevoel dat mijn oog en mond hangt en check ik dit snel in een spiegel of op mijn telefoon en gelukkig zie ik keer op keer niks.

Irritant is ook dat ik normaliter alles onthield en nu moet ik soms 2x checken of ik mijn medicatie wel of niet genomen heb. Ik ben het gewoon kwijt! Ik heb echt zo’n wattig gevoel in mijn hoofd en soms het gevoel alsof ik een band over mijn hoofd heen heb die irritant drukt.

Gisteren bijvoorbeeld heb ik voor mijn opleiding zitten lezen en ik las maar ook weer niet. Soms had ik de hele bladzijde onderstreept; een bizarre gewaarwording......

Mijn hoofd voelt zwaar en alles kost energie waar ik mij maar lastig aan kan overgeven. Echter het lukt gewoon niet om te veel te doen want dat hakt er gelijk in. Dus proberen we alles in mootjes te hakken en doen in de middag een dutje als dat lukt.

Gisterenmiddag zijn mijn ouders langs geweest. Gelijk de verjaardagen van onze zoons gevierd 26/10 13 jaar en 19/11 18 jaar). Dit was heel fijn om ze te zien en effe te knuffel. Uiteraard zijn zij ook geschrokken. In de middag niet geslapen omdat ik bang was heel duf wakker te worden. Echter was ik wel op aan het eind van de dag en kostte het nodige energie.

Al die gevoelens die ik voel overvallen mij keer op keer en ik kan mij er nog niet echt aan overgeven. Waardoor de spanning ook in mijn schouder gaat zitten wat weer niet fijn is omdat ik dan maar een paar toerjes kan haken.

Van buiten zie je hoogstwaarschijnlijk niks echter van binnen gebeurt er continue van alles; een soort achtbaan rondje wat je keer op keer volgt. Omhoog, omlaag, over de kop, naar links en naar rechts. Elke keer weet je niet wat er komen gaat ondanks dat het het zoveelste rondje is. Soms krijgen mijn gedachten de overhand en dan weer is het een hele wattige bende.

Ik zal moeten accepteren dat het niet zo snel gaat het, het opknappen, als ik graag zou willen. En ik zal mijn weg erin moeten vinden hopende op begrip vanuit mijn omgeving dat het even niet meer zo is zoals het was.

Lief is en blijft alle berichtjes en cadeautjes die ik krijg. Dat doet mij heel goed. Dankjulliewel daarvoor.

#cva #beroerte #moe #hoofddoetnietwatikwil #hoofdvolmetwatten

Balancerend de dag door 

13 november 2020

Het voelt als lopen op een koorddanskoord waarbij je steeds van links naar rechts geslingerd wordt en/of er afvalt en dan tot de gelukkige ontdekking komt dat je vastzit en niet ver/diep valt.

Na een beroerde nacht vroeg het bed uitgegaan (lees half 7) Ik kon de slaap niet meer vatten. Zodra ik wakker ben in de nacht gaat of de maalmolen aan of komt alles in een film voorbij van de laatste dagen. Ik moet mij dan echt focussen op mijn ademhaling en iets anders om te voorkomen dat mijn emoties de overhand aankrijgen. De ene keer val ik dan sneller in slaap dan de andere keer.

Mijn doel vandaag was, of moet ik mij dit gewoon zelf niet stellen voor een dag?, balans in mijn dag aanbrengen en verplicht niksen. En vooral dat laatste is echt niks voor mij. Let wel ik vind chillen heerlijk maar als het een verplichting wordt........en ik zelf geen regie heb dan is dat echt heel lastig.

Vandaag ook maar wat gelezen voor mijn opleiding. Dit wil ik echt proberen bij te houden en als ik het wat in meer stukjes hak moet dat goed komen. Ik doe wat ik kan en ietsje minder of was het nu juist meer vandaag?!

Ook weer wat toeren gehaakt aan mijn jurkje wat hier al jaren in de kast ligt en ondertussen geluisterd naar het werkoverleg van het mt afgelopen week. Ja, ik weet het dit is niet echt chillen. Ik vind het gewoon lastig en degene die mij goed kennen snappen dit heel goed. Tis gewoon een gevecht met mijzelf nog.

Het zit gewoon niet in mij om een stap terug te doen. Ik doe het nu meer als kleine stapjes terug in de hoop de juiste balans te vinden tussen bezig zijn en rust. En ja vandaag was duidelijk dat ik te veel gedaan had in de ochtend! Misschien dan toch maar de timer aanzetten en strenger zijn?!

Na de lunch helemaal op, een hoofd vol met watten, en de bank op geklommen. Een klein stukje gekeken van de eerste aflevering van Queen gambit en daarna gaan slapen.

Liefelijk gewekt na 1,5 uur door een harde blaf van Spyro. Mijn hartslag steeg omhoog! Rest van de middag op de bank gezeten en de eerste aflevering op Netflix afgekeken. Meer lukte ook niet............

Weet je wat zo naar is dat je meer wil en het gewoon niet kan en lukt. Je hoofd niet meewerkt en doet wat je wil enof gewend ben. En nee ik wil niet klagen want ik mag in mijn handjes knijpen dat ik geen zichtbare uitvalverschijnselen heb en hier op de bank thuis mag zitten.

Echter weet ik ook heel goed dat ik mij echt wel even zo rot mag voelen zoals ik mij nu voel en dat ik niet meteen de powervrouw hoeft te zijn die ik van mijzelf verwacht te zijn. Kortom een soort gevecht met mijzelf vandaag.

Vandaag ook weer vele lieve bemoedigende reacties en kaartje gehad; dankjewel daarvoor dat doet mij heel erg goed!

Ook de nodige afspraken voor in het ziekenhuis kwamen binnen rollen. Donderdag mag ik mijn kastje halen voor het holter onderzoek. Een week lang wordt 24/7 mijn hartritme bijgehouden.

Na het eten een heerlijke wandeling gemaakt en nu weer op de bank even niks doen. ........

#hoofdvolmetwatten

The day after

12 november

Het is net alsof ik de hoofdrol speel in een slechte film. Je wordt in een scène meegezogen echter het eind is nog onbekend.

De afgelopen dagen heb ik geleefd in een soort bubbel om mijzelf te beschermen tegen alles wat op mij afkwam. De onderzoeken, het bezorgd zijn, de suggesties en meningen van anderen waardoor dit allemaal zou kunnen komen, de vragen van de artsen, de indrukken van de afdelingen, het informeren van anderen, etc.

Vandaag komt het allemaal eruit, al jankend en een ongekende vermoeidheid. Een hoofd wat overuren maakt ondanks dat ik dat probeer te vermijden en al zoekend naar balans in de dag en denkend daarover hoe moet ik die gaan vinden?!

Ik sta voor mijn werk altijd 24/7 aan als het moet en hoe kan ik dit opeens loslaten?! Geen controle daarover hebben, past niet in mijn hoofd. Iets anders dan ikzelf die bepaalt......

Beroerte ze zullen het wel niet voor niks zo noemen. Ik voelde mij beroerd toen het gebeurde echter ook nu voel ik mij nog steeds beroerd; letterlijk en figuurlijk! De lieve berichtjes en mooie bloemen doen mij echt goed!

Echter het evenwicht vinden in wat wel en niet daar ben ik niet zo goed in. Ik heb graag zelf de regie in mijn leven echter voelt het nu even als dat het overgenomen is! Het zal wel het zoeken naar de balans zijn......

Dus daar waar ik structuur aan kan brengen heb ik aangebracht door mijn medicijnen uit te zetten in een cassette en op te schrijven wat ik wel en niet mag eten. Dit omdat mijn cholesterol wat verhoogd is.

Ook maar gezonde receptjes gaan googelen. Je moet toch ergens beginnen. Verder veel gelezen. Te veel denk ik.......

Het ergste vind ik dat ik het vertrouwen in mijn lichaam kwijt ben en niet alleen erop uit durf om bijvoorbeeld te sporten. Iets wat ik zo graag deed. Het liefst 3x per week!

De eerste dagen nu dus samen maar wandelen en dan kijken wanneer ik dit weer alleen aandurf. Het sporten zetten we maar even op een lager pitje en we gaan maar eerst starten met wandelen elke dag een stuk minimaal 20 minuten en dan langzaam opbouwen. Ik heb een app opgezocht om mij te stimuleren dit elke dag te doen. Kortom een dag vol met verwerking en heel veel lieve berichtjes, kaarten en bloemen. Dankjulliewel dit doet mij heel goed!❤

#hoofdvolmetwatten

Allereerst bedankt voor alle lieve berichtjes dat doet mij heel goed. Nu de update

11 november 2020

Gisteren was dus een lange dag met onderzoeken naar wat er aan de hand zou kunnen zijn. Rond twee uur het nieuws dat ze denken aan een tia echter daar ben ik nog wel heel jong voor. Een mri zou moeten uitwijzen of dit daadwerkelijk zo geweest is of niet. Echter de nacht moest ik dus blijven. Ik moet je zeggen er was veel te beleven op deze afdeling. Al was ik blij net mijn haakwerk om mijn hoofd op tellen te zetten ipv overuren wat het allemaal wel niet zou kunnen zijn.

Rond 19.50 uur kwam de verpleegster melden dat ik nu terecht kon voor de mri. Dat was mooi want dan zou ik ook sneller meer duidelijkheid hebben. Echter sloeg de paniek wel toe aangezien ik lichtelijk claustrofobisch ben.

Daar hadden ze gelukkig een oplossing voor een flinke snuf midazolam (zo heette het volgens mij) in mijn neus.
Dit zou mij rust geven en wat ontspanning (lees suf).

Vol goede moed ben ik de mri ingegaan ogen stijf dicht, ontspanningsmuziek op de oren en ondertussen ademhalingsoefeningen. Het was gelukkig snel voorbij en ik was blij dat dit mij gelukt was. Weer wat overwonnen!

Eenmaal terug op de kamer lekker het bed ingedoken en wat tv gekeken en geappt. Op tijd gaan slapen want ik was best moe/suf.

Na een niet zo'n geweldige nacht vanaf half 7 liggen wachten want de dag ervoor was gezegd dat we om 8 uur weg moesten zijn. Echter liep dit bij mij wat anders want ik moest wachten op de uitslag van de mri scan. En dit wachten duurde erg lang!!!

Op een gegeven moment kwamen ze bloed prikken. Ik dacht wat gek dat is vast voor de buurman maar nee het was echt voor mij. Toen dacht ik al dit klopt niet. Dit is gek. Echter zij kwam alleen maar prikken en ik mocht weer wachten.

Uiteindelijk maar weer wat gaan haken voor de afleiding terwijl mijn hoofd bontste aan de rechterkant. Om kwart over 11 kwam eindelijk de assistent neuroloog. Ze pakte een stoel en toen wist ik zeker dat het niet goed zat.

Ze heeft heeel veel vertelt. Het kwam erop neer dat er een plekje te zien is op de mri scan echter zit dit aan een andere hersenhelft kant dan normaliter is. Ze houden het op een beroerte en behandelen het zo en ik krijg nog allerlei onderzoeken (oa hartecho) om alles goed uit te zoeken mede omdat ik zo jong ben.

Met een berg info en medicatie reden we rond kwart over 12 naar huis. Zoals ik maandag al zei; je leven staat op zijn kop en dat is het nq deze informatie ook weer. Een uitslag die ik niet aan zag komen. Wat dan wel?! Geen idee echter ben ik ook wel blij dat ze iets gevonden heb en mij goed gaan onderzoeken. Het leven met de vraag wat het geweest is, lijkt mij ook niet fijn.

Deze week alles eens op een rijtje zetten en goed luisteren naar mijn lichaam. We pakken de draad weer langzaam op.......

#hoofdvolmetwatten

En dan staat je leven op zijn kop en sta je met beide benen op de grond.

10 november 2020

Maandagochtend gestart met mijn check in; wandeling met Spyro door het bos. Echter toen ik na mijn rondje de oprit opliep voelde ik mij niet goed en had het idee elk moment flauw te kunnen vallen. Snel naar binnen jas en schoenen uit waarbij ik een wat zware ademhaling had. In de spiegel gekeken of ik iets gek zag maar dat was niet zo.

Boven tanden gepoetst nog steeds met het idee dit nare gevoel is zo wel weg. Maar het bleef en ik kon ook niet goed praten; leek wel met een dubbele tong. Timo begreep mij ook niet. Het nare woord tia ging door mij heen en gegoogled wat de verschijnselen zijn. Echter bleef het rare praten dus Lodewijk gebeld en die heeft Timo de ambu laten bellen.

En wat een kanjer is die zoon van mij. In de middag samen wel een potje gejankt want wat was hij geschrokken!

Geschrokken ben ik op de bank gaan zitten en kon eigenlijk alleen maar huilen. Wat was dit schrikken zeg en er ging van alles door mij heen. Al snel was mijn schoonmoeder er en ondertussen kon ik alweer normaal praten.

Wat baalde ik hiervan en wat voelde ik me rot en wat was ik bang. De ambu heeft alles gecheckt en alles was in orde; geen rede om mij mee te nemen naar het zh echter wel even contact gehad met de huisarts en later neuroloog.

Ik hoefde niet mee naar het zh maar moest mij dinsdagochtend wel melden bij de tia poli. De rest van de dag best wel van slag geweest en veel gehuild.

Maandag rustig aan gedaan mijn afspraken laten afbellen en wat mailtjes gedaan. Maandagmiddag geslapen zodat ik nog wel kon aansluiten online bij de opleiding. Alleen maar luisteren (docent ingelicht) en verder even niks.

Vanochtend gemeld om half 9 op de tia poli en allerlei onderzoeken gehad (halsslagader, ct scan, bloedonderzoek, lichamelijk onderzoek, gesprekje, etc.). Het was veel wachten tussendoor en rond kwart voor 2 kreeg ik de uitslag:

Mogelijk een tia echter ben ik wel te jong voor. Wel moet ik vannacht in het zh blijven en krijg ik een afspraak voor mri poliklinisch om tia uit te sluiten.

Vanaf vanochtend al aan de monitor tm morgenochtend om te kijken of ze onregelmatigheden zien. Morgenochtend mag ik in principe weer naar huis.

Twee weken mag ik geen auto rijden en na de mri weten ze hopelijk meer. Mocht er op de mri geen litteken zitten dan is het geen tia geweest. Maar wat dan wel? Ja dat weten ze niet.......

Een heel verhaal echter wil ik naast mijn ups ook mijn downs delen en ja dit is er echt wel 1! Zo wordt je opeens weer even met je neus op de feiten gedrukt en besef je dat het leven kostbaar is.

Dus mensen ajb omarm het leven, koester elk moment, maak het snel weer goed na een ruzie of liever maak geen ruzie! Geef elkaar altijd een zoen als je weggaat en maak elke dag mooie herinneringen!

Dit zal wel even een plekje moeten krijgen en vertrouwen terug in mijn lijf echter we kijken vooruit en gaan ook deze berg weer overwinnen!

PS Genoeg inspiratie trouwens hier op de afdeling om over te schrijven

#hoofdvolmetwatten